غریبانه در وطن

شنبه  ۱۳ مهر ۱۳۹۸   شماره ۱۱۵۸

گلایه های فوتبالیست جوان از بی توجهی باشگاه های فوتبال استان به بازیکنان جوان بومی

غریبانه در وطن

مهرداد یاری

این روزها که فوتبال روی خوش خود را به ورزش دوستان استان مرکزی نشان داده و در میان ۱۸ تیم حاضر در لیگ ‌آزادگان، نام دو تیم از استان مرکزی به چشم می خورد، همه انتظار دارند طی چند سال آینده علاوه بر اینکه شاهد موفقیت های روزافزون فوتبال استان باشند، شاهد معرفی ستاره های جوان استان به فوتبال کشور نیز باشند. جوانانی که همواره سرمایه های یک جامعه برای پیشرفت در هر حوزه ای هستند. استان مرکزی شاید تا به امروز رنگ لیگ برتر را به چشم ندیده باشد اما با شروع دهه ۹۰ حضور چشمگیری در لیگ آزادگان داشته و فراز و نشیب های بسیاری را تجربه کرده است اما امسال داستان متفاوت است چرا که علاوه بر آلومینیوم اراک، حالا شاهد حضور خوشه طلایی ساوه در لیگ آزادگان نیز هستیم تیمی که تا به امروز به شکل عجیبی پرتوان ظاهر شده و پس از گذشت ۶ هفته توانسته با کسب ۱۴ امتیاز صدرنشین لیگ یک باشد آلومینیوم نیز با ارائه بازی های خوب توانسته ۱۲ امتیاز کسب کرده و جز بالانشین های جدول باشد. این بهترین وضعیت در تاریخ فوتبال استان بوده و امید را به کالبد فوتبال این دیار دمانده تا فوتبال دوستان استان را برای محقق شدن آرزوهای شان امیدوار کند حالا زمان آن رسیده که فوتبال ایران با سبک بازی کردن و استایل بازیکنان استان مرکزی آشنا شود. دو تیم آلومینیوم و خوشه طلایی باید درهای باشگاه را به روی جوانان با استعداد این دیار بگشایند تا به ارتقا فوتبال در این استان بیش از پیش کمک کنند. استفاده از بازیکنان بومی فرایندی است که از دیرباز در فوتبال جهان جریان داشته و دارد. شاید برخی تیم های بزرگ در هر کشور پول کافی برای خریدن هر نابغه ای را داشته باشند اما همیشه این گونه نیست که تیم ها به بازیکنان مناطق دیگر چشم داشته باشند و پول را از جیب خود خارج کرده و به جیب یک غریبه بریزند حتی اگر به باشگاه های مطرح جهان نگاه کنیم می بینیم جمع زیادی از بازیکنان شان را کسانی تشکیل داده اند که متعلق به آن کشور و شهر هستند بارسلونا، بایرن مونیخ و یونتوس نمونه های بارز بومی گرایی در بالاترین سطح از فوتبال که در ان بومی و غیر بومی دیگر معنایی ندارد، هستند.
هر باشگاه فوتبالی به استفاده کردن از جوانان دیار خود نیاز دارد چرا که بازیکنان بومی هم کم هزینه تر هستند و هم اینکه با عشق و علاقه برای تیم شان بازی می کنند و اصطلاحا از جان مایه می گذارند. استان مرکزی استان کوچکی نیست که با کمبود استعداد مواجه باشد و برای کسب نتیجه بخواهد مدام بازیکنانی از دیگر شهرها را به خدمت بگیرد! اگر باشگاه ها استفاده از فوتبالیست های بومی را یکی از اصول تیم ‌خود تعیین کنند بدون شک این استان به قدری بازیکن درجه یک دارد که موفقیت فوتبال استان را تا چند دهه تضمین کنند. اما این روزها آیا جو فوتبال در استان مرکزی به سمت استفاده از بازیکنان بومی و توانمند می رود؟ آیا جوان های با کیفیت در دو تیم خوب استان بازی می کنند یا به امید دیده شدن و پیشرفت شهر و دیار خود را رها کرده و به تهران و استان های همجوار پناهنده می شوند؟
برای پاسخ به این سوال به سراغ «محمد کربلایی» یکی از فوتبالیست های جوان و با سابقه در تیم های پایه رفته ایم جوانی که در ماه های اخیر برای پیوستن به دو تیم دسته یکی استان، به عنوان یک بازیکن بومی اعلام آمادگی کرده اما متاسفانه هر بار موانع عمدتا غیر فوتبالی را بر سر راه خود دیده است. در کنار کربلایی یکی از دوستانش «ابراهیم عطایی» هم حضور دارد که به طور غیر رسمی رکوردار دو استقامت در جهان است؛ در پایان گفتگویم با کربلایی کمی هم با وی آشنا خواهیم شد.

آقای کربلایی از سابقه تان برای مان بگویید.
از ۱۲ سالگی در لیگ های معتبر تهران و کشور بازی کرده ام و در عضویت تیم های ستاد مشترک ارتش و مقاومت تهران بوده ام. فصل پیش سهمیه زیر ۲۳ سال باشگاه مقاومت تهران بوده ام که یکی از بازیکن سازترین تیم های کشور است و خدمت سربازی ام را نیز در همین باشگاه که زیر نظر سپاه پاسداران جمهوری اسلامی ایران است، گذراندم.

در مدتی که بدون تیم بوده اید آیا توانسته اید آمادگی بدنی تان را حفظ کنید؟
مدتی هست که با دوست خوب و صمیمی ام ابراهیم عطایی دونده ای که ۱۴ سال نخوابیده و به طور غیر رسمی رکوردار دو استقامت در جهان است، در شهر آستانه اشرفیه تمرین می کنم وی همچنین دارای مدارک مربیگری دو و میدانی و آمادگی جسمانی و همچنین فارغ التحصیل رشته مدیریت ورزشی در مقطع کارشناسی ارشد از دانشگاه استان گیلان هستند.

