روزنامه وقایع استان مرکزی پایگاه رسمی اطلاع رسانی نشریه
سه شنبه ۱۴ شهریور ۹۶ شماره ۶۷۳
وقایع استان: ۹۰ سال از روزی که قانون ورزش اجباری در مدارس به تصویب رسیده است می گذرد؛ در روزنامه اطلاعات ۲۸ اردیبهشت سال ۱۳۰۶، خبری درباره بحث «لایحه ورزش اجباری در مدارس» در ستون مذاکرات مجلس منعکس شده و در توضیح آن آمده است: «این قانون که آقای «تدین» وزیر معارف تقدیم مجلس کردند، به شرح ذیل مطرح گردید:
ماده اول: وزارت معارف مجاز است ورزش را در کلیه مدارس جدید اجباری کند.
ماده دوم: به غیر از ایام تعطیل همه‌روزه در مدارس مذکوره ورزش به عمل آید.
ماده سوم: عده ساعات و اوقات ورزش را وزارت معارف معین خواهد کرد.
ماده چهارم: این قانون پس از تصویب تا مدت یک سال در مراکز ایالات و ولایات و بعد در سایر نقاط به موقع اجرا گذاشته خواهد شد. آقای فیروزآبادی (از نمایندگان مجلس) سوال کرد: آیا در مدرسه اناث (دختران) هم ورزش هست یا خیر؟ آقای بامداد (یکی از نمایندگان دیگر) جواب داد: چه فرقی می‌کند؟ وقتی قائل شدیم که «طلب‌العلم فریضه علی کل مسلم و مسلمه» هیچ فرقی بین پروگرام مدارس ذکور و اناث نیست. » این قانون در ۱۴ شهریور همان سال تصویب شد.
در آن دوران هدف از درس ورزش تندرستی، شادابی و آشنا شدن دانش آموزان با تاریخچه ورزش بوده و تنها به تمرین و بازی هایی چون فوتبال و والیبال اختصاص نداشته است.
در اجرای این قانون از همان سال در مدارس کشور وسایلی نظیر بارفیکس و پارالل نصب شد و دویدن، شنا کردن، قدم زدن آهسته و رژه رفتن از جمله برنامه های این درس بود و تاکید بر صاف نشستن و با قدم های استوار راه رفتن از جمله دیگر موارد بود. با گذشت سال ها به جای این موارد مهم که برای تندرستی مفید بود بیشتر تشکیل تیم هایی چون فوتبال و والیبال جای آن درس را گرفت.
با وجود اینکه هدف گذاری اجباری شدن ورزش در مدارس تندرستی و شادابی بود اما به مرور از مسیر اولیه خود خارج شد؛ در تمام این سال ها اهمیت آن در نظر گرفته نشده است و حالا دیگر نه آن وضعیت تمرینی را دارد و نه به صورت حرفه ای تیمی در آن ها وجود دارد.
سال های تحصیل در مدارس خود گواه این موضوع است و تجربه فردی و گروهی ما در تمام طول تحصیل مان نشان می دهد که درس ورزش هرگز درس جدی نبوده و بیشتر یک زنگ تفریح به حساب می آمده است.
در واقع مفهومی به نام زنگ ورزش در مدرسه‌ها، چیزی جز یک زنگ اضافه نبود و در خوش‌بینانه‌ترین حالت، جست‌وخیزی در حیاط مدرسه و گاه انجام تکالیف باقی مانده بود. این در حالی است که زنگ ورزش از اهمیت بالایی در ارتقای تندرستی و نشاط از همان پایه های ابتدایی برخوردار است.
هم اکنون زنگ ورزش و درسی به نام تربیت بدنی در آموزش و پرورش ما با چالش های بسیاری رو به رو است. از نبود معلم ورزش گرفته تا کمبود محیط ها و امکانات ورزشی در مدارس.
اما نکته ای که در میان تمام این توجیه ها باید در نظر گرفت این است که نبود فضای ورزشی، نبود نیروی متخصص نباید بهانه ای باشد برای بی توجهی به تندرستی و سلامت دانش آموزان که قرار است اداره آینده کشور را بر عهده داشته باشند.
این روزها ورزش دانش آموزی و پرورش جسمانی تنها روی کاغذ، بخشنامه ها و اجباری کردن برخی ورزش ها در مدارس دیده می شود. در حالیکه هم اکنون ورزش در کشورهای توسعه یافته از اهمیت خاصی برخوردار هستند و به به آن خصوصا در حوزه دانش آموزی و دانشجویی بسیار اهمیت داده می شود.
به نظر می رسد که مسئولین در این خصوص باید به درک درست تری برسند و با سیاست گذاری و برنامه ریزی به ارتقا و توسعه آن بپردازند. در استان مرکزی نیز هم اکنون وضعیت فضاهای ورزشی چندان استاندارد و مطلوب نیست.
در حال حاضر حدود یک هزار و ۶۱۰ فضای مدرسه‌ای در استان وجود دارد که ۲۰۰ فضای ورزشی در این مدارس پیش‌بینی شده و دیگر فعالیت‌های ورزشی در حیاط مدرسه انجام می‌شود. این نشان می دهد که باید فکر جدی تری برای توسعه فضای ورزشی ایمن کرد و به زنگ و درس ورزش اهمیت بیشتری داد.
