نیازمند افراد کم رو هستیم

دوشنبه ۲۶ تیر ۹۶   شماره ۶۳۲

رضا علیزاده. روانشناس

یکی از خصوصیات بشری که در طول تاریخ باعث روی دادن اتفاقات بیشماری شده، کم رویی است. کارشناسان و روان شناسان معتقدند که کم رویی صرفا ما را از راه های عجیب و غریب و پیچ در پیچ اجتماعی دور می کند. یکی از افرادی که همواره از کم رویی خود خرسند بوده گاندی است که حتی در این باره گفته است: «کمرویی من سپر و محافظم بوده است.» سوزی اسکات، جامعه‌شناس، درباره کم رویی چنین استدلال می‌کند: «انسان‌های کم‌رو صرفا تنهایی را در برابر همراهی با دیگران انتخاب نمی‌کنند یا گروه‌های کوچک را بر گروه‌های بزرگ‌تر ترجیح نمی‌دهند؛ انسان‌های کم‌رو، هر بار که عذرخواهی می‌کنند یا از انجام کاری طفره می‌روند، دارند تجربه‌ای ناخواسته را نقض می‌کنند. آن‌ها، درست به‌واسطه کم‌رویی خود، دارند از نظم اجتماعی گسترده‌تری منحرف می‌شوند.» کم‌روبودن، صرفا به این معنا نیست که وارد یک مهمانی شوید و مستقیما به گوشه‌ای بروید و در کنار دیواری پناه بگیرید یا وقتی به حضار نگاه می‌کنید، حتی وقتی هم که تصور می‌کنید آن‌ها حاضرند از روی فرمان‌بُرداری از شما لباس‌هایشان را از تن خارج کنند، حس آشنای گیر افتادن در چنگال ترس و وحشت به سراغتان بیاید. کم‌رویی بدفهمیده‌شدن هم هست. عموما دیگران برداشت غلطی از انسان‌های کم‌رو دارند و آن‌ها را به‌اشتباه سرد، بی‌تفاوت، مغرور یا کسانی که همچون بچه‌ها خجول‌اند تلقی می‌کنند. برخی اوقات دیگران به‌شدت در مورد انسان‌های کم‌رو دچار سوءتعبیر می‌شوند. جامعه به افراد کم رو هم احتیاج دارد ولی به شرطی که این افراد توانایی این را هم داشته باشند که در جایگاهی بکار گرفته شوند که کمتر از توانایی های آنها نباشد.