شنبه ۲۳ فروردین ۱۳۹۹   شماره ۱۲۴۹

گفتگوی وقایع استان با سیامک زند رضوی، مدیر طرح گفتگوی ملی خانواده در کشور؛ کرونا و قرنطینه خانگی چه تاثیری بر فرهنگ گفتگو و افزایش ساعت آن در بین خانواده ها گذاشته است؟

نظام مونولوگ

– ما در مقیاس اجتماعی گفتگو را تمرین نکرده و فضای تمرینش را مهیا نکرده ایم
– کرونا کمک چندانی به شکل گیری نظام گفتگویی در درون خانواده نمی کند
– بستر گفتگو به جامعه ایرانی در ۶۰ سال گذشته تحمیل شده و از طرفی مردان ما آمادگی کافی برای ورود به این گفتگو را ندارند
– در بستر نظام مونولوگ، آموزش و گفتگویی نداریم که بچه ها و والدینشان آن را درون خانواده آورده و با یکدیگر تمرین کنند
– دلیل عدم شکل گیری بستر گفتگو در نظام خانواده، ساختار یک طرفه و معلم محور نظام آموزش و پرورش کشور است

کوروش دیباج

بر اساس مطالعات انجام شده برای داشتن خانواده ای سالم، در طول شبانه روز باید هزار و ۵۰۰ کلمه بین اعضای خانواده مبادله شود در حالی که اکنون به ۵۰۰ کلمه کاهش یافته و این رقم در استان های کشور متفاوت است، در مطالعه دیگری گفته شده در ۱۰ سال پیش تاکنون گفت و گوی بین اعضای خانواده ایرانی از ۲ ساعت به ۲۰ دقیقه کاهش یافته است.در گذشته و در زندگی سنتی اعضا یک خانواده دور هم جمع می شدند و از سیر تا پیاز مسایل ریز و درشت زندگی همدیگر صحبت می کردند و راه حل مشکلات را می یافتند و با گفت و گوهایی که بین آنها رد و بدل می شد، صمیمیت آن ها بیشتر و مستحکم بود.

به هر حال چالش کاهش گفت و گو در میان خانواده های ایرانی یک آسیب مهمی قلمداد می شود، همین آسیب، زمینه ساز طلاق های عاطفی زیادی در جامعه ایران شده است.وقتی گفته می شود از هر دو ازدواج یک ازدواج در مرحله طلاق عاطفی است بدان معنی است که خانواده ها گفت و گو نمی کنند، زوج ‌ها در کنار هم زندگی می‌ کنند، ولی ارتباط کلامی و عاطفی بین آنها کمرنگ است و یا وجود ندارد.

به اعتقاد کارشناسان خانواده در ایران یکی از نظام های قدیمی در شکل دهی سنت ها، آداب و رسوم اجتماعی و خانوادگی بوده و صمیمت بین اعضا یکی از موارد مهم در خانواده های موفق است، ارتباط نزدیک، گفت و گوی صمیمانه و رفع مشکلات با گفت و گو از بهترین راه حل های رسیدن به تفاهم در میان خانواده ها و لذت برن از کانون گرم خانواده است.

فراگیری مهارت و هنر گفت و گو بسیار مهم است چرا که در جامعه امروزی ایران پایین آمدن نرخ گفت و گو بحرانی است که گریبانگر خانواده های ایرانی شده است.بسیاری از آسیب هایی که متوجه یک خانواده می شود در اثر عدم رسیدن به نقطه تفاهم ایجاد می شود، تفاهم از گفت و گو بین اعضا خانواده شکل می گیرد و همه افراد باید یاد بگیرند که هر مساله ای را چه مثبت و منفی با گفت و گو حل و به راه حل مسالمت آمیز دست یابند.

