پنجشنبه ۲۱ آذر ۱۳۹۸   شماره ۱۱۹۴

سکوت تصنیف ها

محسن ربیعی

پشت چراغ قرمز که هستیم یا در حال پیاده روی و یا نشسته داخل تاکسی، خوب که گوش می کنیم می بینیم دیگر صدای موسیقی که جذب مان کند، نمی آید. اکثر افرادی که شیشه ماشین شان پایین است و در حال گوش دادن به موسیقی هستند خیلی به این موضوع که خواننده و آهنگساز چه کسی باشد و شاعرش کیست توجهی نمی کنند. براستی چرا موسیقی اصیل جایگاهش فقط در کنسرت ها و آلبوم هایی است که افرادی تقریباً خاص به سراغشان می روند؟  چرا صدای آوازهای اصیل و ایرانی از شیشه هیچ خودرویی شنیده نمی شود؟ علت چیست؟ می توان گفت: کمبود آگاهی مردم است و تا حدودی حمایت و کمک به انتشار آثار خواننده های جدید از طریق تلویزیون و سایر رسانه هاست. همان فرهنگ گمشده ای که باعث شده کودک کار را در سطل زباله بیندازند، یا حیوانی را با سنگ بزنند، یا زباله هایشان را از پنجره به بیرون پرتاب کنند و هزار بی فرهنگی دیگر، دلیلی است که کمتر کسی سراغ موسیقی خوب برود. وقتی که از نوجوانی در مورد موسیقی سوال می شود نه بنان در ذهنش نقش می بندد نه شجریانی، نه ناظری و نه هیچ یک از اساتید بزرگ ایران! تنها چند اسم مستعار را نام می برد که هیچ جایگاهی در حوزه موسیقی و علوم مربوط به آن را ندارند. سری به سایت های فروش بلیط های کنسرت می زنیم، تقریبا تمام صفحات پر از انواع موسیقی است بجز اصیل. تمام برنامه های تلویزیونی هم تنها به معرفی خواننده های نو پدید و پر طرفدار و گاهاً با رزومه ای کمتر از یکی دو سال می پردازد. پس در نتیجه جایی برای معرفی و شناخت موسیقی فاخر ایرانی نمی ماند که نوجوان و جوان این دوره بتواند ارزش و اهمیت آن را درک کند و اثراتش را در خود ببیند. در موسیقی سنتی و دستگاهی اشعاری انتخاب می شود که از برترین شعرای شعر پارسی و پر معناترین اشعار هستند در صورتیکه آهنگ های جدید بیشتر درخصوص چهره آرایی و ظاهر خواننده و طراحی دکور می پردازند و اثری از شعر پر مفهوم و آهنگساز باسواد و نوازنده های چیره دست دیده نمی شود. تأسف باید خورد چون تا چند سال آینده نوآوری ها و کج سلیقگی ها در مورد موسیقی، به کمرنگ شدن موسیقی اصیل شتاب بیشتری می دهد.