روزنامه وقایع استان مرکزی پایگاه رسمی اطلاع رسانی نشریه
دوشنبه ۱۵ اردیبهشت ۱۳۹۹ شماره ۱۲۵۹
کووید نوزده ای که بیست شد
الهام تقسیمی
دوسه هفته قبل از شروع کرونا بود که کتاب طاعون کامو را می‌خواندم. همان موقع که ووهان چین درگیر بیماری وقرنطینه بود. وقتی طاعون را می خواندم و تصاویر خیابان های خالی از تردد ووهان را در اخبار تلویزیون می دیدم؛ چیزی درونم فرو می ریخت؛ قلبم می لرزید به بازخورد آدم های توی قصه کامو فکر می کردم به واکنش متفاوت هریک از آنها به مصیبتی واحد؛ به اینکه سیاهی بیماری و قرنطینه به برخی از آنها ارزش زندگی را گوشزد می کرد و برای برخی دیگر ارزش آنرا ازبین می‌برد. تا روزی که به قول معروف؛ آمد به سرم از آنچه میترسیدم.روزهای آخر بهمن و شروع اسفندی که می بایست عطر نو شدن بدهد؛ بوی مواد ضدعفونی کننده می داد؛ بجای فرش ها و پتوهای آویزان شده از دیوار و تراس خانه ها، صورت های ماسک زده با چشمان هراسان می دیدم و چه غم انگیز بود خواندن آن نگاه ها؛ دستان کوچکی که هر سال با مهر در دستانم می گرفتم و به بازار می بردم و رخت و لباس نو برایش می خریدم؛ حالا روزی هزار بار در دست میگرفتم که مبادا دمایش بالا باشد. جای شیرینی های نخودچی و شکلات های رنگارنگ الکل و ژل و ماسک بود که خریداری می شد؛ شستن و شستن دست ها؛ دیدن رد ماسک و عینک بر روی صورت پرستاران و پزشکان؛ دیدن رقص مرگشان؛ سوزش دست های ترک خورده؛ وگوش سپردن به اخباری که به کم خطر بودن و پایین بودن آمار مرگ و میر امیدوارت می کردند و در خبر بعدی که نه بترسید؛ جدی اش بگیرید آن امید را به یاس تبدیل می کردند. و سردرگم‌‌شدن مابین این بیم وامید‌ها معجونی ساخت سوزان وگزنده که روزهای شیرین پایان سال را تلخ ترین ها کرد به کام مان.
کووید نوزده آمد. حس می کردم کابوسی می بینم که هرچه تقلا می کنم نمی‌توانیم جسم و روحم را از آن خلاص کنم. گویی به یکباره چشم باز کــرده و می دیدم که فیلمی ترسناک به واقعیت تبدیل شده خودم را در قلب شهر آران در قصه‌ی کامو می دیدم.چشمانم را بسته بودم و به فاصله‌ی پلک برهم زدنی در یک دنیای متفاوت چشم گشوده بودم. دنیایی که به آغوش کشیدن عزیزانم می توانست حکم شلیک گلوله به سمت شان را داشته باشد. دنیای ندیدن عزیزان؛ دنیای دوری کردن؛ دنیای تنهایی دنیای حسرت آغوش و بوسه دنیایی که در آن به دیدن پدر و مادر و بزرگترها نرفتن و دوری کردن از آنها دلیل عشق به آنها بود؛ عجب جهان وارونه ای درست کرد کووید نوزده.
اما چه زیبا گفته هرمـان هســه در کتــاب شادمانی های کوچکش: برای هر رنجی مرزی وجود داردکه رنج را تنها بدانجا راه است پس از آن یا پایان فرا می رسد یا رنج دگرگون می شود و رنگ زندگی بخود می‌گیرد. این دگرگونی هرچند می تواند دردآور باشد اما در این حال رنج به منزله امید و زندگی ست.… حالا نه من که شاید تمام مردم دنیا دراین مرز قرار گرفته بودند.
و ما انسان های عجیب که به هر چیـزی عــادت می کنیم که اگر غیر ازاین بود چطور زندگی بر این کره خاکی پرماجرا را تاب می آوردیم.
روزی می رسد که کووید را شکست می دهیم یا ضعیفش می کنیم؛ آنقدرضعیف که دیگر نتواند در سراسر دنیا سفر کند و دست عزیزی را بگیرد وبا خود ببرد. اما همین موجود قدرتمندی که با چشم دیده نمی شود خیلی چیزها را در زندگی ما عوض کرد‌ه: این موجود میکروسکوپی آمد که یکبار دیگر عظمت و قدرت آن آفریننده بی همتا را به یادمان بیاورد آمد که یادآوری کند هیچ قدرتی بالاتر از قدرت خداوند نیست که ابرقدرت های جهان با سلاح های به اصطلاح پیشرفته و مرگبارشان دربرابر این موجودی که قابل رویت نیست سرتسلیم فرود آورده اند.که یادمان باشد قدر عزیزانمان و بودن با آنها را بیشتر بدانیم؛ به نزدیکی وحقیقت مرگی که هرلحظه ممکن است اتفاق بیافتد بیشتر یقین پیدا کنیم. این روزها در قرنطینه به کشف شادی های به ظاهر کوچک اما در حقیقت بسیار بسیار بزرگ در زندگی ام می گذرد.کیک و نان خانگی می پزم؛ عکس ها و آلبوم‌‌ها را ورق می زنم؛ گل در گلدان و باغچه می کارم. قیچی بدست می شوم و موی اهل خانه را کج وکوله اصلاح می کنم و خیالم راحت است که فعلا کسی نمی‌بیند. گوشی بدست از این پخش زنده اینستا گرامی که نوازنده ای می نوازد به پخش زنده آموزش قلاب بافی‌می روم؛ عزیزانم را درقـاب تماس تصویری می بینم و بــه قیافه هایمان در دوربین خویش انداز گوشی هایمان می خندیم. دل می سپارم به فالی از حافظ که، غبار غم برود حال خوش شود حافظ، و دلگرم می شوم به قسم سهراب که: به حباب نگران لب یک رود قسم؛ و به کوتاهی آن لحظه شادی. که گذشت غصه هم می گذرد آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند.
