شنبه ۱۰ مهر ۱۴۰۰   شماره ۱۴۷۶

گفتگوی وقایع استان با شیوا نظری بازیگر تئاتر

گلایه های هنری

فاطمه چاپاری

جشنواره تئاتر استان مرکزی هر ساله برای رقابت گروه های مختلف نمایشی استان برگزار می شود، اما مدتی است که هنرمندان تئاتر استان، از جشنواره ای شدن تئاتر گله مند بوده و معتقدند این مساله به تئاتر استان آسیب های فراوانی زده چراکه هنرمندان تنها برای جشنواره کار می کنند و بس، شیوا نظری بازیگر تئاتر، از جمله کسانی است که معتقد است این مساله باعث کناره گیری وی از این فضا گشته است، با توجه به نزدیکی جشنواره تئاتر استان، وقایع استان به گفت و گو با این هنرمند پیرامون این موضوع پرداخته است. شیوا نظری متولد۱۳۷۱، فارق التحصیل رشته بازیگری نمایش است که فعالیت هنری خود را از هفت سالگی با اجرای عموم در سالن خانه جوان آغاز نموده است. بازی در نمایش های هبوط، مردن به وقت جاهلیت، بازی بازی منم بازی، خفاش ها ماکارونی می خورند، ارادتمند ملک خان مه لقا ماهپاره، غسالخان، مجلس ۲۰دی ۱۲۳۰، پروانگی لی لی و چندین نمایش دانشجویی از جمله کارهای وی می باشد، نظری همچنین در حوزه تصویر، تجربه هایی چون بازی کوتاه در فیلم سینمایی «۲۷ برج» و همچنین حضور در فیلم مستندی برای استان ایلام را داشته است.

خانم نظری، شما با چه نظرگاهی وارد عرصه تئاتر شدید و این موضوع چه تاثیری در کار شما داشته است؟
از ابتدای راه با توجه به علاقه ای که به بازیگری داشتم، توجهم معطوف به تحصیل در این رشته بود و دوست داشتم قدم های محکم تری را در عرصه تئاتر بردارم که به عقیده من این قدم محکم با تحصیل در این رشته امکان پذیر بود، از همین رو در سال ۹۱وارد دانشکده هنر شدم تا به صورت تخصصی علاقه و هدف خود را پیگیری نمایم.

در بازی هایتان چه قدر به این توجه داشته اید که بدون انقیاد متن، به نقش آفرینی بپردازید؟
خب زیر بنای هر نمایشی متن کار هست، به نظرم اگر بازیگر در انتخاب متن دقت کرده و به حرف و پیامی که این متن باید به مخاطب خود منتقل کند توجه نماید، انتخاب سخت گیرانه تری خواهد داشت و قطعا قدم اول را در اجرای یک اثر درست برداشته است. قدم های بعدی در حوزه ی کارگردانی و بازیگردانی رقم خورده و در انتقال این حرف به مخاطب تاثیرگذار خواهد بود. در حقیقت بازیگر مانند یک واسطه هست میان متن و مخاطب که چنانچه تحلیل درستی از متن نداشته باشد قطعا از هر جهت ناموفق عمل خواهد نمود.

چقدر در جشنواره های نمایشی حضور پیدا می کنید؟ و از نظر شما جشنواره ها نقشی مثبت در فضای تئاتر داشته اند یا خیر؟
تئاتر استان فقط جشنواره ای هست و در غیر این صورت چیزی به عنوان اجرای عموم نداریم که این مساله جای تاسف دارد، چون همه هنرمندان تئاتر تنها برای جشنواره هاست که شروع به کار می کنند و متاسفانه در شهر ما همه چیز جشنواره ای شده در صورتی که اجرای عموم برای مردم باید در اولویت قرار گیرد. اما جشنواره در حال حاضر در اولویت قرار گرفته و همین مساله مانع از پیش برد جریان های تئاتری می شود، به نظر من جشنواره باید مثل یک ایستگاه استراحتی و انگیزشی برای گروه اجرایی عمل کند، به این شکل که بعد از چند اجرای عموم، جشنواره فرصتی باشد برای رقابت سالم گروه ها با یکدیگر در حالی که متاسفانه در شهر اراک روندی مخالف شکل گرفته است. تئاتر استان در حال درجا زدن است و متاسفانه شاهد رقابت های ناسالمی در این فضا هستیم که همین امر باعث دلسرد شدن خیلی از افراد نسبت به تئاتر می شود. علاوه بر آن جشنواره ای شدن تئاتر بستر ساز بیگانه سازی عموم مردم با فضای تئاتر هم می باشد، چرا که طی سال ها چیزی به عنوان اجراهای عموم، برای مردم رخ نمی دهد. با توجه به جشنواره ای شدن تئاتر استان من به شخصه تمایل چندانی به کار کردن ندارم و مجبورم علاقه خود را نادیده بگیرم، چون کار تئاتر عملا برای هیچکس منبع درآمد نیست و هنرمندان تنها از روی علاقمندی کار می کنند، خب حالا وقتی فضای تئاتر هم به این سمت و سو پیش می رود، من به شخصه ترجیح می دهم که کمتر پیگیر کار تئاتر باشم و وقتم را صرف کارهای دیگری کنم.

از نظر شما کار تجربی در عرصه تئاتر با فراگیری این هنر در آموزشگاه ها چه وجه تمایزی با دنبال کردن این حرفه به شکل آکادمیک داشته و هر کدام از این دو روش چه مزیت هایی را نسبت به هم می توانند داشته باشند؟
قطعا متفاوت می باشد اما نمی توان گفت کدام یک خوب و کدام یک بد است، به هر حال ۴ سال درس خواندن در این حرفه با گذراندن ۳ الی ۵ ترم آموزشگاهی متفاوت هست، دانشگاه رفتن به هنرمند و هنرجو جهان بینی و دیدگاهی می دهد که کمتر در فضای آموزشگاهی و تجربی شاهد آن می باشیم. هرچند به نظر من، این دو مکمل هم هستند و تنها به صورت تجربی کار کردن نتیجه خوبی نخواهد داشت، همان طور که تحصیلات آکادمیک تئاتر به تنهایی حاصلی ندارد.