کمبودها و دغدغه های هنرمندان جوان شهر آشتیان/دوازده سـال انتظـار فرهنگسرایی که جایگاه معتادین شده است

شنبه ۱۰ بهمن ۱۳۹۴     شماره ۳۲۶

گروه فرهنگی- سمیه انصاری فر

آشتیان یکی از شهرستان های مهم استان مرکزی در قدمت و پرورش فرهیختگان است؛ اما متاسفانه این روزها وضعیت ضعیف فرهنگی و هنری در این شهر چون نبود امکانات و بودجه باعث شده تا جوانان بااستعداد و هنرمند شهر لب به گلایه بگشایند، آن هایی که نمی خواهند مسیر سرخوردگی و یاس را طی کنند و می خواهندسرنوشتشان را خودشان رقم بزنند. این شهر هیچ فضای فرهنگی ندارد و هنرمندان آن برای فعالیت های خود تنها از دو تا اتاق کوچک به نام خانه هنرمندان بهره می برند، خانه ای برای هنرمندان موسیقی، تئاتر، تجسمی و …. یک حضور مسالمت آمیز با کمترین امکانات. هفته نامه وقایع با چند تن از هنرمندان جوان رشته های مختلف این شهرستان گفتگو کرده است تا از وضعیت کنونی فرهنگ و هنر شهرشان سخن بگویند. قرار ما خانه هنرمندان بود، همزمان آموزش آواز و نمایشنامه خوانی انجام می شود و هر دو گروه سعی می کردند که مزاحم آن یکی نباشند.
مهدیه میرایی یک از هنرمندان تجسمی آشتیان گفت: کمبود مکان برای آموزش یک دغدغه برای هنرمندان است همه هنرمندان برای آموزش و انجام امور هنری خود تنها این دو اتاق را در اختیار دارند که در آن تمرین تئاتر، موسیقی، تجسمی و.. برگزار می شود.
وی ادامه داد: این مکان نیز متعلق به اداره کتابخانه هاست و ممکن است به زودی از هنرمندان گرفته شود.
میرایی در خصوص کمبودهای رشته خود اضافه کرد: این شهر یک گالری برای برگزاری نمایشگاه ها ندارد، در مجموع بندرت نمایشگاه آثار هنری برگزار می شود مگر مناسبتی باشد و بازدیدکنندگانی نیز که می آیند واقعا بعنوان مخاطب نظری ندارند چون این فضاها خیلی برایشان آشنا نیست.
وی تصریح کرد: مسئولین شهر از هنرمندان حمایت نمی کنند، وقتی هم انتقاد می کنیم جوابشان این است که شما کار خاصی نکرده اید قطعا باید فرصت و امکانات باشد برای ارائه خود، این ها همه باعث دلسردی می شود یا باید رفت یا ماند و هنر را کنار گذاشت.
میرایی با بیان اینکه کمبود استاد از دغدغه های بچه های تجسمی است، اظهار کرد: همین باعث می شود بین دوره کلاس ها فاصله بیفتد و جالب است اگر حتی کسی از شهر برود بیرون یاد بگیرد و بیاید به دلایل مختلف اجازه فعالیت به آن فرد نمی دهد.
ملیحه احمدیانی هنرمند نقاش که در زمینه موسیقی و تئاتر فعالیت دارد نیز در خصوص دغدغه هایش گفت: اصلی ترین مشکل علاقمندان و هنرجویان این شهر نبود استاد در سطح پیشرفته است.
وی ادامه می دهد: همین باعث شده است که بچه های علاقمند دوره مبتدی را بگذرانند ولی برای ادامه کار هیچ استادی برای آموزش آن ها نباشند و بچه ها یا مجبور به تحمل هزینه های بالا برای آموزش در شهرهای دیگر شوند و یا در همان مرحله کار خود را رها کنند.
احمدیانی توضیح داد: ما بارها از اداره ارشاد خواسته ایم در این زمینه اقدامی بکند ولی هیج پیگیری نشده است ما حتی حاضریم تمام هزینه ها را بدهیم ولی آموزش ببینیم.
وی افزود: من استعدادهای بسیاری را می شناسم که در مقطع مبتدی به دلیل این کمبود کار را برای همیشه رها می کند.
احمدیانی توضیح داد: این یک بخش از مشکلات است، حال هنرمندی که با تمام کمبودها به مرحله ای رسیده که آثارش قابل قبول است بازار کار و فرصت معرفی ندارد.
این هنرمند نقاش ادامه داد: هیچ اعتمادی به هنرمندان جوان برای انجام کارها از سوی مسئولین نیست ارگان ها برای کارهای تجسمی خود و طراحی ها ترجیح می دهند از بیرون از آشتیان هنرمند بیاورند یا از آن یکی دو هنرمند شناخته شده استفاده کنند.
وی تصریح کرد: البته این نگاه در بخش های دیگر هم دیده می شود مثلا در مناسبت ها و جشن ها از هنرمند شهر استفاده نمی شود و با هزینه های بالا هنرمندانی که شاید سطحشان از هنرمندان اینجا نیز پایین تر باشد، استفاده می کنند؛ سئوال من این است چرا هنرمندان را شناسایی و ساماندهی نمی کنند.
