بلاتکلیفی و دیگر هیچ

یکشنبه ۱۵ بهمن ۱۴۰۲  شماره ۱۷۹۲

نگاهی به وضعیت تیم ملی والیبال که صد و بیست روز بدونِ سرمربی بوده است

یاسمین شاه میرزایی: صد و بیست روز بدونِ سرمربی و سراسر بلاتکلیفی! این جمله روایت حال وخیم تیم ملی والیبال است و با گذشتِ هر روز به لطف مسئولین وخامتش بیشتر و بیشتر می شود!
استراتژی های نامشخص فدراسیون والیبال، صحبت هایی که هیچ‌کدام شفاف و واضح نیستند، تنش ها و اختلافات میان مسئولین این امر ، همه و همه دست به دست هم داده اند تا هواداران والیبال هر روز عصبانی تر و دلسرد تر از روز قبل باشند.
بهترین گزینه های روی میز برای سکان داریِ تیم ملی والیبال با تعلل، شیطنت و فریبکاری از دسترس خارج شدند.
درست در روزهایی که مردم منتظر یک تصمیم بودند، بحث اختلاف میان سرپرست تیم ملی و سخنگوی کمیته فنی نقلِ مجلس شد!
جناب آقای وحید مرادی در گفت و گویی عنوان کرد که «افشار دوست حرف هایش را تغییر می‌دهد! »
آقای محمود افشار دوست سخنگوی کمیته فنی هم در خصوص این انتقاد در مصاحبه ای اظهار داشتند:«من ۲ ماه قبل و در اواخر دوران ریاست داورزنی گفتم بهتر است هر چه زودتر سرمربی تیم ملی والیبال انتخاب شود؛ چون آن موقع چندین گزینه وجود داشت؛ اما در ادامه و زمانی که مرادی سرپرست فدراسیون والیبال شد ۲ مربی خارجی انصراف دادند. با توجه به اینکه دیگر گزینه‌ای نبود گفتم که نباید برای انتخاب سرمربی تیم ملی عجله کرد؛ این نظر همه اعضای کمیته فنی بود.
«نمی‌دانم چرا مرادی این صحبت را انجام داده است؛ اما اینکه من دو نظر متفاوت دادم به این دلیل بود که شرایط نسبت به قبل تغییر کرده و وقتی گزینه ای وجود ندارد و لیگ هم تا اواخر فروردین طول می‌کشد و لژیونرها هم نمی‌توانند تا پایان لیگ‌های خارجی به ایران بیایند لزومی ندارد عجله کرد. فکر می‌کنم مرادی دچار سوءتفاهم شده است.»
اما سوال ما این است که آیا رسانه ای کردن این مباحث که جز مکدر کردن احوال اهالی والیبال نتیجه دیگری در پی ندارد؛آن هم در این موقعیت، صحیح بود؟

بازی با اسامی حساس!
آوردن نام سعید معروف کاپیتان سابق تیم ملی والیبال به عنوان یکی از گزینه های جدی برای حضور در نیمکت تیم به عنوان سرمربی، از همان ابتدا عجیب و غریب بود!
هرچند که سعید معروف،پاسوری چیره دست و به نوعی مغز متفکر تیم ملی بود اما در این وضعیت بحران زده والیبال آوردن نام او به عنوان سرمربی تیم ملی صرفاً یک بازی برای به وجود آمدن فرصت بیشتر جهت تعلل در انتخاب سرمربی بود! تعللی که پس از گذشت چند ماه علت آن مشخص نیست و متاسفانه هنوز هم اعلام اسامی مختلف برای حضور در نیمکت تیم ملی و تغییر نظر دائم برای ایرانی یا خارجی بودن سرمربی ادامه دارد!

