یکشنبه ۱۹ اسفند ۱۳۹۷   شماره ۱۰۵۸

از ما که گذشت به فکر جوانان باشید

گفتگو با «رضا رحیمی» داور درجه ملی فوتسال کشور که به تازگی خود را بازنشسته کرده است

یاسر هویدی

«رضا رحیمی» داور درجه ملی فوتسال کشور از دنیای داوری خداحافظی کرد. این خبر بهانه ای شد برای اینکه مصاحبه ای را با این داور اراکی ترتیب دهیم، هرچند رضایت وی را به سختی برای این مصاحبه بدست آوردیم و با تمام دلخوری ها و گلایه هایی که داشت ترجیح می داد سکوت کند، ولی اصرارهای ما ثمر داد و سرانجام ساعتی پای صحبت و گلایه هایش نشستیم و پرسیدیم که چرا بی سر و صدا و مظلومانه از دنیای داوری فوتسال خداحافظی کرده است. دل پری داشت و خیلی جاها ضبط صوت را خاموش کرد و اصرار داشت که این بخش چاپ نشود. گفتگویی که می خوانید تنها تمام حرف هایی است که او تمایل به انتشارش را داشت.

آقای رحیمی برای شروع صحبت خودتان را بیشتر برای خوانندگان ما معرفی نمایید.
من رضا رحیمی دارای مدرک کاردانی در زمینه تکنولوژی کنترل و داور ملی فدراسیون فوتبال در سال ۱۳۵۹ در شهر اراک متولد شدم و در حال حاضر در سن ۳۸ سالگی تصمیم به خداحافظی از دنیای داوری فوتسال گرفتم که در ادامه صحبت هایم به دلایل و چرایی این خداحافظی زود هنگام خواهم پرداخت هستم.

داوری را دقیقا از چه سالی آغاز نموده اید و مشوق اصلی شما در این زمینه چه کسی بود؟
من در سال ۱۳۷۶ موفق شدم گام اول را در مسیر پر فراز و نشیب داوری را در اراک و با گذراندن دوره داوری درجه ۳ کشور زیر نظر استاد بزرگوارم حاج محمدرضا غفاری بردارم که پس از آن در سالهای بعد با حضور در دوره های مختلفی که در شهرستان های کشور برگزار می شد توانستم به درجه ملی داوری فوتسال نائل آیم. از مشوق اصلی من پرسیدید که بایستی عنوان کنم مشوق من در این امر علیرضا خانقاهی بودند که از داوران خوشنام استان و رییس اسبق کمیته داوران استان می باشند و باید در همین جا از زحمات وی و خصوصا همراهی های آقای غفاری در مسیر رشد و بالندگی داوری ام کمال سپاس را داشته باشم.

حالا چرا داوری فوتسال؟
از دوران کودکی و نوجوانی علاقه شدید به ورزش فوتبال داشتم و از همان موقع علاقه داشتم که از داوری فوتبال بیشتر و بهتر بدانم و همین امر در کنار تشویق های خانواده باعث شد که داوری را برای حضور بیشتر در فوتبال و فوتسال انتخاب نمایم. از سوی دیگر داوری همیشه برای من بیشتر هیجان را بهمراه داشته که این با ذات شخصیتی من که اصولا فردی هیجان طلب هستم بسیار همخوانی داشت.

وضعیت فوتسال ما که در دنیا مشخص است آیا داوری فوتسال ما نیز به اندازه خود فوتسال رشد کرده است؟
فوتسال ما که در جایگاه رفیع چهارمی دنیا قرار دارد و سلطان بی چون و چرای فوتسال در آسیا است و از نظر کیفیت و جایگاه بین المللی یکی از قدرت های دنیا به حساب می آید در داوری فوتسال نیز ما داوران بسیار خوبی داریم که میدان های بزرگ بین المللی را سوت زده اند ولی باید عنوان کنم که آن توجه بایسته و شایسته ای که باید به یک داور ملی که در سطح جهان قضاوت های عالی دالشته است را از داورها نداریم این مشکل در سطح کلان فوتسال ماست که متاسفانه داوران فوتسال به اندازه کافی مورد توجه و رسیدگی قرار نمی گیرند.