محمد حسین عطایی هنرمند موسیقی این شهرستان نیز گفت: یک بخشی از دردها میان هنرمندان و جوانان این شهر مشترک است همچون کمبود مکان و استاد، یک بخش هم به فرهنگ سازی بر می گردد.
وی ادامه داد: هنوز در این شهر نگاه غالب مردم این است که اهل موسیقی مطرب است هرچند این عمومیت ندارد ولی بیشتر شنیده شده است.
عطایی افزود: طبعا در شهر کوچکی که تاکنون به طور خاص و ویژه کنسرتی برگزار نشده و مردم آشنایی ندارند انتظار چندانی نیست.
وی تصریح کرد: ولی متاسفانه این نگاه در میان مسئولین و متولیان فرهنگی و هنری دیده می شود.
این خواننده و نوازنده پاپ اضافه کرد: دو سال پیش من و گروهم خود را برای برگزاری یک کنسرت در شهر آماده می کردیم؛ اما متاسفانه نگاه رییس فرهنگ و ارشاد سابق باعث شد تا کنسرت برگزار نشود و حتی سه تن از اعضای گروه من برای همیشه موسیقی را کنار بگذارند.
عطایی گفت: این موضوع از جایی نشات می گرفت که متولی فرهنگی شهر از هنر هیچ شناختی نداشت و توقع داشت ما برایش یک سبک و موسیقی دیگر را برگزار کنیم.
این هنرمند اظهار کرد: نمی دانم چرا اینجا هنوز فکر می کنند کنسرت و موسیقی یعنی لهو و لعب من در تهران با گروه های موسیقی اجرا می روم و در صدا و سیما نیز به عنوان خواننده حضور دارم و بی شک نسبت به عرف موسیقی آشنایی کامل دارم.
مسعود چنگی دیگر هنرمند این شهرستان گفت: نبود یک مکان و مجتمع فرهنگی هنری برای تجمیع هنرمندان و علاقمندان اصلی ترین مشکل این شهر است.
وی ادامه داد: قطعا اگر چنین مکانی فراهم شود رفت و آمد هنرمندان باعث از بین بردن این فضای کرختی در هنر شهر می شود.
این گوینده و بازیگر تئاتر اضافه کرد: دوازده سال از آغاز پروژه فرهنگسرای این شهر می گذرد ولی به هر دلیلی این ساختمان هرگز تکمیل نشد و در مرحله تجهیز متوقف شد و حالا تبدیل به یک مکان امن برای کارهای غیرفرهنگی چون تجمع معتادین شده است.
نرگس جباری بازیگر تئاتر نیز گفت: تئاتر هنوز جایگاه خود را در این شهر پیدا نکرده است معمولا خانواده ها اجازه حضور در این رشته را به فرزندان خصوصا دختران خود نمی دهند من و چند تن از دوستان وقتی برای اولین بار به روی صحنه رفتیم با واکنش های منفی روبه رو بودیم و قطعا زمان می برد تا این فرهنگ جا بیفتد.
جباری تاکید کرد: ما نیاز به کلاس های پیشرفته داریم همه در حد مبتدی مانده ایم بارها مسئولین قول حمایت داده اند ولی نشده است.
وی گفت: این شهر استعدادها و هنرمندان خوبی دارد که در این شهر نماندند و همه ما می دانیم برای ادامه کار به طور جدی باید از اینجا برویم ولی واقعیت این است که ما شهر خودمان را دوست داریم و می خواهیم این اتفاق در شهرمان برایمان بیفتد.
جباری افزود: باید به فرهنگ و هنر این شهرستان نگاه ویژه داشته باشند زیرا این شهر شهر علم و فرهنگ بوده و استعدادهای بسیار دارد و متاسفانه فقر امکانات فرهنگی جوانان آن را به مسیر نادرست هدایت می کند.
یکی دیگر از هنرمندان تئاتر این شهرستان گفت: اشتغال جوانان بسیار ضعیف است تنها تفریحشان کشیدن سیگار در پارک هاست و با توجه به جمعیت آمار اعتیاد آن بالاست. کاش به جای سرمایه گذاری بر روی ترک اعتیاد بر پیشگیری و مقوله فرهنگی سرمایه گذاری می کردند.
کریمی افزود: چرا این شهر نباید یک سالن سینما داشته باشد ما جوانان چطور هیجانات و انرژی های خود را جهت دهی کنیم.
شهر خلوت است به نظر می رسد روح زندگی خیلی آرام جریان دارد و من به جوان هایی که مشتاق پیشرفت هستند ولی هیچ چیز برایشان فراهم نیست فکر می کنم و به اینکه اگر این جوانان کم بیاورند قطعا پناه های دیگری پیدا خواهند کرد، پناه هایی که هزینه بیشتری از هزینه تامین یک مکان هنری دارد.