«چیدن سپیده دم»

چهارشنبه ۲۵ تیر ۱۳۹۹  شماره ۱۲۹۳

در ستون «خاطرات قابل حمل» یادداشت هایم در حوزه های متنوع فرهنگی، ادبی، مسایل روز و خاطرات نوستالژیک، در روزنامه وقایع استان منتشر می شود.

رضا مهدوی هزاوه

«چیدن سپیده دم»

خبرهای یک سایت مربوط به حوادث را مرور می کنم:
«کوچکترین قاتل ایران، برادرش را در استان فارس کشت.
۵۰ قسم برای تبرئه از قتل همسر.
فروش نوزاد.
باران گلوله در ایذه.
انگشت مرد را قطع کردم و زیر قولنامه، اثر انگشت زدم.
نبش قبر نوزاد دختر سه روزه توسط مردان پلید.
فیروزکوه ۱۸ بار لرزید.
معصومه روز عروسی اش پیر شد. در مشهد رخ داد.
خودکشی دختر ۱۷ ساله به تقلید از بازیگران محبوبش.
محکومیت دو آرایشگر مشهدی به ۶۰۰ ساعت اصلاح سر بیماران.
برادر کشی برای موبایل.
ارثیه پدری خانواده را به جان هم انداخت.»
کامپیوتر را خاموش می کنم. از پشت پنجره، به آسمان نگاه می کنم. حالا صدایی از پرندگان نیست. لابــد همه خوابند. هندزفری در گـوش می گذارم. بابک بیات پیانو می نوازد. احمد شاملو، شعر مارگوت بیکل را می خواند:
« پیش از آن که واپسین نفس را برآرم
پیش از آن که پرده فرو افتد
پیش از پژمردن آخرین گل
برآنم که زندگی کنم
برآنم که عشق بورزم
برآنم که باشم.
در این جهان ظلمانی
در این روزگار سرشار از فجایع
در این دنیای پر از کینه
نزد کسانی که نیازمند منند
کسانی که نیازمند ایشانم
کسانی که ستایش انگیزند،
تا دریابم
شگفتی کنم
بازشناسم
که ام
که می توانم باشم
که می خواهم باشم،
تا روزها بی ثمر نماند
ساعت ها جان یابد
و لحظه ها گرانبار شود… »
به آینه ی قدی نگاه می کنم. موهایم سفید شده.
زیر خروارها خبر مدفون شده ام. به قاتل کوچک، اسباب بازی می دهم. قاتل همسر، تبرئه می شود. معصومه در روز عروسی اش می خندد.
خبرها را در کشوی میزم قرار می دهـم. بــاران می بارد، اما نه شبیه باران گلوله در ایذه.