پنجشنبه ۲۸ دی ۱۳۹۶ شماره ۷۷۰
***
وقایع استان
محمدحسین حاجعلی
***
انسان پیش از آموختن کشاورزی و کشف فنون و ابزارهای مختلف، برای تامین نیازهای زندگی خود به کوچ و چند جانشینی میپرداخت. انسانها برای تامین غذای مورد نیاز خود و یافتن مکانی مناسب برای سکونت، به مکانهای مناسب دارای منابع طبیعی مرتع، آب، حیوانات مهاجرت مینمودند. از زمانی که انسان کشاورزی را آموخت و توانست ابزارهای مورد نیاز زندگی خود را بسازد به یکجانشینی روی آورد و روستاها متولد شدند. روستاها یا دهات، اولین مراکز اجتماعی زندگی نوین انسان محسوب میشوند.
طبق تحقیقات باستانشناسان قدیمیترین دهکدههای جهان که تاکنون بوسیله حفاران پیدا شده، در خاورمیانه واقع است. دو روستا «جارمو» و «تپه سربین» واقع در ایران و عراق امروزی، نشان میدهد که یکجانشینی یا تشکیل اجتماعات روستایی، دستکم به ۱۰۰۰۰ سال پیش بر میگردد.
با رشد و تکامل مراکز روستایی و ظهور کسبوکارهایی غیرازکشاورزی (تجارت، خدمات، حکومت) شهرها بوجود آمدند. بخاطر تمرکز بالای جمعیت در مناطق شهری توام با رشد پرشتاب صنایع و خدمات، به سرعت شهرها توسعه پیدا کردند در حالیکه روستاها به کندی حرکت نمودند.
روستا چیست؟
«ده» (یا قریه) به معنی سرزمین است. از نظر تقسیمات کشوری، ده (یا روستا و یا آبادی) در ایران، کوچکترین واحد سکونتی و اجتماعی- سیاسی است. کشور به چندین استان (دارای استاندار)، هر استان به چند شهرستان(دارای فرماندار)، و هر شهرستان به چند بخش (دارای بخشدار) و هر بخش به چند شهر(دارای شهردار) و روستا (دارای دهیار) تقسیم میشود. البته به مجموعهای از چندین ده هم دهستان گفته میشود که مسئول آن دهدار نامیده میشود.
مطابق سرشماریهایی که در کشور انجام میشود, به نقاطی که کمتر از ۵۰۰۰ نفر جمعیت داشته باشند روستا و به نقاط بیش از ۵۰۰۰ نفر شهر گفته میشود. البته استثنائاتی نیز (علیرغم ملاک مذکور) وجود دارد. مردم روستا از طریق کشاورزی امرار معاش میکنند به همین جهت بعدها در تعریف روستا، شغل کشاورزی نیز به عنوان اساس کار روستاییان اضافه گردید. البته تعاریف دیگری نیز از روستا (یا ده) در کشور وجود دارد که از مجموع آنها میتوان این تعریف را ارائه نمود.
روستا عبارت از محدودهای از فضای جغرافیایی است که واحد اجتماعی کوچکی مرکب از تعدادی خانواده که نسبت به هم دارای نوعی احساس دلبستگی، عواطف و علائق مشترک هستند، در آن تجمع می یابند و بیشتر فعالیتهایی که برای تامین نیازمندیهای زندگی خود انجام میدهند، از طریق استفاده و بهرهگیری از زمین و در درون محیط مسکونیشان صورت میگیرد. این واحد اجتماعی که اکثریت افراد آن به کار کشاورزی اشتغال دارند در عرف محل، ده نامیده میشود.
براساس مطالعات جهانی، تعریف روستا در کشورهای مختلف، دارای تفاوتهایی میباشد. مثلاً در آمریکا بیشتر بر مفهوم «مناطق روستایی» تاکید میشود که بیانگر نواحی دارای چگالی جمعیتی کم است در حالیکه در بعضی کشورهای دیگر همچون ایران نیز روستا بر اساس میزان جمعیت تعریف میشود. به عنوان مثال، ملاک جمعیت روستا در فرانسه ۲۰۰۰ نفر، در بلژیک ۵۰۰۰ نفر، در هلند ۲۰۰۰ نفر و در ژاپن ۳۰۰۰۰ درنظر گرفته شده است.