در زمان حاضر خانواده های ایرانی روز به روز از خانواده سنتی فاصله می گیرند و به سمت خانواده مدنی پیش می روند، در این شرایط گذار ‘ گفت و گو و شنیدن های با کیفیت’ یکی از ضرورت های جامعه و خانواده های ماست.حال که جهان درگیر بحرانی چون کرونا است و در کشورهای مختلف مردم موظف هستند برای پیشگری از ابتلا به کرونا در خانه بمانند این سوال مطرح می شود با توجه به گذشت سه هفته از قرنطینه مردم در خانه ها این خانه ماندن اعضای خانواده در کنار یکدیگر باعث شده که افراد خانواده در کنار اینکه ساعاتی بیشت تری از گذشته سپری می کنند، فرهنگ گفتگو در خانواده شکل گرفته و تقویت گردد بر همین اساس روزنامه وقایع استان در گفتگوی اختصاصی با سیامک زند رضوی، عضو هئات مدیره انجمن جامعه شناسی ایران و مدیر طرح گفتگوی ملی خانواده در کشور به این موضوع پرداخته است

سیامک زند رضوی، عضو هیات مدیره انجمن جامعه شناسی ایران و مدیر طرح گفتگوی ملی خانواده در کشور ،با بیان اینکه اولین نکته ای که درباره ضرورت طرح ملی گفتگو خانواده در ایران باید بررسی شود، تغییراتی است که از دهه ۱۳۴۰ شمسی اتفاق افتاده است، اظهار کرد: نظام خانواده در ایران در اساس ساختاری سنتی داشته است، سنتی بدین معنی که دربخش بزرگی از جمعیت کشور، خانواده هم واحد تجدید نسل و هم واحد تولیداقتصادی_ اجتماعی بوده است. بخش بزرگی از جمعیت کشوربیش از ۶۰ درصد در درهه چهل، روستا نشین بوده و بخشی کوچنده بوده اند.علاوه بر جمعیت روستایی وایلات و عشایر شاهد جمعیت پیشه ورها در مناطق شهری بوده ایم. در آن دهه اکثر  خانواده های ایرانی در درون خانواده علاوه بر تربیت نسل های تازه به تولید اقتصادی_ اجتماعی همچون دامپروری، کشاورزی،صنایع و پیشه وری می پرداختند.

بنابراین اکثریت خانواده  ها تا دهه چهل دو کارکرد هم زمان داشته وفضای تجدید نسل با فضای تولید منطبق و مدیریت با پدر به عنوان رییس خانه بوده است.

وی ادامه داد: در خانواده سنتی پدر حرف اول و حرف آخر را می زند،  یعنی در حقیقت ارزش ها، ارزش های  پدرسالارانه بوده و هنجارها، باید و نبایدهای مرد سالارانه بوده است یعنی مردان بویژه پدر و برادران برای سایر اعضای خانواده تصمیم می گرفتند .اگر بخواهیم امروز تصوری از نظام پدر سالارانه پیدا کنیم فیلم «خانه پدری» به کارگردانی کیانوش عیاری به خوبی  دوران پدر سالارانه  ایرانی را به ما نشان داده می دهد.

مدیر طرح گفتگوی ملی خانواده در کشور تصریح کرد: در نظام پدرسالارانه، مالکیت عمدتا متعلق به پدر بوده و قواعد  ونظام حقوقی هم استمرار پدر سالاری را تضمین می کرده است که هنوز آثار آن را به خوبی در جامعه و قوانین شاهد هستیم به عنوان مثال در قوانین حقوقی کشور ما ارثی که به زن می رسد نصف مرد است در نتیجه خانواده سنتی، پدر سالار در واقع  متکی بر ارزش های مرد سالارانه به عنوان واحد تجدید نسل و تولید اقتصادی _اجتماعی کارکرد داشته است.