شیرین ترین خیال پردازی این روزها فکر کردن به از بین رفتن کرونا ست. فکر کردن به اینکه حتما دیدن بچه های شاد روی تاب وسرسره پارک ها که این روزها عجیب سوت وکورند وخالی از هیاهوی شـاد بچه ها‌ست؛ یکی از زیباترین قاب های جهان خواهد بود. حتما بعد از کرونا ساندویچ کالباسی که عطر گوجه له شده و پیاز جعفری ساطوری شده همراه‌اش دارد بدون فکر کردن به تمیز بودن یا نبودنش گاز خواهم زد؛ وقتی روی صنــدلی سینمــا لم دادم و فیلم گیشه پسند موزیکالی رو نگاه می کنم.خودم را در عصر خنک تابستان به یک آب هویج بستنی با نان زبان تازه در کنار یک پیاده رو که صدای دستفروش جوانش گوش فلک را کر می کنـد دعوت خـــواهم کـــرد و شن ریزهای ته لیوان را ندیده خواهم گرفت. از همان پسر جوانی که بازار گرمی می کند روسری با گل های رنگی رنگی خواهم خرید و از بساطی کنار دستش کفگیر و ملاقه های پلاستیکی صورتی و آبی و یک دست دمکنی با نقش شکوفه های ریز بهاری. بعد از رفتن کرونا دعوت خانم همسایه روبرویی را به یک چای عصرانه با جان و دل قبول خواهم کرد و از سر بی حوصله گی؛ کار داشتن را بهانه نمی کنم و دست رد بر سینه پرمهرش نخواهم گذاشت. بعد از شکست کرونا سرخوشانه خرید می کنم و بسته های ماکارانی و چای و تی تاپ را که بی دغدغه ضدعفونی کردن به خانه می برم قدر‌دان تر خواهم بود. از اینکه در صف حساب کردن فروشگاه معطل شوم خسته وکلافه نخواهم شد و از دیدن کنار هم ایستادن بدون ترس و هراس مردم بدون رعایت فاصله گذاری اجتماعی غرق شادی خواهم شد.
اصلا به کووید نوزده بیست خواهم داد که فرصتی به من داد که به درون خودم سفر کنم. به من یاد داد زمانی که غمگین هستم را قدر بشناسم و برای این حالم خوشحال باشم. چرا که یاد گرفتم انسان دقیقا در چنین شرایطی به درون خودش سفر می‌کند. به خودشناسی نزدیک می‌شود. روحش پخته تر می شود. یاد من داد که در وسط مهمانی و جشن و سرور و یا خرید در فلان مرکز خرید نیست که من به کنکاش درونی وتفکر می پردازم. به من یاد داد به جهان اطرافم به علت بودنش و تداومش فکر کنم…این روزها را بر خودم سخت نمی کنم. از آن غول دلتنگی و دلگیری و افسردگی نمی سازم. این روزها و در خلوتم به خودم به زندگی به جهان به کردار وکلمات و تفکراتم فکــر می کنم.
شاید همانجا ها یک انقلاب درونی شکل گیرد و دید جدیدی به زندگی پیدا کنم. بعد از این روزها حتما یک سبکبالی خاص همراه همگی ما خواهد بود و به قول موراکامی: آن آدم سابق قبل نخواهیم بود؛ زمانی که از این طوفان خارج می‌شویم. این فرصت را هدیه خدا می دانم شاید که خواسته فارغ از هیاهوی جهان بیرون زمانی را به خلوت وتفکر بگذرانیم.
به‌‌کووید نوزده بیست خواهم داد اگر یاد بگیرم این زمان را بجای اینکه به افسردگی تبدیل کنم بدرستی از آن بهرمند شوم؛ شاید این زمان درست چیزی باشد که بعدا آینده و نوع کیفیت زندگی هریک از ما را مشخص می کند.
کووید نوزده تو بیست می گیری اگر از تو یاد بگیرم برای گذر از هر رنجی باید ابتدا آنرا به همان شکل که هست شناخت و بعد پذیرفتش.
تو کووید بیست می شوی اگر از تو یاد بگیریم در سفر زندگی با تمام رنج ومشقت هایش آرام باشم؛ از مسیر هرچند پرچالش لذت ببرم و نخواهم با عجله به مقصد برسم، شاید مقصد همین رفتن باشد.
