روزنامه وقایع استان مرکزی پایگاه رسمی اطلاع رسانی نشریه
سه شنبه ۴ اردی بهشت ۱۳۹۷ شماره ۸۲۵
***
وقایع استان
سمیه انصاری فر
***
آمار و آنچه از جامعه و حتی شرایط زندگی خود و اطرافیانمان می بینیم نشان می دهد که روز به روز زندگی در وضعیت کنونی کشورمان با توجه به مشکلات اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی رو به بالا است و نرخ رضایت و امید به زندگی رو به کاهش است.
آمارهای جهانی چون گزارش سالانه موسسه افکار سنجی «گالوپ» در آمریکا حاکی است ایرانیان عصبانی ترین مردم دنیا هستند. این گزارش مربوط به سال ۲۰۱۷ بود. همچنین بر اساس گزارش جهانی « شادترین کشورهای جهان در سال ۲۰۱۷ »، ایران در رتبه بندی شادترین کشورهای جهان رتبه ۱۰۸ را در میان ۱۵۵ کشور جهان را داراست. مشاور ویژه دبیرکل سازمان ملل در مورد این گزارش گفته است: «کشورهای شاد کشورهایی هستند که از نظر رفاه، سرمایه اجتماعی که به معنای درجه بالایی از اعتماد اجتماعی در یک جامعه است و میزان اندک نابرابری و اعتماد به دولت، وضعیت متعادلی دارند.» البته با توجه به اینکه میزان اعتماد اجتماعی در ایران به ویژه اعتماد به حکومت در حال فرسایش و کاهش است انتظاری جز این نمی رود.
تورم، بیکاری، فقر، اختلاف طبقاتی، بی عدالتی، افزایش خشونت و … چیزهایی است که نمی توان با هیچ سرپوشی پنهانش کرد زیرا خود مردم و جامعه با آن روبه رو هستند و آن را لمس می کنند. مواردی که هم اکنون باعث یک عدم رضایت اجتماعی در سطح کلان شده است و نمونه بارز این نارضایتی و اعتراض را می توان در اتفاقات دی ماه سال گذشته دید.
براساس نتایج نظرسنجی ایسپا در سال گذشته پاسخ ۲۵ درصد از شرکت کنندگان در این نظرسنجی به این پرسش که آیا از شرایط کشور رضایت دارید مثبت و ۷۴ و هشت دهم درصد نیز منفی بوده است.
با این شرایط طبیعی است که مردم کشور ما هر روز فشارهای جدیدتری را متحمل می شوند و در معرض آسیب های روحی و روانی است. هم اکنون بیش از ۱۸ میلیون ایرانی از مشکلات و اختلالات روانی رنج می برند. این در حالی است که افسردگی به عنوان یک بیماری خاموش در حال شیوع میان زنان و مردان ایرانی است.
در این میان افزایش آسیب های اجتماعی چون طلاق، اعتیاد و فساد اخلاقی رو به افزایش است و بیشتر از قبل مورد توجه هستند.
«ثبت ۲۱ طلاق در هر ساعت» این آخرین آمار طلاق است که توسط مسئولان سازمان بهزیستی کشور اعلام شده است. آماری که نشان می‌دهد روزانه ۴۳۹ زوج در کشور از یکدیگر جدا می شوند. همچنین آمار اعتیاد و شیوع آن میان کودکان و زنان زنگ خطری است که باید به آن توجه کرد.
موارد اشاره شده در بالا موضوعاتی است که تمام ما به طور مستقیم و یا غیرمستقیم با آن روبه رو بوده ایم؛ اما آنچه مهم است این است که چه کسانی در ایجاد این شرایط و تشدید آن مقصر هستند؟ بدون شک در این میان نقش برنامه ها، سیاست گذاری ها و اعتبارها در سطح کلان بسیار مهم است البته از خود جامعه و کنش های آن ها نیز نباید غافل نشد؛ با این وجود ولی به نظر می رسد همچنان برخی از مسئولین و مدیران ارشد کشور نمی خواهند با این وظیفه و مسئولیت خود روبه رو شوند و توپ را در زمین دیگری می اندازند. به تازگی وزیر بهداشت کشورمان در همایش سفیران سلامت در اظهار نظری جالب تمام مشکلات روحی و روانی موجود را به خانواده ها و رسانه ها به عنوان چشمان تیزبین جامعه، نسبت داد و گفت: «متاسفانه همه رسانه‌ها بیمارند و استثنا قائل نیستم و بیماری را پخش می‌کنند؛ چرا باید آمار طلاق در کشور بالا باشد، چرا آمار آسیب‌های اجتماعی بالا باشد؟ معنی این است که در این مقاطع درست عمل نمی‌کنیم؛ نه رسانه، نه والدین و و اجازه بدهید بگویم مدرسه‌مان درست عمل نمی‌کند و باید بازنگری کنیم.»
