چهارشنبه ۱۰ مهر ۱۳۹۸   شماره ۱۱۵۷

ماجرای هپکو و کارگرانش همچنان بحث داغ این روزهاست

تیشه به ریشه می زنیم

دبیرخانه کارگر اراک: هپکو را مجددا به شرکتی دولتی یا زیرمجموعه های شرکتهای دولتی با مدیریتی قوی واگذار نمایند

نایب رییس شورای اسلامی کار هپکو: برخلاف خواسته ما، نمایندگان شورا برای تعیین سهامدار جدید در جلسات مسئولان شرکت داده نشده و نادیده گرفته شدند

زهرا قمی

گاهی پیش می آید یک تصمیم کوچک روی زندگی صدها نفر از انسان ها تاثیرگذار باشد و هر چه دایره این تصمیم گیری بزرگتر و وسیعتر شود انسان های بیشتری نیز تحت الشعاع آن قرار خواهند گرفت. حال اگر این تصمیم گیری در مسیر اشتباهی باشد باید به حال آن هایی که زندگی شان تحت تاثیر این تصمیم نادرست و غلط قرار می گیرد، گریست. این مقدمات گفته شد تا برسیم به صنایع مادر تخصصی اراک که در مسیر خصوصی سازی اشتباه رانده شدند و دود این مسیر بیراهه هم اکنون به چشم کارگرانی می رود که دستان زحمتکش شان گواه پستی و بلندی های این مسیر اشتباه و پرزحمت است.
این روزها بحث صنایع بزرگ شهر اراک نقل مجالس نه تنها شهر و استان بلکه تمام ایران است صنایعی که شلاق خصوصی سازی پای پیشرفت شان را فلک کرده و حالا لنگ لنگان مسیر پیش رویشان را به سختی گام می نهند تا بلکه فقط بتوانند زنده بمانند. البته فقط زنده ماندن تمام جانیست که این روزها شرکت های مادر تخصصی مان می کَنند تا کارگرانش را از دهان غــول بی رحم تورم، بی پولی و نداری نجات دهند اما چه خیال خامی! کمتر کسی پیدا می شود که نام و آوازه هپکو را نشنیده باشد. هپکو شرکتی صنعتی که کارش ساخت ماشین آلات راه سازی است. کارخانه ای قدرتمند در ساخت لودر، بیل مکانیکی، گریدر، غلتک و بولدوزر با ظرفیت سالانه ۲۸۰۰ دستگاه. زمانی که مسئولان تصمیم به خصوصی سازی اش گرفتند نمی دانستند که در آینده ای نه چندان دور این کارخانه بزرگ چگونه تاوان ندانم کاری آنها را پس می دهد. خصوصی سازی راهی بود که به بیراهه و کارخانه ای بدون مدیر با سالنی خالی از تولید وکارگرانی بیکار و انبوهی از بدهی ختم شد.
مسلما اشتباه فاحش خصوصی سازی به شیوه ای که در هپکو انجام شد، دودش به چشم کارگرانی رفته که جانشان را در بازوانشان ریخته و کار می کنند، اگرچه گاهی این خستگی ها جان شان را به لب می رساند و تلخ تر زمانیست که این جان برلب رسیده بی هیچ قدردانی و مزدی سرکوب هم می شود و کارگران بیچاره زمانی که می بینند حقوق شان نادیده گرفته شده و چند ماهی می شود که جیب شان خالی تر از دستان زحمتکش شان است کم کم لب به اعتراض باز می کنند و دست از کار می کشند. وقتی همهمه غرورشان بلند و بلندتر می شود و وقتی شنونده ای نمی یابند تا پای دردهای لب باز نکرده دلشـــان، بنشیند به خیابان ها می آیند و اعتراض می کنند و دست به تجمعات صنفی می زنند تا بلکه حقوق زیرپا لگدمال شده شان توسط مدیران این بار به دستشان بازگردد البته با کمال احترام! مسئولان می آیند و هزاران وعده عملی شده و نشــده می دهند و می روند و باز هم علی می ماند و حوضی که خالیست.
تصمیم می گیرند مسیر راه آهن را ببندند، شش هفت ساعت این اعتراض و بستن راه آهن طول می کشد، اینجاست که مسئولان تازه می فهمند اوضاع بدتر از آنیست که فکر می کردند. حالا بماند که درگیری بین نیروهای پلیس و کارگران معترض برای بازکردن مسیر قطار بالا می گیرد و در این بین عده ای راهی بیمارستان می شوند و عده ای دیگر روانه زندان و بازداشتگاه! اعتراض به حقوقی که شامل دستمزد عقب افتاده چند ماهه، داشتن مدیری لایق، بازستاندن سهام شرکت از چنگال نالایق غول خصوصی سازی و بازگرداندن آن به دولت است، بلکه جلوی ضررهای بیشتر گرفته شود.

