گفتگو با «عباد کریمی» به بهانه اجرای نمایش « آن زن در باران آمد» در آشتیان/روایتی آشنا

چهارشنبه ۱۱ بهمن ۱۳۹۶   شماره ۷۸۱

***

وقایع استان

سمیه انصاری فر

***

نمایش « آن زن در باران آمد» به نویسندگی «امیر دلفانی» و کارگردانی «عباد کریمی» و با بازی « خدیجه علیجانی» چهارم تا دهم بهمن در سالن آمفی تئاتر اقبال آشتیانی شهرستان آشتیان به روی صحنه رفت. این نمایش به دلیل استقبال مخاطبان یک روز نیز تمدید شد و یازدهم بهمن ماه نیز اجرای دیگری از آن به روی صحنه خواهد رفت. زن سوژه اصلی این نمایش است و تولیدکنندگان آن به دنبال ارائه بخشی از زندگی زنان و نگرش های آن ها در جامعه هستند. این نمایش را می توان در زمره تئاتر های اجتماعی قرار داد تئاتری که در آن به معضلات و آسیب های اجتماعی جامعه پرداخته می شود. در واقع بیشترین ارتباط را مردم در بین گونه ها و ژانرهای تئاتر، با نمایش های اجتماعی برقرار می کنند و فقط مختص و محدود به مخاطبین تئاتربین و اصطلاحا فرهیختـه، نیست و طیف گسترده ای از مخاطبین را در بر می گیرد. استقبال مخاطب از این تئاتر آن هم در شهری که رویدادهای فرهنگی و هنری در آن کم است نشان می دهد که هم تئاتر بعنوان یک نیاز در آن شهر باید مورد توجه باشد و هم اینکه مخاطب با اثر همذات پنداری کرده و توانسته اند ارتباط خوبی برقرار کنند.
این‌نمایش داستان زنی را روایت می کند که در زندگی شخصی و اجتماعی اش مورد قضاوت های نادرست قرار گرفته و از سوی خانواده و آشنایان همچون همسایگان مورد سرزنش است. هجمه و فشارهای وارد بر این زن در حدی است که او تصمیم می‌گیرد به زندگی خود پایان دهد و خودسوزی را انتخاب می کند.
به بهانه اجرای نمایش « آن زن در باران آمد» به گفتگو با «عباد کریمی» کارگردان این نمایش نشسته ایم. از او درباره موضوع و سوژه ای که انتخاب کرده است پرسیدیم.
وی می گوید: برای من مسئله زن همیشه چالش برانگیز بوده و معتقدم همچنان نگاه به زن و نگرش به آن ها در جامعه به ویژه جوامع محلی و کوچک محدود است و باید این نگاه جنسیتی را تغییر داد.
کریمی با بیان اینکه موضوع کلی این تئاتر در مورد زنی است که مورد تهمت های اطرافیان قرار گرفته و همه او را شوم می دانند، ادامه داد: این زن دست آخر و در اثر فشار محیط تصمیم می گیرد که خودسوزی کند.
وی با اشاره به اینکه این نمایش در هفت اپیزود روایت می شود، اظهار کرد: در این نمایش ما تنها یک بازیگر داریم که در هـر کدام از این اپیزودهــا مونولوگ هایی را در حالت های مختلف بیان می کند.
کریمی تصریح کرد: پنج اپیزود از این هفت اپیزود به بازگویی حرف هایی است که زن از اطرافیان خود از جمله مادرشوهر و زنان همسایه در مورد خودش شنیده است.
این کارگردان جوان آشتیانی اضافه کرد: دو اپیزود دیگر از این نمایش نیز به واگویه ذهنیات خــود زن می پردازد و آزاری که از این قضاوت ها و حرف ها بر او وارد است.
کریمی با بیان اینکه پرداخت به مسائل زنان همیشه خط قرمز بوده است، گفت: من به دنبال نمایشنامه ای بودم که در عین حال که به طرح یک آسیب در اجتماع می پرداخت؛ به طور کامل فضا و المان های بومی در آن رعایت شده باشد.
وی اضافه کرد: نمایشنامه امیر دلفانی تمامی این ویژگی ها را داشت ما به سراغ اتفاق عجیب و دور از ذهنی نرفتیم بلکه مسئله ای را در این تئاتر بیان کرده ایم که برای مخاطب این شهر قابل درک باشد در واقع بخشی از فرهنگ و نگاه بسته به زن را در این نمایش بازتاب می دهد.
