اپیدمی سطحی سازی جامعه با کمک برنامه هایی چون ماه عسل/بغض می کنم پس هستم

چهارشنبه ۲۶ خرداد ۹۵   شماره ۳۴۵

اگر کسی از من بپرسد بی وجود ترین انسان کیست ؟ میگویم کسی است که با شکم سیر گرسنگان را پند می دهد که ای مردم گرسنگی ، قناعت و تحمل سختی ها فضیلت هستند. اینکه ما برای اثبات اینکه خوشبختیم به هر راه غیره اخلاقی ولو نشان دادن بدبختی های دیگران روی بیاوریم چه گره ای از مشکلات ما باز میکند؟ اتفاقا انسان در مقایسه است که مشکلات را می فهمد و برای بر طرف کردنشان به دنبال راه حل های اساسی می افتد ولی وقتی شما سالهای خودتان را با یک انسان بدبخت مقایسه میکنید آرام آرام به همان سمت بدبختی حرکت میکنید و وقتی خودتان را با یک انسان خوشبخت مقایسه میکنید آرام آرام به سمت او می روید . این که رسانه های ما در سال های اخیر به سمتی می روند که همه جای دنیا در فلاکت و بدبختی زندگی میکنند و حتی در برنامه های خاصی فقط اشخاصی که در زندگی به بدترین شیوه ممکن رنج کشیده اند را بزرگنمایی میکنند در پشت این کارهای چه هدفی وجود دارد؟
داستایوفسکی می گوید: از کسانی که بدبختی دیگران را دیده و به روزگار خود شکر می کنند حالم به هم می خورد. بارها پیش آمده است که با دیدن مشکلات و درماندگی های یک انسان نوعی احساس همدردی در ما ایجاد شده است. اما براستی این احساس تا چه میزان از روی انسانیت است. این موضوع امری غیر قابل انکار است که ما با دیدن مشکلات فرد دیگری به حال خود شکر می کنیم. این تفکر معنای پنهانی را با خود حمل می کند. معنایی که می گوید خوب است فرد دیگری دچار این مشکل است و من به جای او نیستم. در واقع حسی که ما از آن با عنوان همدردی یاد می کنیم چهره خبیث خودخواهی بشر را دارد.
چند سالی است که در رسانه ملی برنامه ای پر مخاطب تحت عنوان ماه عسل در ماه مبارک رمضان به نمایش در می آید. برنامه ای که تا به امروز نشان داده است از بدبختی و مشکلات دیگران سوژه هایی را بیرون می آورد و با پخش نمایشی آن توانسته بخش بزرگی از جامعه را با خود همراه سازد. تاکید مجری این برنامه بر نمایش های های تلویزیونی و اکت هایی نظیر بغض، آه و از این دست حالت های نمایان کننده اندوه که امروز در فضای مجازی مخاطبان بسیاری آنها را به سخره می گیرند حنای این برنامه را برای قشر آگاه جامعه بی رنگ ساخته است.
در جامعه ای که نیازمند افزایش آگاهی های اجتماعی برای کاهش فقر، طلاق، تجاوز، فساد و سایر ناهنجاری هاست پخش شدن برنامه هایی از این دست تاثیری جز افزایش سطحی سازی جامعه و ادامه روند نا امید کننده خود در حرکت به سوی تعالی اجتماعی و فرهنگی ندارد.