نگاهی به روزهای بی فروغ تیم های فوتبال اراک/داستان یک فوتبال شوت محور

یکشنیه ۱۸ مهر ۹۵ شماره ۴۳۶

وقایع استان
یاسر هویدی

چندین سال است که فوتبال اراک در لیگ یک کشور دارای نماینده است و در تمامی این سالها جز یک دوره نمایندگان ما حرفی برای گفتن در مقابل نمایندگان دیگر استان ها نداشتند. این مسئله سوال های زیادی را به ذهن متبادر می کند.
آیا سقف خواسته و آرزوهای فوتبال اراک همین جاست؟ آیا صرف حضور در این سطح از فوتبال کشور این شهر و استان مهم در کشور را قانع می نماید؟
آنچه در این میان نیاز اصلی فوتبال اراک است روشن شدن این مسئله است که آیا هدف از تیمداری صعود به لیگ برتر است یا همین که تیمی روانه مسابقات شود و در ادامه، کار فقط به سقوط ختم نشود همه را راضی می کند؟ قطعا پاسخ این سوال ها نزد هواداران و فوتبال دوستان اراکی است. هواداران مشتاق این شهر سال هاست در عطش صعود به لیگ برتر می سوزند، پس آرزوها برای فوتبال اراک به همین سطح ختم نمی شود؛ اما به نظر نگارنده آنچه فوتبال اراک را از این مهم دور کرده است تفکر حاکم بر کلیت فوتبال اراک از سوی دست اندرکاران آن است، حضوری دور از اهداف متعالی و جاه طلبی برای صعود و در نتیجه آنچه باقی می ماند سرخوردگی و دور شدن مشتاقان فوتبال اراک از میادین و مسابقات می باشد.
امسال تیم آلومینیوم نماینده این شهر در لیگ دسته اول است، تیمی که در هفته های ابتدایی مسابقات جایگاه مناسب و امیدوار کننده ای داشت؛ ولی هفته به هفته به سمت پایین جدول حرکت کرد.
یک مقایسه ساده بین میزان حمایت و استقبال از بازی های تیم آلومینیوم در زمان هدایت زرینچه با میزان حضور علاقه مندان در فصول گذشته نشان می دهد که چقدر هواداران اراکی از حضور این تیم ها در میادین دلسرد شده اند. هر سال به این امید که دیگر انتظار به سر خواهد رسید و در این فصل اتفاق های بهتری برای فوتبال این استان رخ خواهد داد برای آغاز مسابقات لحظه شماری می کنند؛ ولی در پایان فصل سرخورده تر از همیشه آرزو بر دل می مانند و این داستان آنقدر ادامه دار شده است که شاید دیگر همان امید هم در این روزها در دل هواداران نمانده باشد؛ اما مشکل کجاست؟ چرا فوتبال اراک با شروعی رویایی در میانه راه باز می ماند؟ چرا صعود به لیگ برتر برای تیم های فوتبال اراک به یک محال تبدیل شده است؟
بی شک صعود به لیگ برتر نیازمند چند فاکتور مهم است که در راس آن همدلی قرار دارد، آنچه جای خالی اش این روزها به شدت در فوتبال اراک احساس می شود. قطعا فوتبال امروزِ اراک نیازمند همراهی، پشتیبانی و حمایت تمامی لایه ها و سطوح مدیریتی در سطح استان است زیرا تجربه نشان داده است که هیچ باشگاهی در کشور بدون همدلی و اتحاد تمامی ارکان اجرایی فوتبال به لیگ برتر صعود نکرده است. بدیهی است وقتی تمامی ارکان اجرایی در یک استان همراه و همدل باشند این اتحاد و حضور به میان هواداران نیز کشیده خواهد شد و این موج باعث قدرتمندتر شدن تیم های حاضر فوتبال در مسابقات خواهد شد، بنابراین به نظر می آید یکی از دلایل اصلی درجا زدن فوتبال اراک عدم اتحاد و همدلی در بین مسئولین مختلف و مدیران اجرایی فوتبال آن است.
امکانات و تجهیزات نیز یکی از موارد مهم در ارتقای سطح فوتبال یک منطقه است، با وجود اینکه اراک از جهت زیرساخت ها و امکانات در میان شهرهای قدرتمند و بهره مند قرار دارد؛ ولی متاسفانه استفاده و بهره وری از این ساختارها هنوز به درجه هدفمندی و دارای برنامه نرسیده است.
مسئله دیگر در فوتبال اراک عدم استمرار حضور مربیان است؛ موضوع مهمی که نمی توان از آسیب های ناشی از آن چشم پوشید، هر سال با یک مربی مسابقاتِ فصل آغاز می شود؛ اما در چند سال اخیر که سالهای ناکامی فوتبال اراک بود به غیر از فصل جاری کار به گونه ای پیش نرفت که بیش از یک فصل به سرمربی تیم فرصت حضور در تیم داده شود. فرصتی که می توانست او را با فضای حاکم بر فوتبال اراک و همچنین استعداد های موجود در شهر آشنا کند و شاید در فصل بعد آثار مثبتی به بار بیاورد.
از طرفی در سطوح بالای مدیریتی باشگاه های حاضر در مسابقات هر ساله شاهد تغییرات بوده ایم که این خود باعث تغییر تا پایین ترین سطوح و ارکان باشگاه ها می گردد. در پی این تغییرات و جابجایی ها برنامه ها تغییر می کند، بودجه دستخوش تغییرات می شود و شناخت فنی از اوضاع نیز تغییر می کند که در نهایت منجر به تغییر تمامی مجموعه از نظر نگرش و سیستم می شود. این مسئله موجب می شود تا رسیدن به هدفی که شاید در برنامه های مدیران قبلی تعیین شده بود دچار اختلال شود و یا حتی تمام اقدامات قبلی را بی اثر کند و نتیجه ای جز هدررفت زمان، انرژی و هزینه نداشته باشد زیرا اغلب برنامه ها به مرحله اجرای کامل نمی رسند.

