سه شنبه ۱۵ بهمن ۱۳۹۸  شماره ۱۲۲۶

شهر کورها و پادشاهی آدم های یک چشم

محبوبه میر قدیری

سال ها پیش مصاحبه ایی خواندم از نویسنده ی نام آشنا خانم منیرو روانی پور. گمانم این اولین مصاحبه ی وی پس از ازدواج بود، ازدواج با بابک تختی که از وی چند سالی کوچکتر بود و همین باعث جار و جنجال گشت و اعتراض. خانم روانی پور در این مصاحبه به این حرف و حــدیث ها جواب هایی دندان شکن داده بود و از همسرش تعریف کرده بود، تعریف و تحسین. از او به عنوان یک اسطوره نام برده بود و دلیلش، کارهایی که بابک تختی برای کمک به دیگران انجام میداد. مثال هم زده بود کسی بخاری ندارد، برایش تهیه می کند و… و آن زمان، من که خود معلم بودم و از نزدیک شاهد بسیاری کارهای خوب و نیک بعضی همکاران، داوطلبانه و بی چشمداشت با خودم گفتم یعنی سطح نوعدوستی در جامعه ی ما تنزل یافته یا حس وظیفه شناسی یا معیارهای فرهنگی و اخلاقی مان؟ از آن زمان سالهای نسبتا زیادی گذشته و از این دست اسطوره ها فراوان آمده و رفته و همچنان در حال ظهور و درخشش و غروبند با کوس و کرنا. وقتی اخلاق کاری و قانونمند بودن در شبکه های مختلف اجتماع، در ابعاد مختلف آن، از اقتصادی و سیاسی تا ادبی و فرهنگی و بهداشتی و آموزشی و… ضعیف و گاه کنار گذاشته شود کسی که کارش را درست، طبق موازین آن کار و از روی برنامه، آنگونه که باید و شاید انجام می دهد می شود نمونه، نمونه ای که باید تحسینش کرد، برایش کف زد و… و اگر کسی داوطلبانه و در حد وسع و بضاعت خود برای دیگران وقتی می گذارد، پولی می دهد، خدمتی عرضه می نماید او نیز به جرگه ی بزرگان و نام آوران می پیوندد. کسانی هستند که می گردند دنبال این قبیل کارها. کشف چهره های نورانی و بعد هم قلم بدست می شوند، چراغانی و تقدیر و اعطای مدال و… و اینگونه است که معیار ادب، هنر، دانش، نوعدوستی و چه و چه و چه سیر نزولی طی می کند و این الگوی خوبی برای آیندگان نیست و نخواهد بود. این بازی هایی که شاید از سر بی تفریحی و فرار از کسالت روزمرگی ها صورت می گیرد. شاید نوعی بده بستان است و شاید هم برگزار کنندگان و راویان و نویسندگان خود به دنبال دیده شدن هستند و آن جرقه ها را هم به توهم ستاره بودن می کشانند و نا دیده شدن ستاره های واقعی، پس زدن آنان. و شاید هم شهر کور هاست و پادشاهی آدم های یک چشم…