محکومیم به تکرار تاریخ؟
با وجود اینکه حدود دو سال و نیم از ماجرای فسخ فدراسیون والیبال با ایگور کولاکوویچ می‌گذرد، اما کمتر کسی حواشی آن دوره را فراموش کرده است. توافق ناگهانی با ولادیمیر آلکنو و ملحق شدن بد موقع او به تیم ملی، آغازی برای کسب نتایج نه چندان دلچسب والیبال ایران بود. اما مقصر رقم خوردن این نتایج نه آلکنو و نه هیچکس دیگر بود.
در حقیقت در آن سال والیبال ایران قربانی شد تا مسئولین مربوطه متوجه بشوند آنچه که مسبب پیشرفت و رشد یک تیم می‌شود،لزوماً حضور یک سرمربی حرفه ای نیست!
بلکه لازمه‌ی این موفقیت برنامه ریزی صحیح و مدیریت همه جانبه است.
تنها صد قدم تا اولین رقابت باقیست!
چهار ماه است که تیم ملی والیبال در انتظار حضور یک مربی به سر می‌برد و همانطور اشاره کردیم اکثر گزینه های در دسترس را به دست، دست کردن های مسئولین محترم از دست دادیم.
تا به امروز بارها سرمربیان برتر دنیا راجع به سطح کیفی بازیکنان ایران صحبت کرده‌اند و بسیاری از آنها خود ها را مایل به همکاری با تیم ملی ایران نشان داده‌اند.
به نظر می‌رسد همین موضوع باعث شده تا فدراسیون دچار یک خودبزرگ بینی کاذب بشود!
اما متاسفانه حقیقت این است که هیچ کدام از سرمربیان قرار نیست منتظر ما بمانند.
با توجه به اینکه تیم های ترکیه، بلغارستان و اوکراین هم به وضعیت ما دچار هستند و هم اکنون بدون سرمربی به سر می‌برند، نباید آخرین فرصت ها را از دست و بلیط را به رقبا فروخت!

انتخاب ، بعد از انتخابات
در صورتی که آقای وحید مرادی اعلام کرده بودند ، در عرض یکی دو هفته آینده نتیجه جلسات کمیته فنی اعلام خواهد شد و سرمربی تیم ملی انتخاب می‌شود؛ اما گمانه زنی های وجود دارد که این گره کور انتخاب سرمربی تا بعد از انتخابات هم باز نخواهد شد و در صورت رخ دادن این اتفاق متهم ردیف اول آقای مرادی است که با تعلل بی جا این امر را طولانی و پیچیده کردند.

هرگام یک تهدید،یک فرصت!
با اعلام رسمی برنامه دقیق بازی‌های تیم ملی والیبال در لیگ ملت‌های والیبال ۲۰۲۴، مشخص شد که ایران در اولین بازی باید با رقیب اصلی خود در راه رسیدن به سهمیه المپیک یعنی صربستان رویارویی کند. فرصتی که مانند یک شمشیر دولبه است و ممکن است شانس صعود ایران را به شدت افزایش یا کاهش دهد.

چرا بازی با صربستان بسیار حیاتی است؟
فاصله ایران و صربستان (صربستان آخرین تیمی است که در حال حاضر در منطقه سهمیه المپیک حضور دارد.) چهل و شش امتیاز است.
طبق فرمول رده‌بندی، اگر ایران در بازی نخست بالفرض سه بر صفر صربستان را ببرد، علاوه بر اینکه حدود سیزده امتیاز به دست می‌آورد، سیزده امتیاز هم از صربستان کم می‌شود، که این فاصله چهل و شش امتیازی به یکباره به بیست امتیاز کاهش می‌یابد! که البته در صورت شکست سه بر صفر، متقابلاً امید صعود ایران به شدت کم می‌شود.

چیزی که در این روزها به آن احتیاج داریم، اندکی وجدان است!
فضای والیبال به اندازه کافی به دروغ ها و فریب ها آلوده شده است و هر روزی که آقایان با بی‌خیالی سر می‌کنند ضربه ای مهلک تر بر پیکر این ورزش پر طرفدار می زند…
امید است که در این صد روز باقی مانده شاهد یک قدم مثبت از سوی اهالی والیبال باشیم.