غرورمان جریحه دار شد
«سعید» یکی از پرسنل هپکو است که مدعی است در درگیری اخیر با لگدی که به شکمش می زنند دچار خونریزی داخلی می شود، در گفت و گو بــا وقـــایع می گوید: وقتی با لگد به شکمم زدند من از حال رفتم وقتی هم به هوش آمدم فکر نمی کردم موضوع جدی باشد اما با از حال رفتن دوباره ام در سرکارم بعد از انتقال من به بیمارستان می فهمند که دچار خونریزی داخلی شده ام. مگر گرفتن حق و رسیدگی به خواسته های مان اینقدر بهایش باید سنگین باشد که چند نفر از بچه ها راهی بیمارستان شوند.کارگران هپکو الان توی بدبختی زندگی می کنند حتی پول نان هم نداریم. چند روز پیش برای دارو و درمان در به در تهیه دویست هزارتومان بودم؛ به نظر شما آیا این مسئله غرور مردانه کارگران را جریحه دار نمی کند.
بچه های دیگر که اصلا می ترسیدند صحبت کنند آخرین نفرشان مرا اینگونه خطاب قرار می دهد: شرمنده دوست گرامی به دلیل درگیر بودن و داشتن پرونده در قوه قضائیه نمی توانم حرفی بزنم انشاءالله در زمانی دیگر. این زمان دیگر ممکن است چند سال طول بکشد اصلا شاید زمانش پیش نیاید! البته اینگونه که مسئولان پیش می روند حالا حالاها زمان داریم و بحث هپکو و کارگرانش داغ خواهد ماند.

خصوصی سازی نادرست هپکو را دچار مشکل کرد
نایب رییس شورای اسلامی کار هپکو بــه وقـــایع می گوید: دقیقا مشکل هپکو از زمانی شروع شد که دولت تصمیم می گیرد شرکتی در اوج شکوفایی خود با سود بالای سالیانه را به بخش خصوصی واگذار نماید. بدون در نظر گرفتن یکی از بندهای اصل ۴۴ که شرکت هایی که در اوج شکوفایی با سود بالا که خود کمک حال دولت هستند نباید در الویت واگذاری به بخش خصوصی قرار بگیرند که متاسفانه بعد از واگذاری نادرست این شرکت و عدم نظارت سازمان خصوصی سازی و نهادهای نظارتی، هپکو دچار مشکلات متعددی شد.
ابوالفضل رنجبردر ادامه افزود: در سال ۹۷ تعداد دستگاه های ماشین آلات تولید شده ۴۸ دستگاه بود و که تمام قطعات خارجی مورد نیاز آنها در انبار موجود بوده که تیم مدیریت و سهامداران هیچ گونه قطعه ای خریداری نکردند و بابت عملکرد نادرست شان طی یک سال، حقوق ماهانه ۴۰ میلیون تومانی می گرفتند و حتی هزینه های پرواز به کشورهای دیگر به بهانه تامین قطعات دریافت می کردند و این در حالی بود که در آن زمان ما هیچ دستگاهی تولید نمی کردیم.
وی در خصوص معوقات پرداخت نشده کارگران گفت: ما از سال ۹۵ تا ۹۷ معوقه حقوقی داریم که البته ۴۰ درصد از پرسنل حقوق خود را کامل دریافت نکرده اند و سال ۹۸ هم تقریبا ۷۰ درصد فروردین و اردیبهشت ماه پرداخت شده، برج سه کامل پرداخت شده و برج چهار حدود ۴۰ درصد از حقوق پرداخت شده و برج ۵ که اصلا پرداخت نشده است در ضمن از سال ۹۷ تا شهریور ۹۸ بیشتر حقوق پرداخت شده به کارگران از وام اقتصاد مقاومتی بوده که توسط وزیران برای این شرکت در نظر گرفته شد و با سود بالا باید شرکت آن را به بانک بازگرداند.
رنجبر ضمن اشاره به بازگشایی مدارس و اینکه اکثر کارگران و پرسنل کارخانه متاهل و دارای فرزند هستند خاطرنشان کرد: مبلغ کل پرداختی برای پرسنل یک میلیون و ۹۰۰هزار تومان بوده بیایند قضاوت کنید آیا این پول می تواند خرج و مخارج ما را پاسخگو باشد؟ اصلا با این می توان هزینه های ثبت نام سرویس مدرسه و حتی یک تغذیه ساده را برای فرزندانمان پرداخت کنیم و شرمنده آنها نشویم؟
نائب رییس شورای اسلامی کار هپکو ضمن اشاره به تجمعات کارگران و تاکید بر صنفی بودن آن که به دنبال مطالبات به حق کارگران تشکیل می شده گفت: در درگیری که بین کارگران و نیروهای پلیس صورت گرفت تعداد مصدومان رسمی که به بیمارستان انتقال داده شدند ۱۰ نفر بود که هشت نفر از آنها دست یا پایشان شکسته بود و بعد از مداوا مرخص شدن، دو نفر از آنها هم که خونریزی داخلی داشتند؛ همچنین ۳۷ نفر از بچه ها بازداشت شدند که ۲۳ نفر از آنها با وثیقه و ضمانت ۱۰۰ میلیون به بالا تا ۳۰۰ میلیون و فیش حقوقی موقتا آزاد شدند تا پرونده قضایی آنها مراحل قانونی خود را طی کند و ۶ نفر دیگر در زندان و بندهای مختلف کنار دزدان و قاتلان و خلافکاران به سر بردند. چند نفر از کارگران نیز تحت تعقیب هستند که ما به نمایندگی از طرف تمامی پرسنل شرکت هپکو و خانواده آنها از ریییس محترم قوه قضائیه می خواهیم با در نظر گرفتن شرایط کارگران که جلوی مفسدین اقتصادی ایستادگی کردند و طبق فرمایش مقام معظم رهبری مطالبه گر بودند، پرونده این پرسنل را رفع اتهام نمایند.
رنجبر اضافه کرد: هنوز حقوق پرسنل کامل پرداخت نشده است، در مورد وضعیت سهامدار شرکت هر روز متاسفانه چیزهای جدیدی از مسئولان می شنویم. بدون توجه به خواسته ما، نمایندگان شورا برای تعیین سهامدار در جلسات شرکت داده نشده و نادیده گرفته می شوند.

