چهارشنبه ۱۵ مرداد ۱۳۹۹   شماره ۱۳۰۴

رضا مهدوی هزاوه

در ستون «خاطرات قابل حمل»یادداشت هایم در حـوزه های متنــوع فـرهنـگـی، ادبــی، مسایل روز و خاطرات نوستالژیک، در روزنامه وقایع استان منتشر می شود.

که یاران فراموش کردند عشق…

سعدی در بوستان می گوید:
«چنان قحط سالی شد اندر دمشق
که یاران فراموش کردند عشق…»
و در ابتدای حکایتی دیگر می فرماید:
«شبی دود خلق آتشی برفروخت
شنیدم که بغداد نیمی بسوخت»
قحط سالی که بیاید، عشق، گُم می شود.
حریق عظیم بغداد بخاطر دود ِ آه ِ ستمدیدگان بود:
«توانگر خود آن لقمه چون می‌خورد
چو بیند که درویش خون می‌خورد»
طوطی در قفس برای که آواز بخواند، وقتی درویش خون می خورد؟
بیمارستان ها، شبیه بازار شب عید شده است. بی رونق ماهی و تُنگ. خُلق آدمی تَنگ. قفسه ی سوپری ها خلوت. نان و شعر، اندک. تعداد پرندگان، ثابت. تعداد مردمان بیمار جهان، رو به افزایش. عشق، سوار بر چرخ و فلک شهربازی. جایگزین شدن هندزفری، به جای خواندن اثر حسین پناهی، همان کتاب «من و نازی».
مُرده ها نمی دانند چرا چند ماهی است، آشناها غریبه شده اند.
دود ِ آه ِ ستمدیدگان، لابلای کدام ابر پنهان شده است؟
بی سبب نیست این انتخاب ابیات از شیخ شیراز.
«چو دانی و پرسی سوالت خطاست».