چهارشنبه ۱۷ اردیبهشت ۱۳۹۹  شماره ۱۲۶۱

لطفا آرام باشید و اهلی

محبوبه میر قدیری

کی از دوستان خوبم، آموزگار بازنشسته ای است که بعد از سال ها تدریس و بیتوته در روستاهای دور و نزدیک توانسته از طریق تعاونی خانه سازی آموزش و پرورش آپارتمان کوچکی تهیه کند. پرداخت اقساط خانه را با چه مشقتی فراهم کرده بماند و اینکه حالا خودش و پدر و مادر پیرش در این خانه ساکن هستند بماند، اینجای قضیه جالب است که یکی از آقایان اقوام در مهمانی و در حضور خیلی ها زل می زند تو چشم این دوست من که یک زن تنهاست و می گوید تو خانه میخوای چکار؟ پسر من با زن و دو تا بچه مستاجر است. هیچکس به دفاع از این زن که مهمان خانه ی او هستند و نیم ساعت پیش از پای سفره ی رنگینش کنار رفته اند، هیـچ نمی گوید. چرا؟ چون آن ته ته اندیشه کپک زده شان این است که از زن تنها حتما باید یک چیزی به ما بماسد. اگر جوان است و بر و رویی دارد، جسمش و اگر راه هم ندهد راه دارد. اصلا به چه جرات و جسارتی به من و به ما می‌گوید نه و اینگونه است که برایش حرف و حدیث می سازند. اسم رویش می گذارند و بینوا زن هر چه خودش را کنار بکشد جماعت هار تر می‌شوند. دست به خشتک تنبان، زبان و نگاهشان می چرخد و… . اگر ظاهرش مطلوب و مقبول نیست پولش، خانه اش، ماشینش، شغل و حرفه اش، داشته های علمی و جایگاه اجتماعی اش و این حقوقش، حیف نیست بیافتد بمیرد و حقوقش از دست برود.
می شویم سایه بالا سرش و چاله چوله هـای زندگی مان را پر می کنیم. چنین زن هایی کمک هم به دیگران بکنند، هر نوع کمکی باز خورد انسانی در یافت نمی دارند. میگویند نه که خودش یک نفر است و خرجی ندارد می تواند دست و دلباز باشد، نه که تنهاست به دیگران محبت می کند، از سادگی اش است، اصلا حالی والی اش نیست. اتفاقا خیلی خوب هم حالی شان است. گاه باج می دهند که کمتر اذیتشان کنید. گاه دلشان به حقارت و کوتو له گی مردمان جامعه اش می سوزد و گاه لب فرو می بندد و چشم و گوش می بندد نه بخاطر ان که متوجه نیست بخاطر ان که از این همه عفن بیزار است. این روزها که باران زیاد می بارد. یک روز بی چتر تشریف ببرید زیر باران و بگذارید اینهمه زنگ و کپک ماسیده بر اندیشه تان را اب بشوید و با خود ببرد. اهل باران هم نیستید، اهل دین و دیانتید، پای سفره ی افطار کـه می نشینید به همسر تان، به مادرتان، به خواهرتان، دخترتان، عروستان، نوه های دختری که دارید، به این نوامیسی که دور و برتان را گرفته قدری نگاه کنید، نگاهی متفاوت با نگاهی که تا کنون داشته اید. اینها هم مثل شما آدمند، نه یک حفره اند، نه گوشت راسته و ماهیچه، نه اسکناس، سند خانه، سند ماشین، فایل های پر از علم و ادب و هنر مفت، مفت مفت و نه خدمتکار و آشپز و پرستار. ممکن است خودش به میل خودش و بی هیچ اجبار، دروغ و فریب و اغفال، بخواهد مردی در زندگی اش حضور داشته باشد، به میل خودش، نه با قرار دادن در بن بست و…. باور کنید او هم آدمی ست که مثل شما دوست دارد زندگی آرامی داشته باشد. لطفا آرام باشید و اهلی.