روزنامه وقایع استان مرکزی پایگاه رسمی اطلاع رسانی نشریه
شنبه ۱۵ اردی بهشت ۱۳۹۷ شماره ۸۳۲
سحر یاری: رویدادهای سیاسی و جنگ ها چه در عرصه داخلی و چه خارجی و حملات تروریستی همیشه سوژه خوبی برای فیلم ها بوده است. فیلم هایی که در دل درامی که ایجاد می کند یک رویداد تاریخی را که به غارت و کشتار مردم منجر می شده است را نمایش می دهد. بدون شک نگاه و دیدگاه فیلمساز در روایت این مسائل و اتفاقات بسیار موثر است. در سال های اخیر با روی کار آمدن گروه های تکفیری در کشورهایی چون افغانستان، عراق و … شاهد فیلم هایی هستیم که به این موضوع پرداخته اند. داعش یکی از گروه های تکفیری در منطقه است که نزدیک به پنج سال است شاهد رفتارهای تروریستی و وحشیانه آن ها در قبال مردم هستیم. از آن جاییکه کشور ایران در مبارزه با این گروه نقش مهمی داشته است بدون شک ساخت فیلمی در این خصوص خالی از لطف نبوده و نیست.
بنابراین در یکی دو سال اخیر گاه شاهد ساخت فیلم هایی در کشور بودیم که به این موضوع پرداخته بودند. فیلم «امپراتور جهنم» ساخته پرویز شیخ طادی و «به وقت شام» ساخته ابراهیم حاتمی کیا که هر دو در جشنواره فیلم فجر سال گذشته حضور داشتند، در این خصوص هستند. فیلم امپراتور جهنم حتی در جشنواره نیز نتوانست نظرها را به خود جلب کند؛ اما به نظر می رسد به وقت شام به دلیل نام کارگردان و همچنین حواشی پیرامون آن نه تنها در جشنواره توانست خبرساز شود بلکه جایزه بهترین کارگردانی جشنواره را نیز از آن خود کرد. این فیلم به راحتی در نوبت اکران نوروزی قرار گرفت و توانست در گیشه نیز موفق عمل کند و در جدول فروش فیلم ها در یک ماه اخیر رده سوم را در اختیار دارد. این فیلم در هفته گذشته از مرز فروش یازده میلیارد نیز گذشت. به وقت شام هم اکنون در سینما عصرجدید اراک اکران می شود.
داستان این فیلم به زمان حضور گروه داعش در سوریه می پردازد. در این میان دو خلبان ایرانی قرار است تا برای نجات مردمی که در تدمر در محاصره داعشیان هستند بروند و آن ها را با هواپیما به فرودگاه دمشق برسانند. همانطور که انتظار می رود این بار نیز حاتمی کیا آدم هایی را در فیلم در تقابل با یکدیگر قرار داده است که خاستگاه های ایدئولوژیک متفاوتی دارند حاتمی کیا بغیر از قرار دادن خلبانان در برابر داعش که به طور مشخص از ایدئولوژی های متفاوتی برخوردار هستند. این دو خلبان را نیز در تقابل با هم قرار داده است که هدف مشترک آن ها را به یکدیگر نزدیک می کند. علی با بازی بابک حمیدیان و یونس با بازی هادی حجازی فر دو خلبان هواپیما هستندکه یکی نماینده قشر میانسال و باقی مانده از دوران جنگ هشت ساله است و یکی جوانی که پس از جنگ به دنیا آمده است. آن ها پدر و پسر هستند و اختلاف نظرهایی با یکدیگر دارند. پدر مصمم به مبارزه با داعش است و پسر اما دچار تردید و شوک است؛ ولی این مساله به عمق آنچه ما در آژانس شیشه ای می دیدیم نبود البته لحن شعاری حاتمی کیا همچنان در گفتگوهای آن ها آشکار بود. به هر روی بعد از گفتگوی ابتدایی آن هم از طریق پیامک علی که منتظر به دنیا آمدن فرزندش است به یکباره متحول می شود و همراه پدر به این ماموریت می رود. ادامه فیلم شرح وقایع درگیری آن ها با داعش و نجات مردم است. اینکه چگونه به آشیانه می رسند و مردم را سوار بر هواپیمای موجود در آنجا می کنند ولی داعش در همه جا حضور دارد و کنترل هواپیما را در دست می گیرد و حالا این خلبانان ایرانی هستند که باید باز مردم را نجات دهند.
هرچند سابقه ذهنی مخاطب از داعش یک گروه مخوف و بی رحم است که به هیچ بی گناهی رحم نمی کند و حتی تصاویر و فیلم های واقعی از جنایات آن ها دیده شده است ولی آنچه حاتمی کیا تلاش می کند از چهره این گروه نشان دهد آنقدر سطحی است که برای مخاطب باورپذیر نیست خصوصا در مورد فرمانده داعشیان در فرودگاه دمشق که با اسب و شمشیر منتظر هواپیما است یا دختر خواننده راک که کمک خلبان است. همچنین رویین تن بودن علی و زنده ماندن آن تا آخر فیلم بسیار غیرواقعی است.
سینمای حاتمی کیا همیشه سیاه و سفید بوده و قهرمان و ضد قهرمان داشته است و بدون شک این ویژگی در به وقت شام پررنگ تر از باقی فیلم هایش است چون به طور مشخص یک طرف ماجرا گروه داعش است.
هرچند فیلم را می توان در ادامه تلاش حاتمی کیا بعد از بادیگارد و چ برای معرفی فیلم اکشن استاندارد دانست ولی متن ضعیف، عدم شخصیت پردازی مناسب و اغراق های غیرواقعی فیلم را از آنچه انتظار می رفت دور کرده است. بازیگران فیلم نیز نتوانستند از پس نقش های خود به خوبی برآیند و به ویژه ارتباط پدر و پسری بین حمیدیان و حجازی فر به خوبی شکل نمی گیرد. بهرروی حاتمی در سینمای ایران دارای امضا است و آن ها که سینمای او را شناخته و دوست دارند خود قضاوت خواهند کرد که فیلم چگونه بوده است.
