روزنامه وقایع استان مرکزی پایگاه رسمی اطلاع رسانی نشریه
چهارشنبه ۶ دی ۱۳۹۶ شماره ۷۵۲
وقایع استان: سینماهای شهر اراک این روزها میزبان شش فیلم هستند، پنج فیلم «آذر»، «آپاندیس»، «آینه بغل»، «راز سیاوش»، «صفر تا سکو» در پردیس سینمایی عصر جدید اراک و فیلم سینمایی «خالتور» نیز در سینما فرهنگ اراک به روی پرده رفته اند.
در میان این فیلم ها «آینه بغل» ساخته منوچهر هادی، «خالتور» ساخته آرش معیریان و « آذر» ساخته محمد حمزه ای فروش های قابل قبولی داشتند. آینه بغل و خالتور در ژانر کمدی و آذر نیز در ژانر اجتماعی توانسته اند توجه مخاطب را به خود جلب کنند. در ادامه نگاهی داریم به فیلم آینه بغل و آذر که در سینما عصر جدید اراک اکران می شوند.
فیلم آینه بغل این روزها در گیشه پیشتاز است فیلمی که برای فیلمسازش خاطره فروش من سالوادرو نیستم را زنده کرده است و مشخص است که از همان ابتدا تهیه کننده و کارگردان با این رویکرد که قرار است فیلمی برای گیشه با حضور یک سوپراستار بسازند آن را کلید زده اند. کمدی ای که می خواهد درونمایه اجتماعی نیز داشته باشد؛ ولی همچنان در شکل و محتوا چیزی جدید برای عرضه ندارد. آینه بغل داستان زندگی مرتضی کارگر یک تعمیرگاه با بازی جواد عزتی است که تصمیم مـــی گیرد در روز نامزدی اش ماشین لوکس صاحب کار خود را بدون اجازه بردارد تا چند ساعتی با نامزدش در شهر بچرخند؛ ولی اتفاقی که نباید رخ می دهد و آینه بغل ماشین دچار خسارت می شود و همانطور که در خلاصه این فیلم نیز آمده است: «قیمت آینه بغل ماشین بعضى ها معادل زندگى خیلى هاست» ماجرا پیرامون جبران این خسارت می گذرد. شاهرخ صاحب متمول ماشین با بازی محمدرضا گلزار به جای هزینه مالی چیز دیگری از مرتضی می خواهد و چالش های پیش رو و در نهایت پایانی آموزنده و شاد. هرچند سازندگان این فیلم اعتقاد دارند یک فلیم کمدی را در بستر اجتماعی نشان داده اند و فیلم به دنبال نشان دادن شکاف های طبقاتی عمیق در جامعه امروز و حتی آسیب های ناشی از فضای مجازی و… است اما آنچه ما در فیلم می بینیم یک تِم تکراری است که به واسطه حضور یک سوپراستار و یک نقش مکمل شناخته شده تنها به دنبال گیشه است و نه شخصیت پردازی و نه هیچ رابطه علت و معلولی بر فیلم حاکم است. همان شوخی های کلامی و جنسی، متوسل شدن به برخی رفتارها مانند پوشاندن لباس زنانه به مردان، واکنش های تکراری، اضطراب گونه و عصبی مرتضی و تکرار دوباره جواد عزتی در نقشی اینگونه در کنار محمدرضا گلزار و رنگ و لعاب ماشین های لوکس و برند فیلم را به یک فیلم کاملا تجاری تبدیل کرده است و به نظر می رسد سازندگان آن فرمول سینمای گیشه را به خوبی پیدا کرده اند.