گویا جناب قاضی زاده هاشمی فراموش کرده اند نگاهی به عملکرد خود و سایر مدیران دولتی و صاحبان بودجه و سیاست و تصمیم بیندازند و قبل از اینکه از پخش بیماری توسط رسانه ها بگویند ببینند آن ها چقدر در انجام عملکرد خود موفق عمل بوده اند؟ بهتر است در برابر این تحلیل وزیر بهداشت یک تحلیل جدیدتر نیز آورد و گفت: متاسفانه مسئولین ما بیمار هستند و ما نیز استثنا قائل نیستیم البته نه بیمار جسمی بلکه دچار اختلال شناخت مسئولیت و عقب ماندگی در پاسخگویی هستند. همین اختلال و بیماری باعث می شود که مسئولان محترم در مواجه با مشکلات موجود در جامعه به دنبال مقصر بگردند به جای بازنگری در وظایف خود، در نهایت باید گفت تمام آسیب های اجتماعی موجود در جامعه به دلیل این است که رسانه ها در تیترها و اخبار خود به مواردی اشاره دارند که باید آن ها را نگویند مثلا اعلام نکنند هواپیمایی در آسمان کشور سقوط کرد وچند انسان بی گناه تنها به دلیل بی کفایتی عده ای جان خود را از دست دادند. بیکاری و تعطیل شدن کارخانه ها نیز هیچ ربطی به سیاست گذاری های اقتصادی غلط در سال های اخیر ندارد بلکه خود مردم مقصر هستند و رسانه ها نیز به آن دامن می زنند و مسئولین بی گناه نیز پشت میز نشسته اند. اصلا چرا اعلام می کنید قیمت دلار روز به روز بالاتر می رود بیماری که قرار است دارویش را با افزایش ۲۰ درصدی قیمت نسبت به یک ماه قبلش بخرد یا دانشجویی که در خارج از کشور منتظر است تا برایش پول فرستاده شود، خودش باید بداند که مشکلش را چگونه حل کند. در این میان وظیفه رسانه انتقاد و اعلام نیست آن ها باید بگویند که اوضاع گل و بلبل است و شرایط از این بهتر نمی شود، چرا؟ چون جناب وزیر معتقدند: «اخبار منفی روح و روان ما را آزار می‌دهد و کشور را در معرض خطر قرار می‌دهد، از هر چیزی که انرژی منفی می‌دهد چه در فضای حقیقی و چه در فضای مجازی فرار کنید و روحیه بانشاط و امیدوار داشته باشید.»
البته کاش گفته بودند با این هزینه ها و مشکلات اقتصادی و محدودیت های موجود آیا می توان روحیه بانشاط داشت؟
البته قاضی زاده در بخشی از سخنان خود در همین مراسم خطاب به دانش آموزان گفته بود: «شما در معرض آسیب‌های روحی و روانی فراوانی هستید؛ در زمان ما خبری از ماهواره نبود؛ تلویزیون تقریبا نبود و رادیو هم محدود بود و در بسیاری از خانه‌ها رادیو هم وجود نداشت، چه برسد به فضای مجازی، اینترنت و دنیایی از اغواگری؛ در عین حال زندگی هم سخت شده و گرفتاری ها بیشتر شده است.:
شاید منظور وزیر محترم بهداشت از این حرف این است که در دنیای بی خبری بهتر می شد زندگی کرد زیرا مردم از حقوق خود کمتر آگاه بودند بنابراین مطالبات کمتری داشتند و این یعنی شرایط آرمانی برای مسئولی که نمی خواهد پاسخگو باشد. از طرفی باید توجه مسئولین را به این نکته نیز جلب کرد که آن ها چه بخواهند چه نخواهند دنیا دنیای ارتباطات و اطلاعات است حتی اگر به دنبال محدود کردن آن باشند و حالا دیگر تریبون در دست رسانه های رسمی چون خبرگزاری ها، روزنامه ها، تلویزیون و رادیو نیست بلکه هم اکنون مردم خودشان یک رسانه هستند و بهتر از قبل می بینند و تحلیل می کنند و بسیاری از اخبار بار اول توسط مردم منتشر می شود و بعد رسانه ها آن را پیگیری می کنند و در نهایت مسئولین را مجبور به پاسخگویی می کنند مانند نمونه اخیر برخورد غیر انسانی مامورین گشت ارشاد با دو دختر.
عدم تعهد و مسئولیت پذیری مدیران حتی انتقاد و اعتراض ریاست جمهوری را نیز بهمراه داشته است به طوریکه حسن روحانی چند روز پیش در نشست هم اندیشی مدیران ارشد دولت گفت: « مدیران دولتی ما روزه سکوت گرفته‌اند. نمی‌دانم از چه می‌ترسند. هر کس در پست مدیریتی خود باید بداند طبق قانون اساسی و وظیفه شرعی، دارای توانمندی بالایی است و باید به وظیفه خود عمل کند و اگر می‌ترسد و از اخم این و آن هراس دارد، باید کنار برود. واجب نیست این افراد تا پایان چهار سال بر صندلی خود بنشینند.»
تنها درخواست ما از مدیران و مسئولین این است که کمی دید خود را وسیع تر کنند و پاسخگویی خود را در برابر مردم و رسانه ها بالاتر ببرند البته مطمئن باشند اگر عملکرد خوبی داشته باشند و انتقاد پذیر مردم و رسانه ها نیز مثبت می شوند و روحیه نشاط و آرامش در جامعه افزایش می یابد. بنابراین آقای وزیر محترم بهداشت بهتر است اول یک سوزن به خودت بزنی، بعد یک جوالدوز به دیگران.
