گفتگو با « احمد حسینی» تنها بازیکن پینت بال استان/در جستجوی ناجی

چهارشنبه ۵ اردی بهشت ۱۳۹۷   شماره ۸۲۶

*** برای شرکت در مسابقات به اسپانسر نیاز دارم

***

وقایع استان
سمیه انصاری فر

***

«من با تمام علاقه این ورزش را دنبال می کنم و می خواهم در چرخه حرفه ای آن بمانم؛ ولی مسئله اصلی این است که جوانی چون من که چند ماهی است بیکار شده است چطور می تواند از پس هزینه های این ورزش بربیاید.» شاید اولین بار که از پرتاب رنگ ها بعنوان نشانه هایی برای درختان قطعی و هرسی استفاده می شد کسی فکر نمی کرد که این روش در کشاورزی ایده یک بازی و بعدها یک ورزش حرفه ای و پرهیجان دنیا شود و حتی در جغرافیای خیلی دورتر جوان هایی باشند که با تمام علاقه به این ورزش بپردازند و خیلی هاشان به دلیل نبود حمایت و اسپاسنر برای اینکه نمی توانند این ورزش را ادامه دهند حسرت بخورند. «پینت بال» ورزشی است که از دید بسیاری از ما بیشتر یک بازی و تفریح است. این در حالیست که در دنیا یک ورزش حرفه ای و دارای لیگ های معتبر است. پس با توجه به این نگاه و نگرش طبیعی است که اطلاعاتی در مورد این ورزش نداشته باشیم و طبیعی تر اینکه ندانیم که یکی از بهترین ورزشکاران این رشته اهل اراک است.

