شنبه ۲۳ مرداد ۱۴۰۰  شماره ۱۴۵۷

کابوس پایان ناپذیر کرونا

محدثه کاظمی

پژوهشگر رسانه

در حالی که بقیه کشورها از کرونا هراسی ندارند ما همچنان از شنیدن نام کرونا موی بر بدنمان سیخ می شود. ورود واکسن در برهه ای از زمان به بهانه های مختلف و بر طبق بیانیه های رنگارنگ ممنوع شد و تولید واکسن داخلی با انواع مشکلات عجیب و غریب روبرو شد! نهایتا واکسن با تاخیر تزریق شد! آنقدر دیر که عزیزان زیادی از دست رفتند و مردم زیادی داغدار شدند! گروهی از این شرایط به ستوه آمدند و اعتراض کردند اما به انواع القاب متهم شدند پس سکوت را اختیار کردند! کشور از پیکی به پیک دیگر پرتاب شد که البته تمامی این مسائل از ابعاد مختلف قابل بررسی است!
جدای از تمامی این مسائل، فاجعه زمـــانی رخ می دهد که عضوی از خانواده به کرونا مبتلا شود. صف های طویل ویزیت پزشکان، صف طویل سی تی اسکن و داروخانه و چندین صف طویل دیگر! اینکه هزینه های هر کدام از صف ها چه اندازه برای هر نفر آب می خورد و آیا تمامی اقشار می توانند از عهده این هزینه های سرسام آور بر آیند یا خیر! باز هم مسئله ای است که از ابعاد مختلف قابل بررسی است! فاجعه دوباره زمانی پررنگ تر می شود که داروها نایاب می شوند و برای یافتن تک تک داروها، باید مدت ها در صف ماند و گاهی به بازار سیاه روی آورد و یا از طریق شبکه های مجازی، داروها را چندین برابر قیمت تهیه کرد!
زمانی که واکسن با سرعت کم و با تاخیر تزریق می شود، انتظار می رود در صورت این رهاشدگی مردم و نداشتن هیچ گونه راه پیشگیری کاربردی و اکتفا به ماسک و رعایت پروتکل های اولیه برای مردمی که خسته شده اند، حداقل شرایط درمان مهیا باشد و در صورت ابتلا، مردم براحتی بتوانند شرایط درمان را داشته باشند. درمانی که مبتلایان را کلافه و سردرگم می کند و گاهی آنقدر گران است که گروهی را از ادامه درمان باز می دارد، پاسخ مناسبی به مردم خسته و در انتظار واکسن نیست!
سوال اینجاست که بعد از حدود یک سال و نیم، چه مدیریت بحرانی در کشور انجام شده که باید روزانه پانصد نفر (آن هم با آمار های مرکز آمار که اغلب واقعیت محض را بیان نمی کند) از هموطنانمان را از دست بدهیم؟! تعدادی نزدیک به سقوط دو هواپیمای بوئینگ در هر روز!
ایران بعد از یک سال و نیم طولانی و پر التهاب نشان داد که مدیریت بحران را نمی داند، چه حوادث غیرمترقبه باشند و در یک روز اتفاق بیفتند و چه حوادث در بازه زمانی طولانی ادامه یابند، ایران، مدیریت بحران را نمی داند! جلسات پی در پی تشکیل می شود، مصاحبه ها، گفتگوها، سخنرانی ها انجام می شود اما عملا هیچ راه حلی برای مدیریت بحران و جلوگیری از سیاه شدن شهرها را در پی ندارد! و روزانه جان صدها ایرانی از دست می رود!