پس از اتمام خدمت سربازی برای پیوستن به تیم های مطرح استان دست به چه تلاش هایی زده ای؟
پایان دوره خدمتم همزمان با اتمام بازی های لیگ بود که طبق روال همیشه، بهترین زمان برای هر تیم فوتبالی است که بخواهد یارگیری کند اما متاسفانه بنده در آن مقطع در گیر بیماری سرطان مادرم بودم که در وضعیت بدی قرار داشت و دکترها از او قطع امید کرده بودند من تمــام وقت از مادرم پرستاری می کردم چون درمورد مراقبت های که باید به او ارائه می شد آموزش های لازم را دیده بودم. به هر حال، اول تیرماه امسال متاسفانه مادرم را از دست دادم و بیشتر وقتم صرف مراسمات مادرم در روستای مزرعه نو آشتیان و تهران شد در حالی که بهترین زمان در فصل نقل و انتقالات را از دست داده بودم اما درمورد بازیکنان جوان محدودیت سفت و سختی برای پیوستن به تیم های فوتبال وجود ندارد به همین خاطر ابتدا به سراغ آلومینیوم اراک رفتم. تیمی که شعار مسئولین ورزشی اش حمایت از بازیکنان بومی است و گویا قرار بر این بوده که تمام یا اکثریت سهمیه زیر ۲۳ سال را به جوانان بومی شهر و استان اختصاص دهند اما در عمل این گونه نیست و تنها چند نفرشان بومی بوده و اغلب غیربومی هستند. به هر ترتیب برای مدت کوتاهی توانستم در تمرینات تیم آلومینیوم شرکت کنم و تست بدهم در حالی که امیدهایم برای پیوستن به این تیم بسیار زیاد بود متاسفانه در نهایت به دلایلی که به عقیده بنده همگی غیرفوتبالی بودند از تیم کنار گذاشته شدم. پس از آلومینیوم نیز تصمیم گرفتم به سراغ خوشه طلایی ساوه بروم در ساوه قرار بر این شد که پس از گذراندن هفته های ابتدایی و سر و سامان گرفتن تیم، به بنده جهت حضور در تست های فنی اطلاع داده شود و حالا نیز منتظر تماس مسئولان باشگاه خوشه طلایی هستم.

از انگیزه هایتان برای بازی کردن در تیم های استان بگویید.
انگیزه بالایی دارم چون جوان هستم و تازه ۲۲ سالم شده و می توانم با تکیه بر توانایی های خـودم و حمایت های مسئولین ورزشی استان و تعصبی که به استانم دارم در سال های آینده برای این مردم افتخار آفرینی کنم من دارم تمام تلاشم را می کنم. من انگیزه بالایی دارم که رفته ام با یکی از بزرگان استقامت جهان در استان گیلان تمرین میکنم . من به روستایم مزرعه نو به شهرم آشتیان و استانم علاقه بسیار زیادی دارم و همواره یکی از آرزوهایم خوشحال کردن این مردم بوده است و کاری که می توانم آن را خوب انجام دهم فوتبال بازی کردن است.

به عنوان حرف آخر …
با جهانی ها تمرین می کنم اما در استان خودم غریب هستم. اگر توی استان خودم هیچ حمایتگری نداشته و تنها باشم پس در کجا حمایت شوم؟ خوب است مسئولین ورزشی استان یک سری هم بـه باشگاه های دیگر استان ها بزنند تا ببینند آن ها چه ارزشی برای بومی های خود قائلند و چقدر سخت به اندک بازیکنان غیربومی خود اعتماد می کنند. اگر زمینه برای جذب جوانان بومی در استان فراهم نشود قطعا مسئولین هزینه های اندکی را که می توانستند برای افتخار آفرینی جوانان استان اختصاص دهند باید برای اصلاح مشکلات اجتماعی و فرهنگی ناشی از سرخوردگی و افسردگی آن ها در سطح جامعه خرج کنند.

در سال های گذشته بارها ابراهیم عطایی را در قاب تلویزیون و در مجلات و روزنامه ها و شبکه های اجتماعی دیده ایم و نامش را شنیده ایم و درموردش مطالب مختلفی را خوانده ایم مردی که ۱۴ سال است نخوابیده و می تواند بی وقفه و بدون خستگی بدود. در پایان گفتگویم با محمد کربلایی، از عطایی درمورد برنامه های جدیدش پرسیدم. وی گفت: مدتی است برای ثبت رسمی رکوردهایم با نماینده های گینس صحبت هایی داشته ام و قرار شد اگر بتوانم به مدت ۳۰ یا ۴۸ ساعت بدون وقفه، بدون استراحت و بدون خواب بدوم این حرکت برای اولین بار در دنیا انجـام می شود که با افتخار این کار را با اسم ایران و پرچم ایران انجام دهم و می توانم نامم را در کتاب جهانی گینس ثبت کنم ولی متاسفانه مشکل همیشگی ورزشکاران ایرانی برای ثبت رکوردهای شان نبودِ اسپانسر است. در این مدت با خیلی از شرکت ها و برند های مختلف در سطح کشور صحبت کرده ام اما هیچ کس حامی و اسپانسرم نشده و حمایتم نکرده اند. ثبت رکورد در کتاب گینس اتفاقی است که در تمامی رسانه های جهان بازخورد داشته و قطعا این موضوع می تواند برای اسپانسر احتمالی بنده نیز اتفاق بسیار خوشایندی باشد.