چهارشنبه ۳۱ شهریور ۱۴۰۰   شماره ۱۴۷۳

نگاهی به اهمیت تئاتر دانش آموزی و بررسی علل رکود تئاتر در استان مرکزی در گفتگو با سمیرا دریایی کارگردان و بازیگر تئاتر

فرصتی برای دیده شدن

فاطمه چاپاری

سمیرا دریایی، کارگردان و بازیگر تئاتر، متولد ۱۳۶۴ و کارشناس ارشد مدیریت آموزشی است، او فعالیت های هنری خود را از سال ۱۳۸۰با ورود به هنرستان سوره آغاز کرده و سال دوم هنرستان با آشنایی با گروه معظم چریکه، به شکل حرفه ای بازیگری را با این گروه تجربه می کند و همان سال موفق به دریافت جایزه بازیگری سوم زن و دیپلم افتخار، از جشنواره بین المللی «سوره» برای بازی در نمایش «چریکه مارال» می گردد.
نمایش های «کسی می آید»، «دروغ های هنری عاشق»، «گفتمان بز زنگوله پا»، «بازی، بازی، منم بازی»، «شب چهاردهم» و «واگویه های بندیان برزخ ترس و تردید» و بازی در فیلم های تلویزیونی «تولد»، «دیپلم ردی»، «تکیه بر شانه های برج بلند»، «قلمک و قلمدون» و سریال «خواستگاران» و فیلم داستانی «گل فروش» و «فرجام» از جمله کارهای وی در صحنه تئاتر و حوزه تصویر می باشد.
این هنرمند با فعالیت هایی مستمر در زمینه تئاتر دانش آموزی، رویه متفاوتی در تئاتر را در پیش گرفته و طی ۱۸ سال فعالیت در این حوزه، کارگردانی و نویسندگی نمایش های صحنه ای «سیاه، سفید، خاکستری»، «چرا»، «پس ما چی؟»، «نمایش عروسکی»، «خط، خیط، خوط» و کارگردانی نمایش های عروسکی «ضایعات جنگی»، «من دیگه خوابم نمیاد» و کارگردانی نمایشنامه خوانی های «گفتمان بز زنگوله پا»، «امام همه» و … و داوری چندین دوره جشنواره دانش آموزی، شش سال تدریس در هنرستان سوره استان مرکزی، کسب رتبه در هفت دوره جشنواره کشوری تئاتر دانش آموزی را در کارنامه خود رقم زده است.
گفتگوی ما را با وی در ادامه می خوانید:

اهمیت تئاتر دانش آموزی برای شما از چه رو می باشد؟
۱۸ سال است که به طور مستمر در حوزه آموزش و پرورش در حال فعالیت هستم و تمام هم و غم خود را در این حوزه گذاشته ام، عمیقا معتقدم تئاتر دانش آموزی پایه و بنیان تئاتر کشور است، از این جهت که همه ما تئاتر را از گروه های مدرسه ای شروع کرده ایم، در تمام این سال ها در تئاتر دانش آموزی کشور حرفی برای گفتن داشته ام و تئاتر دانش آموزی این استان، هر ساله در کشور خوش درخشیده که این اتفاق ارزشمندی است.

آیا در این مدت در جشنواره های دانش آموزی اقدام به استعدادیابی دانش آموزان برای جذب در یک گروه نمایشی خارج از مدارس داشته اید؟
بله، یکی از رسالت های تئاتر دانش آموزی، استعدادیابی و جهت دهی به علایق دانش آموزان حتی برای تعیین رشته دانشگاهی بوده و هست، در تمام این سال ها دانش آموزانی بوده اند که پس از شرکت در گروه تئاتر مدارس مسیر تحصیلی خود را تغییر داده اند و پس از فارق التحصیلی از هنرستان یا دبیرستان در رشته هایی چون بازیگری تئاتر، ادبیات نمایشی و رشته هایی از این دست در دانشگاه تحصیلات خود را ادامه داده اند و در عرصه تئاتر موفق ظاهر شدند و بسیاری از شاگردانم در حال حاضر بسیار فعال تر و پرکارتر از من هستند از جمله نیوشا مجد، فاطمه مرادی، شیما غیاث آبادی و بسیاری دیگر…

آیا تا به حال به اجرای عمومی تئاتر کودک اندیشیده اید؟
تئاتر دانش آموزی با تئاتر کودک متفاوت بوده و هرکدام تعاریف و استانداردهای خود را دارند، اما در خصوص تئاتر دانش آموزی باید بگویم که من به سادگی پرونده نمایشی را که با کیفیت و دقتی انجام شده که توانسته در سطح کشور مطرح شود، را نخواهم بست چرا که چنین اثری حاصل تلاش یک گروه بوده و اجرای عموم باعث ایجاد انگیزه و تشویق دانش آموزان خواهد شد. همه ما می دانیم که دانش آموزان در این گروه سنی نیاز به دیده شدن دارند و این دیده شدن در فضایی به جز مدرسه، بسیار صحیح و کارآمد بوده و می تواند حلال بسیاری از مسائل و مشکلات نوجوانان و خانواده هایشان باشد. از طرفی فرصتی فراهم می گردد تا خانواده و دوستان دانش آموزان و همچنین افراد متخصص در کار تئاتر، کار دانش آموزان را دیده و مشوق آن ها باشند، اینجا همان نقطه ای است که می تواند زمینه ای را برای استعدادیابی افراد ایجاد نماید تا این نوجوانان جـذب گروه های حرفه ای تری شوند.