هپکو نیازمند یک حرکت جهادی است
دبیرخانه کارگر اراک نیز به وقایع گفت: هپکو در شرایطی واگذار شد که انبار از محصول تولید شده و مواد خام جهت تولید پر بود اما متاسفانه پس از گذشت ۱۰ سال از واگذاری کاملا اشتباهش، نه ماشین آلاتی تولید کرد و نه مواد خامی جهت تولید دارد و بدهی هنگفتی نیز به شرکت تحمیل شد.
علی قیاسی ادامه داد: هپکو نیازمند یک جراحی اصولی و حرفه ای است تا این غده سرطانی که گریبانش را گرفته کاملا درمان شود. مسئولان استان تلاش زیادی برای حل مشکل هپکو نموده اند اما خود مسئولان هم واقف به این امر هستند که تا حرکتی جهادی و همگانی صورت نپذیرد مشکلش حل نخواهد شد.
وی ضمن اشاره به اینکه اعتصاب و اعتراضات کاملا صنفی بوده و هست خاطرنشان کرد: همه باید بدانند که دغدغه اصلی کارگران امنیت شغلی است و پس از آن حقوق معوقه شان است، زیرا با این رویه هیچ دلخوشی و تضمینی برای امنیت شغلی شان وجود ندارد.
دبیرخانه کارگر اراک گفت: حدود دو سال پیش تفاهم نامه ای بین سه وزیر صنعت و معدن، تعاون کار و رفاه اجتماعی و کشور صورت گرفت ولی متاسفانه تاکنون تفاهم نامه تولید ۲۴۰۰دستگاه ماشین راهسازی عملی نشد و اگر همچون گذشته هپکو بدون درنظر گرفتن اهمیت خریدارسهام واگذار شود مشکلاتش بدتر از قبل خواهد شد.
قیاسی افزود: مسئولان ارشد کشور باید وارد عمل شده و تولید مواد اولیه و خرید ماشین آلات راهسازی را حداقل برای ۵ سال تضمین نمایند و هپکو را مجددا به شرکتی دولتی یا زیرمجموعه های شرکتهای دولتی با مدیریتی قوی واگذار و تبدیل نمایند.
وی با اشاره به حرکت عده ای کارگر نما در جریان اعتراضات پیش گفت: نباید کار این افراد را به حساب کارگران هپکو گذاشت و باید با افراد غیرکارگری که سعی در سیاسی نمودن حرکت آنها داشتند برخورد محکم شود نه با کارگران زحمتکش وشریف هپکو.
کارگرانی که حالا وارث درد و گرفتاری شده اند و این حاصل خصوصی سازی غلط و بدون فکر افرادی است که حالا با به جیب زدن پول های کلان هپکو سعی در خرابکار جلوه دادن چهره افرادی دارند که بالاترین خلاف شان اعتماد به این تصمیم اشتباه بود و حالا بزرگترین قربانی این سناریوی شوم می شوند که به صورت زنجیره ای گریبان همه صنایع استـان را تنگ می فشارد. کاش کمی فکر و شتاب چاشنی راه چاره برای برون رفت هپکو و دیگر صنایع مریض احوالمــان می کردیم تا کارگر بیچاره روزها که نه ماه ها غرورش لگدمال نیازهای روزانه زندگی نشود. کاش مسئولان کمی فقط کمی حال کارگری را که ماه هاست هیچ پولی به خانه نبرده و شرمش از رو به رو شدن با خانواده را درک می کردند و کار به جایی نمی کشید که اینگونه بگویند: اگر یکسال هم حقوق نگرفتید نباید اعتـراض می کردید.