توسعه روستایی چیست؟
از چند سده اخیر و با رشد پرشتاب صنعت و فناوری در جهان، عقبماندگی مناطق روستایی بیشتر عیان گردیده است. از آنجاییکه عموماً روستاییان نسبت به شهرنشینان دارای درآمد کمتری هستند و از خدمات اجتماعی ناچیزی برخوردار هستند، اقشار روستایی فقیرتر و آسیبپذیرتر محسوب میشوند که بعضا منجر به مهاجرت آنان به سمت شهرها نیز میشود. علت این امر نیز پراکندگی جغرافیایی روستاها نبود صرفه اقتصادی برای ارائه خدمات اجتماعی، حرفهای و تخصصینبودن کار کشاورزی (کمبودن بهرهوری)، محدودیت منابع ارضی (در مقابل رشد جمعیت) و عدم مدیریت صحیح مسئولان بوده است. به همین جهت برای رفع فقر شدید مناطق روستایی، ارتقای سطح و کیفیت زندگی روستاییان ایجاد اشتغال و افزایش بهرهوری آنان تمهید «توسعه روستایی» متولد گردید.
بنا بر تعریف برنامههای توسعه روستایی جزئی از برنامههای توسعه هر کشور محسوب میشوند که برای دگرگونسازی ساخت اجتماعی- اقتصادی جامعه روستایی بکار میروند. اینگونه برنامهها را که دولتها و یا عاملان آنان در مناطق روستایی پیاده میکنند، دگرگونی اجتماعی براساس طرح و نقشه نیز میگویند. این امر در میان کشورهای جهان سوم که دولتها نقش اساسی در تجدید ساختار جامعه به منظور هماهنگی با اهداف سیاسی و اقتصادی خاصی به عهده دارند، مورد پیدا میکند. از سوی دیگر توسعه روستایی را میتوان عاملی در بهبود شرایط زندگی افراد متعلق به قشر کم درآمد ساکن روستا و خودکفاسازی آنان در روند توسعه کلان کشور دانست.
در گذشته بعضی مدیران و سیاستگذاران امر توسعه، صرفاً بر«توسعه کشاورزی» متمرکز میشدند که امروز نتایج نشان داده است که توسعه روستایی صرفاً از این طریق محقق نمیشود. روستا جامعهای است که دارای ابعاد اجتماعی مختلف است و نیازمند توسعه همه جانبه (یعنی توسعه روستایی) است نه صرفا توسعه کسب وکار و نظامی به نام«کشاورزی». هر چند باید گفت که از طریق توسعه کشاورزی موفق نیز الزاما توسعه روستایی محقق نمیشود. چون اولا فواید توسعه کشاورزی عاید همه روستاییان نمیشود (بیشتر عاید زمینداران بخصوص مالکان بزرگ میشود) ثانیا افزایش بهرهوری کشاورزی باعث کاهش نیاز به نیروی انسانی میشود (حداقل در دراز مدت) و این خود باعث کاهش اشتغال روستاییان و فقر روزافزون آنان و مهاجرت بیشتر به سمت شهرها میشود.
استراتژیهای توسعه روستایی
کشورها و مناطق مختلف جهان متناسب با شرایط و اولویتها، رویکردها و استراتژیهای توسعه روستایی متفاوتی را در پیش گرفتهاند. قطعا نمیتوان بدون درنظرگرفتن تجربیات جهانی در این زمینه و با تمرکز صِرف بر اشتغالزایی در روستاها (بدون درنظر گرفتن استراتژی توسعه روستایی) توفیق چندانی بدست آورد (که پایدار و ماندگار نیز باشد) چون اشتغالزایی و کارآفرینی در فضایی مستعد رخ میدهد و بدون وجود آن فضا عملا نمیتوان متوقع موفقیتی پایدار بود.