اگر وضعیت کرونایی فعلی را نخواهیم در نظر بگیریم، چه مشکلاتی مانع از شکل دادن چنین حرکت هایی می شود؟
عدم همکاری برخی خانواده ها از مهم ترین موانع اجرای کار در چنین سطوحی است، در برخی موارد دیده شده که خانواده ها اعتماد کافی به فضاهای هنری ندارند، که البته من در مواردی به آن ها حق می دهم. همکاری نکردن برخی مسئولین و جدی نگرفتن تئاتر دانش آموزی نیز از جمله مواردی است که می تـواند مانع از چنین فعالیت هایی شود، هر چند به عقیده من می توان با تلاش مستمر تمام این مشکلات را از میان برداشت و نمی توان گفت مانعی جدی برای این کار وجود دارد.

در حال حاضر که تحت تاثیر کرونا اجرای نمایش امکان پذیر نیست، در این فرصت مشغول چه فعالیتی هستید و دورخیزتان برای آینده چیست؟
کرونا در دو سال اخیر باعث کاهش فعالیت های خانواده تئاتر شده، اما از آن جا که تئاتر جزئی از حیات ما محسوب می شود و دوری از آن غیرممکن است، حدود سه ماه است که مشغول تمرینات یک اثر نمایشی به نویسندگی و کارگردانی شهرام سلطانی هستم که خوشبختانه با روند واکسیناسیون هنرمندان و حمایت های صندوق اعتباری هنر تمامی اعضای گروه واکسینه شده اند و مشکلی در این زمینه نداریم. در حال حاضر جشنواره استانی را پیش رو داریم و گروه های مختلف در حال تمرین و تلاش برای آمادگی برای این جشنواره هستند، من هم وقتی این روزها وارد انجمن نمــایش می شوم و جنب و جوش را در پلاتوها می بینم احساس بی نظیری را تجربه می کنم.

تاکنون فعالیت بانوان در صحنه تئاتر استان کمرنگ تر بوده است، شما علت این امر را چه می دانید؟
من فکر نمی کنم حضور بانوان کمرنگ تر باشد، بیشتر معتقدم تعداد بانوانی که در عرصه تئاتر فعال هستند در این محدوده زمانی کمتر بوده و البته همین کمتر بودن جمعیت بانوان در تئاتر استان نیز دلایلی دارد که می توان به آن اشاره کرد، امکانات و سالن های محدود استان، وضعیت غیر استاندارد پلاتوها نبود یک رختکن برای تعویض لباس برای خانم ها و خیلی از مسائل دیگر که بارها مطرح شده و من فکر می کنم با این شرایط این میزان از فعالیت بانوان نیز قابل توجه است.

علت رکود تئاتر استان مرکزی و شهر اراک را در شرایط فعلی، چه می دانید؟ به نظر شما مشکل کجاست؟
در یک جامعه همه مقوله ها از هم متاثر هستند و تئاتر هم از این قاعده مستثنا نیست و تحت تاثیر حال عمومی جامعه است، وقتی که حال عمومی جامعه بغض آلود است قطعا حال تئاتر نیز خوب نخواهد بود و دچار رکود و کاستی خواهد شد، علاوه بر آن شرایط کرونایی حاکم بر دنیا بر این موضوع بی تاثیر نیست، نکته دیگر این که در گذشته مردم دغدغه تئاتر داشتند اما در حال حاضر متاسفانه کمتر شاهد چنین مساله ای هستیم، به نحوی گروه ها تنها به دنبال این هستند که کاری را انجام بدهند و بروند و در واقع کمیت جای کیفیت را گرفته است و این عدم دغدغه مندی آسیبی جدی به بدنه تئاتر استان وارد آورده است.

حرف پایانی …
نکته مهمی که همه باید به آن آگاه باشیم این است که تئاتر قبل از هر چیزی به افرادی متعهد، منظم، اخلاق مدار، دلسوز و دغدغه مند نیاز دارد، امیدوارم هر چه زودتر با همت اعضای خانواده تئاتر و حمایت مسئولین ذی ربط این چراغ کم سو پر نور شود. همچنین می خواهم به احترام حسین اقبالیان که الفبای تئاتر را به من آموختند و در این مسیر همواره من را راهنمایی کرده اند کلاه از سر بردارم و همچنین از حمایت های همسرم در این سال ها صمیمانه سپاسگزاری کنم.