نقش خانواده را در مسیر موفقیت هایتان چگونه می بینید؟
اگر خانواده و پدر و مادر و برادرم نبودند من شاید مدت ها قبل داوری را رها کرده بودم ، مادرم در روزهایی که واقعا از بی مهری ها به ستوه می آمدم و تصمیم جدی برای ترک داوری داشتم همواره با دلداری های خود من را پر امید تر دوباره به داوری بازگرداند.

بهتر نیست به دلیل یا دلایل اصلی این خداحافظی زودهنگام بپردازیم؟
ببینید داوری فوتسال همیشه زیر سایه داوری فوتبال قرار داشته و همیشه نگاه مسئولین و رسانه ها به داوران عرصه فوتبال بیشتر بوده است، من می توانستم خیلی راحت تا ۷ یا ۸ سال دیگر در سطح یک داوری فوتسال حضور داشته باشم ولی واقعا خسته ام واقعا دلزده ام از این حجم بی توجهی که به داوران فوتسال در استان و کشور می شود.ببینید من برای تمرینات آمادگی جسمانی ام به ورزشگاه ۵ مرداد مراجعه می کردم تا در پیست خاکی دور زمین چمن بدوم که جلوی من را می گرفتند و مطالبه ورودیه می کردند. به سالن بدنسازی مراجعه می کردم تا شرایط بدنی خود را در سطح مطلوب حفظ کنم از تمرین من جلوگیری می کردند که باید هزینه سالن را بپردازم . مگر من سرمایه ورزش این استان نبودم؟ مگر وقتی در سالن های مملو از تماشاگر داوران یک بازی بزرگ فوتسال را معرفی می کردند نمی گفتند رضا حیدری از اراک؟ چرا اینهمه بی مهری باید به ما بشود؟ از شما مطبوعاتی ها و اهالی رسانه هم گلایه دارم که چرا هیچ توجهی به داوران نمی شود. به هر ترتیب با تمام بی مهری هایی که شد تصمیم گرفتم راه را برای جوانترهای داوری باز کنم تا آنها بتوانند توانایی های خود را همگان ثابت کنند.

در پایان اگر حرف و سخنی ناگفته باقی مانده است بفرمائید.
روی صحبتم با مسئولان ورزش استان است که امیدوارم تغییری در نگرش وی در مواجه با سرمایه های ورزش استان صورت پذیرد. داوری مگر جزئی از ورزش این استان نیست؟ مگر ما سرمایه ورزش این شهر واستان نیستیم؟ چرا هیچ توجهی به ما نمی شود ؟ مگر هر جا نشستند نگفتند که رضا رحیمی افتخار استان است؟ پس چرا تمامی زمینه های ورزش حرفه ای برای این افتخار آماده نیست؟ باید بی پرده عنوان کنم که داوری در پایین ترین سطح توجه از سوی مسئولان اداره کل ورزش و جوانان استان قرار دارد. امیدوارم در سال جدید مسئولان ورزش استان کمی به خود آمده و داوران را هم به مانند دیگر افتخار آفرینان ورزش استان مورد تفقد قـرار دهند. من انتظــار بــی جـایی نـداشتـم فقط می خواستم شرایط تمرین من مهیا باشد که وقت و انرژی ام از این اداره به آن اداره در به در به دنبال اخذ مجوز برای محل تمرین هدر نرود. از من رضا رحیمی گذشت به فکر جوانهای بعد از من باشید که به وضعیت من و امثال من دچار نشوند. در پایان صحبت هایم از دکتر مرادی مدیر اداره ورزش و جوانان اراک کمال تشکر را داشته باشم همچنین از داور خوب و ارزنده فوتسال استان آقای حاتمی، آقایان شموسیان، بیک میرزایی و ابراهیمی کمال تشکر را دارم که همیشه یار و یاور من بودند. باید از سرکار خانم مهندس میلانی و جناب آقای مهندس هوتن نمیرانیان در شرکت سامان نیرو پاد بصورت ویژه قدردانی نمایم چون هر زمانی که من نیاز به مرخصی برای سفر به شهرستانها و داوری داشتم این عزیزان در محل کار نهایت مساعدت را با من داشتند.