نگاه آتلیه ای و تشریفاتی به روابط عمومی ها

دوشنبه ۲۶ اردیبهشت ۱۴۰۱  شماره ۱۵۵۶

محسن ربیعی

فعال فرهنگی و اجتماعی

روابط عمومی از سالیان دور تا به امروز دستخوش تغییرات بسیار بزرگی بوده و در این ایام تا حدودی شاهد رشد و شکوفایی در برخی از سطوح این حوزه هستیم. در حوزه روابط عمومی با حجم زیادی از علوم، فنون، تخصص و آگاهی روبرو هستیم به طوری که یک روابط عمومی می بایست از اخبار روز دنیا هر چند کم، مطلع باشد و بتواند تحلیل بسیار مطلوبی را در این خصوص انجام و در نهایت به مدیران ارشد انتقال دهد. در کنار اطلاعات تخصصی در این حوزه، مدیران و کارشناسان روابط عمومی با توانایی هایی مثل عکاسی، کار با رایانه و اینترنت، طراحی های گرافیکی و خبر نویسی نیز باید آشنایی داشته و تا حدودی بتوانند در این گونه موارد فعالیت مفید داشته باشند. یکی از مشکلات بزرگ روابط عمومی ها نگاه آتلیه ای برخی مدیران و مسئولین به این حوزه می باشد. در بدترین شرایط، در شلوغ ترین جلسات، در سنگین ترین سمینارها و گردهمایی ها دیده می شود افرادی سعی در گرفتن ژست های آنچنانی برای پست های اینستاگرامی و گرفتــن عکس های دلبرانه خود هستند. چرا؟ از یک سو خبرنگار و یا عکاس خبری در حال پیدا کردن سوژه خبری می گردد از یک سو فلان شخص با اشاره های خود تلاش می کند بهترین عکس مال او باشد . هنوز متاسفانه شاهد این هستیم که این افراد برای دیده شدن در جلوی دوربین ها سراسیمه سعی در نشان دادن و خودنمایی هستند . آیا کار و هدف و جلسه ای که حضور دارید اهمیت بیشتری ندارد؟ آیا وظایف خود را تمام و کمال در زمان مناسب خود انجام داده اید که اینگونه برای دیده شدن سخت تلاش می کنید؟ بگذریم، از این رو انتظار می رود نیرویی که در یک روابط عمومی فعالیت دارد از تخصص و دانش کافی برخوردار بوده و به خوبی با این علم آشنایی داشته باشد. به طور کلی روابط عمومی حرفه، فن و شغلی است که فعالیت هایش همواره با رویدادها و بحران های داخلی و بیرونی یک سازمان گره خورده است، از یک طرف باید نیاز ها و رضایت مدیران ارشد سازمانش را تأمین کند و از سوی دیگر باید پاسخگوی انتظارات مختلف مخاطبین آن سازمان اعم از درخواست های مردمی و افکارعمومی و نمایندگان رسانه های جمعی، ادارات و شرکت های مختلف و… باشدکه گاهاً با تضادهایی از انتظارات دوسویه روبرو است .
با گذشت زمان و به دست آوردن تجربیات گوناگون به چالش هایی در روابط عمومی ها رسیده ایم که در زیر به آن ها اشاره خواهیم کرد. این نوع از چالش ها برای کلیه مدیران در حوزه روابط عمومی و اطلاع رسانی بصورت مشترک دیده می شود و در نشست های مشترک روابط عمومی های سازمان های مختلف در خصوص این موضوعات بارها و بارها بحث و تبادل نظر شده است. متاسفانه بسیاری از روابط عمومی ها آن چنان درگیر کارهای روزمره و جاری خود شده اند که گاهی اصلا فرصت فکر کردن به محتوای پیام های سازمانی وپردازش درست آن را پیدا نمی کنند.
امروزه تعداد نیروهای متخصص و کارشناس در روابط عمومی بسیار اندک است. به طوری که این نیروها چه به لحاظ تعداد و چه به لحاظ تخصص، جوابگوی نیاز دستگاه ها نیستند. به همین دلیل باید موانعی که سر راه پژوهش وجود دارد را برطرف کرد.
برخی از این موانع عبارتند از:
۱٫ نگاه آتلیه ای و تدارکاتی، خدماتی و همچنین مراسم گرایی به روابط عمومی.
۲٫ عدم اعتقاد به پژوهش در سازمان ها.
۳٫ نا آشنایی و عدم تخصص کــافی مدیـــران روابط عمومی در زمینه دانش روابط عمومی و ارتباطات اجتماعی.
۴٫ نامشخص بودن جایگاه و تشکیلات روابط عمومی در یک سازمان.
۵٫ نداشتن نیروی انسانی جهت اجرای طرح های روابط عمومی و متخصص که از عهده مطالعه تخصصی نسبت به موانع و نیازهای مخاطبان و مسائل مربوط به سازمان برآیند.
۶٫ عدم اختصاص بودجه و اعتبارات لازم و کافی برای انجام طرح های پزوهشی و ایده های خلاقانه در روابط عمومی.
کارشناسان علوم ارتباطات مهمترین وظیفه یک روابط عمومی پویا و فعال را تلاش برای انتشــار فعالیت ها و اهداف سازمانی از یک سو و برانگیختن توجه عمومی نسبت به عملکرد سازمان یا مجموعه از دیگر سو برشمرده اند. بر این اساس، هر یک از مسئولان روابط عمومی ها باید در تعامل و همکاری با رسانه های جمعی به اشتراک نظر درباره ارائه و انتقال بخشی از رویدادهای مرکز یا مجموعه کاری خود دست یابند. متاسفانه در سال های اخیر این تعامل و همکاری یک سویه بوده و روابط عمومی ها کمتر بر کارکرد رسانه های جمعی در انتقال اطلاعات و اخبار توجه نشان داده اند!
حرف آخر: اگر یک روابط عمومی خلاق، فعال و خبره نیاز داریم شرایط این خصوصیات نیز باید فراهم شده تا بتوان این توقع را ایجاد کرد. داشتن یک پایگاه اطلاع رسانی قوی و بروز شده مستلزم امنیت و ایجاد بستر مناسب می باشد تا بتوان شاخ و برگ هایی مانند تهیه و تدارک ملزومات یک برنامه اعم از هر نوع مراسم و یادبود و غیره را از این حوزه کوتاه کرده و به جای آن زمانی را برای تقویت مصاحبه های پژوهشی و مطالعاتی در راستای تخصص و اهداف آن سازمان و شرکت و انتشار این موضوعات اختصاص داد.