کریمی با بیان اینکه پرداخت به مسایل روز با کدهای آشنا برای مخاطب جذاب تر است، گفت: من به سراغ داستانی از مکان و زمان دیگری نرفتم. ماجرایی را روایت کرده ام که برای تمام ‌مردم شهرم آشناست چون بخشی از فرهنگ و سنت آن ها چه غلط چه درست در آن بازتاب داده شده است که همین به آن ها فرصت رویارویی با خودشان را داده است.
وی توضیح داد: این یک اصل است که باید جهانی فکر کرد و بومی عمل کرد. روایت تئاتر ما و زن حاضر در آن زنی آشنا از همین شهر است و دنیای تئاتر من دنیای شهر خودم است این را در طراحی صحنه نیز می توان دید.
کریمی می گوید: تمام تلاش من این بود که در این نمایش ذهن تماشاگر را به موضوعی که ذهن خودم را نیز درگیر کرده است بپردازم و به نوعی با این تئاتر در ذهن مخاطب سئوال ایجاد کنم و از ابتدا می دانستم که این تئاتر برای مخاطب عام است و قرار است او را به تئاتر علاقمند کند.
وی ادامه داد: آگاهی بخشی به مخاطب آن هم از طریق تئاتر هایی با محتوای اجتماعی یکی از وظایف تئاتر است البته نباید جنبه های سرگرمی و هنری آن را نیز فراموش کرد من فکر می کنم این حس نزدیک مخاطب با ماجرا و سوژه توانست مخاطب را راضی نگاه دارد.
کریمی با بیان اینکه در شهرهای کوچک همچنان نگاه به زن سنتی است، گفت: امیدوارم اجرای نمایش هایی از این دست با محوریت موضوع زن برای تغییر نگرش و نگاه نسبت به زن خصوصا در شهرهایی با بافت تفکری سنتی بیشتر شود چون طرح مساله می کند و مخاطب را به فکر وا می دارد.
وی ادامه داد: استقبال مخاطب از این نمایش نشان داد که جامعه های کوچک نیز آمادگی بحث و توجه به مسایل روز را دارند و فقط نیاز به خوراک فرهنگی مناسب دارند.
کارگردان نمایش «آن زن در باران آمد» گفت: شاید در روز اول اجرا فکر نمی کردم استقبال طوری باشد که حتی یک روز دیگر نیز اجرا را تمدید کنیم؛ ولی بغیر از دو روز در تمامی روزها سالن پر بود و حتی سرمای هوا نیز مانع این استقبال نشد.
کریمی با باین اینکه این موضع نشان می دهد مردم بغیر از تئاتر کمدی به تئاتر جدی نیز علاقه دارند، ادامه داد: به نظر من مخاطب به ویژه زنان به دلیل قرابت با موضوع و نزدیکی با تجربیاتشان به این تئاتر توجه داشتند و شاید مسئله ای در این تئاتر عنوان شد که تاکنون در مورد آن به این صراحت صحبت نشده بود.
وی افزود: با توجه به اینکه شهر آشتیان سینما ندارد و برنامه هایی چون کنسرت نیز در آن برگزار نمی شود تئاتر تنها امکان فرهنگی و هنری در اختیار مردم این شهر است بنابراین می توان با تولید تئاترهای با محتوا و مورد نیاز مخاطب آن ها را سوق داد.
کریمی در پاسخ به این سوال که آیا سالن آمفی تئاتر این شهرستان تجهیز شده است، گفت: تا قبل از این اجراهای نمایش این شهر در سالن همایشی که هیچ مشخصه ای از سالن نمایش چون اکوستیک بودن و امکانات نور را نداشت انجام می شد، بنابراین تصمیم گرفتیم به دلیل کمبود اعتبار با استفاده از ظرفیت خیرین سالن مذکور را بهسازی کرده و آن را تبدیل به آمفی تئاتر با امکاناتی چون سن استاندارد، درب ورود خروج اضطراری، اتاق فرمان، اتاق گریم، تجهیزات نور کرد.
وی گفت: هم اکنون ۸۰ درصد این سالن تجهیز و تکمیل شده و قرار است با حمایت خیرین از جمله دکتر خرسندی ۲۰ درصد باقی مانده تامین اعتبار و تکمیل شود.
کریمی تاکید کرد: شهر آشتیان از لحاظ فرهنگی فقیر است و همین زمینه را برای سایر آسیب ها فراهم کرده است و به نظر من باید برنامه ریزان شهر به این مسئله توجه کنند که چقدر گسترش فضاهای فرهنگی و هنری می تواند رخوت و غمزدگی را از این شهر بگیرد تا آمار بزه ها و آسیب ها پایین تر باید.