روزنامه وقایع استان مرکزی پایگاه رسمی اطلاع رسانی نشریه
دوشنبه ۱۰ خرداد ۹۵ شماره ۳۴۰
گروه فرهنگی-وقایع استان:
اعتماد به نفس یک خصیصه مهم است که البته دارا بودن آن خوب است ولی اگر این شاخصه از حدی عبور کند خطرناک نیز می شود، گاه در برخی افراد که به نوعی خود را به جامعه هنری متصل می کنند تنها این ویژگی می تواند اجازه دوام می دهد اعتماد بنفس کاذب در مقابل تمام نقدها و البته که ناآگاهی و فقر فرهنگی افرادی که با این هنرمند! روبه رو می شوند در افزایش توهم این فرد موثر تر واقع می شوند. به طور واضح و مشخص این روزها با دیدن فیلم رسوایی دو در سینما عصرجدید اراک می توان یکی از شاهکارها و فیلم های تاثیرگذار سینمای ایران را دید. البته در تجربه برای دیدن بدترین فیلم شاید وقتی که برای اولین بار مسعود ده نمکی با اخراجی ها توانست رکورد پرفروشترین فیلم را به دلیل برخی تابو شکنی ها در ژانر دفاع مقدس بشکند کسی فکر نمی کرد که او دست از کار برندارد و هر روز بخواهد یک فیلم با همان نسخه قدیمی بسازد، درست است در تمام ۸ سال گذشته فیلم های کارگردانی شده توسط مسعود ده نمکی با فروش بالایی رو به رو بوده است؛ ولی این نمی تواند معیار صحیحی برای خوب بودن یک اثر سینمایی باشد، ده نمکی به نوعی مروج لمپنیسم در سینمای سال های اخیر سینمای ایران است، درست است که در سینمای گیشه و تجاری کم نبوده اند فیلم هایی که با سطح کیفی پایین فقط به واسطه طنز مبتذل و یا استفاده از چهره ها و سوپر استارها به فروش بالایی رسیده باشند؛ ولی به جرات می توان گفت هیچ کدام از این کارگردان ها به اندازه ده نمکی خود را صاحب سبک و طلبکار از آدم و عالم نمی دانند. ده نمکی درتمامی فیلم هایش می خواهد با بیان سطحی مسائل و بحران های اجتماعی بدون توجه به زیرلایه های عمیق اقتصادی، فرهنگی و …، جامعه امرو را نقد کند و در نهایت نسخه ای با نگاه و ایدئولوژی خود ببندد. جالبت تر اینکه ده نمکی فکر می کند با نشان دادن قشر فرودست جامعه و مثلا ظلم هایی که بر آن ها وارد شده و در نهایت بزهکاری ناشی از فقر آن ها نگاهی اعتراضی داشته باشد؛ گاهی به نظر می آید ده نمکی این را می داند یعنی خودش کاملا متوجه است که دارد به چه طرز وحشتناکی همه چیز از فیلمنامه تا کارگردانی را به سخره می گیرد؛ اما مهم برای کشاندن مخاطب تشنه و سواستفاده از فقر فرهنگی و هنری آن ها است. بی شک رسوایی نسخه ضعیفی از فیلم های فارسی است که می خواهد در نهایت همه چیز به خیر و خوشی تمام شود. در سال های اخیر نقش روحانی در سینمای ایران کم نبوده است روحانی هایی با دغدغه های مختلف؛ ولی روحانی رسوایی مانند تمام شخصیت های دیگر فیلمش آنقدر باسمه ای است که تمام تصویر سال ها نقش های خوب اکبر عبدی در اذهان را پاک می کند، شوخی های نامربوط در فیلم، پایین آوردن سطح زن به اندازه کالا، همه و همه از نکات آزار دهده فیلم است.
در نهایت به چند جمله از منتقدین در سایت کافه سینما در این باره اکتفا می کنیم: آریا قریشی: یکی دو لحظه بانمک که لبخند روی لب ما بنشاند، نگاه قابل تأمل اجتماعی و یکی دو سکانس با اجرای متوسط هم کفایت می کرد. اما ده نمکی همین ها را هم از ما دریغ کرد. بعضی از فیلم ها به چنان کیفیت و جهان بینی منحصر به فرد و درخشانی دست می یابند که دیگر شبیه هیچ فیلم دیگری نیستند و برخی از فیلم ها هم از فرط بد بودن شبیه هیچ اثر دیگری به نظر نمی رسند. رسوایی ۲ فیلمی متعلق به دسته دوم است.
آریان گل صورت: واقعا فیلم عجیب و غریبی است که ادم می ماند چطور با آن رو به رو شود! اصلا نمی توان انچه در ذهن کارگردانش میگذرد را درک کرد! رسوایی ٢ را باید در مقیاس بدترین فیلم های تاریخ سینمای ایران بررسی کرد.
محسن شرف الدین: اگر بگوییم ده نمکی در این فیلم ادعای پیغمبری کرده حرفی به گزاف نگفته ایم. فیلمی مشرک نسبت به انسانیت و مرز های اخلاق. مدت ها بود فیلمی که حال آدم را بد کند و تا این حد تنفر برانگیز باشد ندیده بودم.
مصطفا رضائی: برخی فیلم ها قابلیت تدریس دارند، پلان به پلان شان، از ایده تا اجرا. اینکه چه کارهایی باید انجام داد تا فیلم ات این گونه نشود. رسوایی ۲، به راحتی می تواند عنوان بدترین فیلم ادوار جشنواره فیلم فجر را به تنهایی از آن خود کند. حالا دیگر می توان مطمئن بود که «اخراجی ها۱» تنها یک اتفاق بوده است.
احسان دبیروزیری: رسوایی یک و معراجی ها در مقابل این فیلم شاهکار محسوب می شوند. ده نمکی بد ترین فیلمش را ساخته.