«احمد حسینی» تنها ورزشکار اراکی است که به صورت حرفه ای این ورزش را دنبال می کند. او ۱۲ سال پیش وقتی که نوجوان بود با این ورزش آشنا شد و در کنار فوتبال به آن پرداخت. او که برایش پینت بال بخشی از زندگی شده بود و حتی برای تامین هزینه های این ورزش کارگری نیز می کرد. این ورزش را به دلیل نبود فعالیت حرفه ای در شهر برای مدت طولانی ای رها کرد.
بعد از هشت سال یکی از دوستـانش که داور بین المللی و مسئول کمیته پینت بال استان بوده است و یک باشگاه خصوصی در هتل امیرکبیر راه اندازی کرده بود از او خواست که در باشگاه حضور پیدا کند. ولی او با این شرط وارد باشگاه شد که تیم تشکیل دهند و در مسابقات شرکت کنند.
او می گوید: به سختی تیم را جمع کردیم و تجهیزات را فراهم کردیم و در یکی از مسابقات شرکت کردیم.
حسینی اضافه می کند: من در طول دوره ای که بازی نمی کردم دورادور این ورزش را دنبال می کردم و در فضای مجازی با بازیکنان این رشته آشنایی داشتم و آن ها من را با لیگ ها و مسابقات از جمله پالم چمپیون PALM) CHAMPION) آسیا آشنا کردند.
وی ادامه می دهد: بعد از شرکت در مسابقات تیم اراک نتوانست به انسجام برسد و از آنجاییکه برای من این بار ماندن و حرفه ای دنبال کردن پینت بال مهم بود شروع کردم به انجام تمرینات انفرادی و با راهنمایی هایی که از دوستانی که در مسابقات پالم با آن ها اشنا شده بودم برخی تمرین ها را انجــام می دادم.
حسینی ادامه می دهد: در همین حین در یکی از ماموریت های کاری خود به دعوت دوستان پینت بالیست مشهدی در یکی از تمرین هایشان شرکت کردم و مربی آن ها وقتی متوجه شدم تنهایی تمرین می کنم از من خواست که عضو تیم آن ها شوم.
وی اضافه کرد: تیم آن ها یکی از تیم های خوب ایران و آسیا است و سه تیم در ویژن های مختلف دارد و من برای حضور در تیم «حامد آشوری» که در دی وژین ۳ حضور دارد با آن ها تمرین کردم و از ابتدا بعنوان بازیکن ثابت در تیم بودم بعد از آن همچنین در تیم «اسپاد» این باشگاه در دی ویژن ۲ نیز همزمان حضور داشتم.
حسینی ادامه می دهد: در تمام مدت برای تمرین به مشهد می رفتم و با این تیم توانستیم چندین بار مقام قهرمانی را در پالم چمپیون بدست آوریم.
وی می گوید: هم اکنون علاوه بر پالم چمپیون ایران و پالم چمپیون مالزی که هر دو از لیگ های معتبرآسیا است مسابقات معتبر دیگری به نام ان ایکس ال که تنها در آمریکا و اروپا برگزار می شد در آسیا نیز برگزار می شود.
این ورزشکار پینت بال ادامه داد: برای ورزشکاری که جدی کار می کند شرکت در این لیگ ها یک بخشی از زندگی حرفه ای اش است؛ ولی متاسفانه من با وجود آمادگی و تمرین نتوانستنم همراه تیم در مسابقات ان ال ایکس که چندی پیش برگزار شد شرکت کنم.
حسینی اضافه کرد: علت این عدم حضور مشکلات مالی و نبود اسپانسر بود. همــانطور کـه می دانید پینت بال یک ورزش پرهزینه است و مورد حمایت نیست و تامین هزینه تجهیزات و شرکت در مسابقات بسیار بالا است.
وی تصریح کرد: از آنجاییکه انجمن پینت بال نیز از این ورزش حمایت مالی نمی کند تنها دو راه برای تامین هزینه ها می ماند یکی اینکه تیم اسپانسر بگیرد و مورد دیگر اینکه بازیکن خود به تنهایی اسپانسر داشته باشد.
این ورزشکار جوان اراکی ادامه داد: ممکن است یک تیم بتواند با جذب اسپانسر تمام هزینه های ورود به مسابقات و رفت و آمد و اسکان را برای بازیکنان تامین کند و یا نه پکیج اسپانسری بگیرد یعنی برندهای موجود در این ورزش برخی تجهیزات را با قیمت کمتر و با برخی لوازم جانبی در اختیار بازیکنان تیم قرار دهند و طبق قرارداد تیم موظف می شود در بازی های مشخص شده از این تجهیزات استفاده کند.
حسینی گفت: بازیکن به صورت فردی نیز می تواند اسپانسر جذب کند و در مسابقات بر روی لباس یا اسلحه خود برند یا شرکتی که از او حمایت کرده است را تبلیغ کند.
وی در پاسخ به این سوال که وضعیت اسپانسر برای این ورزش در استان چگونه است، پاسخ داد: من از همان زمان که اولین تیم را برای شرکت در مسابقات آماده کردیم تا همین لحظه به دنبال اسپانسر برای این ورزش بوده ام. در آن زمان به سراغ ارگان های مختلف رفتم حتی از آلومینیوم و شهرداری که تیم داری می کردند نیز خواستم که ما را حمایت کنند؛ ولی به نتیجه نرسیدم.
حسینی افزود: جالب است که بدانید در گفتگو در مورد این ورزش با مسئولین و مدیران مختلف اصلا بحث به مسائل مالی نمی رسید که حداقل بگوییم توجیه عدم همکاری و حمایت هزینه های بالای این ورزش بود متاسفانه مسئله اصلا هزینه‌هــا نبود اغلب این ورزش را نمی شناختند و آن هایی هم که می شناختند بعنوان یک تفریح می دانستند و هیچ ذهنیت ورزشی و حرفه ای در خصوص آن نداشتند.
وی ادامه داد: وقتی ذهنیتی اینگونه است قطعا انتظار حمایت از آن نمی رود در حالیکه این ورزش در دنیا بسیـار طرفدار دارد و در همین ایران نیز استان ها باشگاه های متعدد دارند که حرفه ای کار می کنند و تماشاچی دارد و مسابقاتش نیز از تلویزیون پخش می شود.
حسینی ادامه می دهد: در حالیکه این ورزش در استان های دیگر در سطح استاندارد دنبال می شود.و باشگاه های متعدد دارد در اراک تنها دو زمین پینت بال وجود دارد که هر دو غیراستاندارد هستند و حتی باعث آسیب دیدگی نیز می شوند.
وی می گوید: در شهر مهاجران نیز یک زمین مخصوص پینت بال هست که وضعیت مناسبت تری نسبت به این دو زمین دارد ولی مسئله دوری مسافت است و همچنین اینکه صاحب آن تنها برای تمرین یک نفر باشگاه را باز نمی کند.
این ورزشکار اراکی بیان می کند: بنابراین من اغلب به تنهایی در پارک محله تمرین می کنم هرچند همین نیز برایم با مشکلاتی همراه است. زیرا اغلب ماموران نیروی انتظامی با من برخورد می کنند و من هر بار باید در مورد این ورزش به آن ها توضیح دهم حتی یکبار نزدیک بود مارکرم (اسلحه) را با خود ببرند.
حسینی در پاسخ به این سوال که آیا تاکنون از مسئولین قولی دریافت کرده است ،گفت: در افتتاحیه باشگاه پینت بال مهاجران که چند ماه پیش بود از من خواسته شد تا با مدال هایم در آنجا حضور پیدا کنم و از من بعنوان افتخار شهر و استان نام برده شد و استاندار نیز قول هایی برای مساعدت و همکاری داد.
وی اضافه کرد: به نظر من مسئولین و مدیران همان لحظه حرفی را می زنند؛ ولی تا چند قدم از آن مکان و آدم هایش دور می شوند وعده های خود را فراموش می کنند. من ورزشکار این شهر هستم ولی تا کنون یکبار هم از من تقدیر یا تجلیل نشده است.
حسینی تاکید می کند: اینکه من برای تیمی غیر از شهر اراک بازی می کنم تنها به دلیل نبود حمایت و تیم در شهر خودم است هرچنـد هم اکنون نیز همه بازیکنان پینت بال ایران من را به نام شهر اراک می شناسند و می دانند تنها بازیکن این شهر هستم که بدون امکانات به این ورزش ادامه می دهم.
وی توضیح می دهد: برخی معتقدند این ورزش با توجه به هزینه های بالایش فقط ورزشی برای افراد متمول است البته باید بگویم برخی از افرادی که در این ورزش فعال هستند در رفع هزینه های آن مشکلی ندارند؛ ولی بسیاری را می شناسم که با وجود مشکلات مالی به طور حرفه‌ای این ورزش را دنبال می‌کند و بازیکنان موفقی نیز هستند.
حسینی افزود: من برای بازی هایی که اواسط اردیبهشت برگزار می شود نیاز به اسپانسر و حمایت دارم و اگر این امکان برایم فراهم نشود به طور قطع این بازی ها را نیز از دست خواهم داد تجهیزات من باید به روز شوند تا بتوانم در رقابت بمانم.