اما در نقطه مقابل فیلم « آذر» را داریم فیلمی کاملا جدی که تا قبل از اکران خبرهای پیرامون آن و برخی تصاویر منتشر شده از آن این ذهنیت را ایجاد می کرد که قرار است با فیلم متفاوتی رو به رو باشیم و قرار است در آن نگاه تازه ای به مسئله زن و مشکلاتش در جامعه شود؛ ولی این فیلم هم هیچ چیز تازه ای در چنته نداشت و شاید دلیل استقبال مخاطب از آن تصویرهایی از موتور سواری نیکی کریمی بود بعنوان پیک موتوری بود که مانند وصله ای به فیلم آزویان شده بود زیرا دقیقا دلیل این واکنش زن فیلم مشخص نبود. آذر زنی است که بهمراه همسرش رستوران دارند ولی به دلایل مالی همسرش به زندان می افتد و او مجبور می شود علاوه بر مدیریت رستوران پیک موتوری رستوران نیز شود.
مسئله ای که به وضوح به فیلم لطمه زده است این است که چرا آذر اصرار دارد که پیک موتوری باشد آن هم زنی که جسور نیست و در برابر اتفاقات و حوادثی که در این مسیر برایش رخ می دهد بیشتر واکنشی منفعل دارد و تلاش دارد که زن را موجودی قربانی در جامعه مردسالار امروز نشان دهد. فیلمی که در نهایت ما را به یاد آثار دهه هفتاد تهمینه میلانی می اندازد که اتفاقا شخصیت های آن را نیز نیکی کریمی بازی می کرد. آذر نیز در این فعل تمام تلاشش را برای حل مشکلات زندگی می کند و در این مسیر حتی با تهمت هایی چون فاحشه بودن نیز روبه رو می شود اما آنچه در آخر می فهمد این است که همسرش نیز به او خیانت کرده بوده است و پازل مظلومیت زن و ظلم مردان در این فیلم کامل می شود. اصلی ترین ضعف این فیلم ناشی از فیلمنامه آن است عدم شخصیت پردازی ها و گره اندازی و گره گشایی مناسب برای روایت و در نهایت باور پذیر نبودن شخصیت ها و واکنش هایشان این باور را در مخاطب ایجاد می کند که نه نویسنده و نه کارگردان تحلیل درستی از مشکلات اجتماعی زنان در جامعه امروزمان ندارند و نگاهشان به آن خیلی سطحی است. شاید واقعی ترین شخصیت این فیلم را بتوان شوهر آذر با بازی حمیدرضا آذرنگ دانست.
در میان این فیلم ها «آینه بغل» ساخته منوچهر هادی، «خالتور» ساخته آرش معیریان و « آذر» ساخته محمد حمزه ای فروش های قابل قبولی داشتند. آینه بغل و خالتور در ژانر کمدی و آذر نیز در ژانر اجتماعی توانسته اند توجه مخاطب را به خود جلب کنند. در ادامه نگاهی داریم به فیلم آینه بغل و آذر که در سینما عصر جدید اراک اکران می شوند.
فیلم آینه بغل این روزها در گیشه پیشتاز است فیلمی که برای فیلمسازش خاطره فروش من سالوادرو نیستم را زنده کرده است و مشخص است که از همان ابتدا تهیه کننده و کارگردان با این رویکرد که قرار است فیلمی برای گیشه با حضور یک سوپراستار بسازند آن را کلید زده اند. کمدی ای که می خواهد درونمایه اجتماعی نیز داشته باشد؛ ولی همچنان در شکل و محتوا چیزی جدید برای عرضه ندارد. آینه بغل داستان زندگی مرتضی کارگر یک تعمیرگاه با بازی جواد عزتی است که تصمیم مـــی گیرد در روز نامزدی اش ماشین لوکس صاحب کار خود را بدون اجازه بردارد تا چند ساعتی با نامزدش در شهر بچرخند؛ ولی اتفاقی که نباید رخ می دهد و آینه بغل ماشین دچار خسارت می شود و همانطور که در خلاصه این فیلم نیز