نکته دیگری که به نظر می آید نباید از آن چشم پوشید این است که در سطح اول فوتبال کشور و در کانون تصمیم گیری آن یعنی فدراسیون هیچ گونه حمایتی از حق های پایمال شده فوتبال اراک صورت نمی گیرد، این در حالی است که شخص اول فوتبال شهر همیشه در فدراسیون حاضر بوده و خصوصا در گزارش های تصویری رسانه ها همواره در معیت مدیران ارشد فدراسیون دیده می شود؛ با این وجود در بازی های خارج از خانه و شهرستان ها حق تیم های اراک به آسانی پایمال می شود، این یک واقعیت است که فوتبال اراک صدای رسایی ندارد برای همین همیشه در احقاق حقوق تیم هایمان از داوری ها گلایه کرده ایم و به چشم خود حتی در بازیهایی که میزبان بوده ایم ناداوری ها را تجربه کرده ایم.
تمامی این موارد دست در دست هم داده تا فوتبال اراک به روزهای خوب نرسد و حتی هوادارانش را نیز بتدریج از دست بدهد، البته تمامی این موارد نیاز به نگاهی کارشناسی و آسیب شناسانه دارد. چه کسی باید این موضع را واکاوی کند که چرا حتی در روزهای تعطیل هواداران اراکی برای حمایت از تیمشان به استادیوم نمی آیند در حالیکه در شهرهایی چون قائمشهر، بابل و رشت حتی در بازی های میان هفته ورزشگاه مملو از تماشاگر می شود.
به هر روی به جرات می توان گفت حال فوتبال اراک خوب نیست و انتظار فوتبال دوستان شهرمان این است که این ورزش نیز مانند برخی ورزش های تیمی دیگر این شهر مانند بسکتبال نتایج مطلوب به دست آورد و وضعیت خیره کننده ای داشته باشند تا فوتبال اراک نیز بعد از سال ها انتظار یک نماینده در سطح اول فوتبال کشور داشته باشد.