چهارشنبه ۲۰ فروردین ۱۳۹۹  شماره ۱۲۴۸

در ستون «خاطرات قابل حمل» یادداشت هـایم در حـوزه های متنــوع فـرهنـگـی، ادبــی، مسایل روز و خاطرات نوستالژیک، در روزنامه وقایع استان منتشر می شود.

خودت باش!

رضا مهدوی هزاوه

علی اصغر داوودآبادی فراهانی، سال ۱۳۶۵، استاد عکاسی مان در انجمن سینمای جوان اراک بود. همیشه می خندید. دانشجوی عکاسی بود. فقط یک جلسه در مورد دوربین عکاسی توضیح داد. یک جلسه هم، چاپ و ظهور عکس را یادمان داد. بقیه ی جلسه ها از صنوبرها و پائیز می گفت. از اینکه دروازه شهرجرد و بازار اراک را جور دیگری ببینیم. از هنر خوب دیدن می گفت.
یکبار – به گمانم با استاد کارگردانی مان، محمود زنده نام – همه ما را به روستایی متروکه در فراهان برد. خانه ها خراب شده بود. لنگه کفشی صورتی، روی زمین دیدم.
استاد عکاسی گفت: تصور کن این لنگه کفش بچه، در پای چه کسی بوده. از همان شخص غایب عکس بگیر. هر شئ تاریخ دارد.

به بیابان نگاه کردم. باد می وزید. استاد می گفت: از صداهای غایب عکس بگیر. از عشق های تند عکس بگیر و بعد منتظر باش که تندی اش کمتر بشود.
استاد داستان نویسی مان در انجمن، پرویز اشتری بود. یکبار داستانی به تقلید از داستان های مارکز نوشتم. وقتی خواند داستانم را پاره کرد. گفت:مهدوی! خودت باش!
به استاد کریم خوش الحان تلفن زد. به او گفت برایش ساز بزند تا گوش کند. بعدش آقای اشتری گفت:برو به یک در ِمغازه ی قدیمی نگاه کن. و تخیل کن.
به دروازه شهرجرد رفتم. در ِ چوبی سفید رنگ دکانی دیدم. بسته بود. در خیال، در را باز کردم. تقویم دیواری داخل دکان را نگاه کردم. سال های آینده را دیدم. ورق زدم. به سال ۱۳۹۹ رسیدم. بهار بود. همه از دیدار هم هراس داشتند. آقای اشتری فوت کرده بود. کمانچه ی استاد خوش الحان در گوشه ای افتاده بود. آقای فراهانی، روی صندلی لهستانی نشسته بود. همچنان می خندید. می گفت : بدترین وضعیت جهان، ناامیدی است.
انتهای دکان، دختربچه ای ایستاده بود. لنگه کفش صورتی اش را نشانم داد و گفت:بابام برای عید خریده. می خندید.
کفش هایش را محکم بغل کرده بود. نمی دانست، وظیفه ی پنهانی جهان، جدایی از آنچه دوستش داری است. جهان را جور دیگری دیدیم، جهان هم، ما را جور دیگری دید.