نادیده ای به نام هنر

پنجشنبه ۳۱ فروردین ۹۶ شماره ۵۶۷
****
سمیه انصاری فر
وقایع استان
****
سرمقاله
هر انتخاباتی در هر سطحی همیشه از اهمیت خاصی برخوردار است. هم اکنون در آستانه انتخابات شورای شهر و ریاست جمهوری هستیم بنابراین سیل شعارها و از سوی دیگر مطالبه گری های اقشار مختلف جامعه آغاز شده است. جدای از انتخابات ریاست جمهوری و اهمیت آن در سطح ملی و بین المللی انتخابات شورای شهر به لحاظ ارتباط تنگاتنگش با مسائل شهری و بومی یک منطقه برای شهروندان یک شهر از اهمیت متفاوت تری برخوردار است. یکی از وظایف ذاتی شورا احقاق مطالبات شهروندی و ایجاد عدالت در توزیع امکانات در میان اقشار مختلف جامعه شهری است. نگاهی گذرا به برنامه ها و اهداف مختلف کاندیداها با توجه به برخی تبلیغات نامحسوس و زودهنگام آن ها نشان می دهد که اولویت برنامه های آن ها در چه راستایی است. اهمیت به صنایع، توسعه فضای شهری و مهم تر از همه پیگیری بحث های آلودگی هوا از مواردی است که در میان مردم می تواند گزینه مناسبی برای جلب رای باشد. البته نباید از برخی تاخت و تازهای سیاسی که همیشه بر مطالبات و وظایف اصلی سایه انداخته است چشم پوشید. شاید در میان خواست های اقشار مختلف از حوزه های شهری، اجتماعی و اقتصادی آنچه کمتر مورد توجه بوده است مطالبات فرهنگی و هنری بوده است. هنر اغلب در مسائل شهری در اولویت قرار نداشته در حالیکه یک شهر را با هنر و نمادهای هنری آن می توان شناخت از طرفی فضای شهری نیز ظرفیت این را دارد که بعنوان یک فضای عمومی گفتگویی مستقیم میان هنر و مخاطب برقرار کند و این آن چیزی است که در شهر ما کمتر دیده می شود. البته زمانی که از هنر در توسعه شهری صحبت می شود تنها هدف هنرهای محیطی و استفاده از المان ها و نمادها در شهر نیست بلکه ظرفیت های دیگری مانند مجتمع های فرهنگی و هنری، سالن های تئاتر، سینما و موسیقی نیز مد نظر است. مکان هایی که خود می تواند بستر را برای آموزش شهروندی با زبان هنر و ارتقا نگاه و اندیشه مخاطبان و مردم یک شهر ایجاد کند. آنچه اصولا در اعلام برنامه های کاندیداها دیده می شود کوتاهی در امری است که می تواند شاخص و تاثیر گذار باشد. حوزه ای که همیشه نادیده گرفته شده است؛ ولی پتانسیل خوبی برای ایجاد نشاط، فرهنگ سازی و بالابردن سواد شهروندان دارد. پربیراه نیست که بگوییم در میان کاندیداهای شورای شهر بیشتر افراد سیاسی دیده می شوند تا فعالان هنری و فرهنگی زیرا ذات هنر و هنرمندی با قبول مسئولیت در این امور مغایرت دارد. هرچند که نگاهی عمیق تر نشان می دهد که ارتباط هنرمندان با مردم در حوزه مسئولیت اجتماعی و نظارت بر اجرای امور فرهنگی از برخی فعالان اقتصادی، سیاسی و اجتماعی بیشتر است. از آنجاییکه هنرمندان کمتر از فعالان حوزه های دیگر علاقمند به حضور در این امور هستند به نظر می رسد که باید آن هایی که به دنبال مسئولیت هستند و آن هایی که در آینده نزدیک انتخاب خواهند شد از میان اهالی فرهنگ و هنر مشاوران و کارشناسانی در کنار خود داشته باشند تا بتوانند از ایده ها و تفکر آن ها در ساماندهی بخش مهمی از توسعه شهری که فرهنگ سازی است اقدام کنند. امید می رود که کاندیداهای شورای شهر کمی در این باب تامل کنند و فراموش نکنند هنر زبانی عمومی و تاثیر گذار دارد.