آمده است: «قیمت آینه بغل ماشین بعضى ها معادل زندگى خیلى هاست» ماجرا پیرامون جبران این خسارت می گذرد. شاهرخ صاحب متمول ماشین با بازی محمدرضا گلزار به جای هزینه مالی چیز دیگری از مرتضی می خواهد و چالش های پیش رو و در نهایت پایانی آموزنده و شاد. هرچند سازندگان این فیلم اعتقاد دارند یک فلیم کمدی را در بستر اجتماعی نشان داده اند و فیلم به دنبال نشان دادن شکاف های طبقاتی عمیق در جامعه امروز و حتی آسیب های ناشی از فضای مجازی و… است اما آنچه ما در فیلم می بینیم یک تِم تکراری است که به واسطه حضور یک سوپراستار و یک نقش مکمل شناخته شده تنها به دنبال گیشه است و نه شخصیت پردازی و نه هیچ رابطه علت و معلولی بر فیلم حاکم است. همان شوخی های کلامی و جنسی، متوسل شدن به برخی رفتارها مانند پوشاندن لباس زنانه به مردان، واکنش های تکراری، اضطراب گونه و عصبی مرتضی و تکرار دوباره جواد عزتی در نقشی اینگونه در کنار محمدرضا گلزار و رنگ و لعاب ماشین های لوکس و برند فیلم را به یک فیلم کاملا تجاری تبدیل کرده است و به نظر می رسد سازندگان آن فرمول سینمای گیشه را به خوبی پیدا کرده اند.
اما در نقطه مقابل فیلم « آذر» را داریم فیلمی کاملا جدی که تا قبل از اکران خبرهای پیرامون آن و برخی تصاویر منتشر شده از آن این ذهنیت را ایجاد می کرد که قرار است با فیلم متفاوتی رو به رو باشیم و قرار است در آن نگاه تازه ای به مسئله زن و مشکلاتش در جامعه شود؛ ولی این فیلم هم هیچ چیز تازه ای در چنته نداشت و شاید دلیل استقبال مخاطب از آن تصویرهایی از موتور سواری نیکی کریمی بود بعنوان پیک موتوری بود که مانند وصله ای به فیلم آزویان شده بود زیرا دقیقا دلیل این واکنش زن فیلم مشخص نبود. آذر زنی است که بهمراه همسرش رستوران دارند ولی به دلایل مالی همسرش به زندان می افتد و او مجبور می شود علاوه بر مدیریت رستوران پیک موتوری رستوران نیز شود.
مسئله ای که به وضوح به فیلم لطمه زده است این است که چرا آذر اصرار دارد که پیک موتوری باشد آن هم زنی که جسور نیست و در برابر اتفاقات و حوادثی که در این مسیر برایش رخ می دهد بیشتر واکنشی منفعل دارد و تلاش دارد که زن را موجودی قربانی در جامعه مردسالار امروز نشان دهد. فیلمی که در نهایت ما را به یاد آثار دهه هفتاد تهمینه میلانی می اندازد که اتفاقا شخصیت های آن را نیز نیکی کریمی بازی می کرد. آذر نیز در این فعل تمام تلاشش را برای حل مشکلات زندگی می کند و در این مسیر حتی با تهمت هایی چون فاحشه بودن نیز روبه رو می شود اما آنچه در آخر می فهمد این است که همسرش نیز به او خیانت کرده بوده است و پازل مظلومیت زن و ظلم مردان در این فیلم کامل می شود. اصلی ترین ضعف این فیلم ناشی از فیلمنامه آن است عدم شخصیت پردازی ها و گره اندازی و گره گشایی مناسب برای روایت و در نهایت باور پذیر نبودن شخصیت ها و واکنش هایشان این باور را در مخاطب ایجاد می کند که نه نویسنده و نه کارگردان تحلیل درستی از مشکلات اجتماعی زنان در جامعه امروزمان ندارند و نگاهشان به آن خیلی سطحی است. شاید واقعی ترین شخصیت این فیلم را بتوان شوهر آذر با بازی حمیدرضا آذرنگ دانست.