عضو هیات مدیره انجمن جامعه شناسی ایران اظهار کرد: از دهه ۱۳۴۰ شمسی به بعد یک مجموعه دگرگونی های ساختاری  از بالا وتوسط حکومت در کشور آغاز شد.که بر ساختار نظام خانواده در کشور اثر گذار بوده است، اولین اقدام حکومت در کشور، اصلاحات ارضی است که باعث ضربه کاری به خانواده سنتی می شود بدین معنی که برای جمعیت  بزرگ روستانشین کشور مهاجرت به شهرها گریز ناپذیر بود، در روستاها فقط رعایای صاحب حق نسق صاحب زمین وبرای یک نسل در روستا ماندگار شدند.آن هایی که صاحب زمین نمی شدند فرصت شغلی شان ، از دست رفته و همین امر باعث می شود به شهرها مهاجرت کنند، زمانی که این جمعیت عظیم وارد شهرهای مختلف می شود عملا ساختار سنتی واحد تولید شان از بین می رود،  یعنی مهاجر تازه به شهر آمده نمی توانسته هم زمان واحد تولید باشد و  اعضاء خانوار به تولید بپردازند در نتیجه این ساختار دگرگون می شود و مجبور می شوند برای امرار معاش در شهرها به کاری  های دیگری بپردازند.

زند رضوی گفت:  اتفاق مهمی که در دهه ۴۰ برای نظام و ساختار خانواده به وقوع می پیوندد، امکان تحصیل عمومی برای همه افراد در شهر و روستا است علاوه بر آن هم زمان در دهه ۵۰ شاهد افزایش بهای فروش نفت در جهان هستیم که باعث شد در آن زمان دولت وقت به لحاظ مالی قدرتمندتر شود، این دولت نیازمند کارکنان و کارمندان  است که مجبور می شود برای اینکه از لحاظ نیروی کار با کمبود مواجه نشود از زنان و دختران تحصیلکرد که در این دهه بیش از گذشته در جامعه افزایش پیدا کرده  اند استفاده کند و همین امر باعث اشتغال زنان و دختران بیشتری در خارج از خانه می شود.

این جامعه شناس مردم مدار ادامه داد: اشتغال خارج از خانه برای بخشی از زنان ،امکان ازدواج را خارج از مناسبات خویشاوندی  را برای شان  فراهم می کند، همزمان پیشرفت های بهداشتی و پزشکی امکان فاصله گذاری سنی را میان فرزندان برای زنان شاغل و غیر شاغل فراهم آوردکه این فاصله گذاری باعث بهبودی کنترل زنان بر زندگیشان شد تا بتوانند اشتغال خارج از خانه شان را متناسب  با تحصیلاتشان،اوقات فراغت و خانه داریشان را همزمان مدیریت کنند.

مدیر طرح گفتگوی ملی خانواده در کشور تصریح کرد: در همین دوره است که ایده های جهانی برابری حقوقی زنان و مردان به کشورمان می رسد و این وضعیت تا در آستانه انقلاب ۵۷ شتاب بیشتری می گیرد. در دهه  های بعدی ،دسترسی ما به جهان بیشتر می شود، پوشش شبکه های تلویزیون داخلی وماهواره ای ، اینترنت گسترش پیدا می کند و برای کاربران خود، زمینه آَشنایی با سبک های زندگی مختلف را فراهم می آورد و ایده برابر حقوقی زنان با مردان عمومی تر می شود، یعنی به عمق جامعه رسوخ پیدا می کند در چنین بستری ساختار سنتی پدرسالارانه، مردسالارانه خانواده زیر فشار قرار می گیرد، از یک طرف زنان تقاضای روشنی برای برابر حقوقی، تحصیلات  اشتغال خارج ازخانه، استقلال اقتصادی و مدیریت زادوولد درخانواده را دارند و از یک طرف مردان  هنوز به خوبی با  این وضعیت منطبق نشده اندو بسیاری هنوز خود را جنس برتر می دانند امر که قوانین ورسانه های حکومتی برآن صحه می گذارند،وزن راناچار به تمکین به هر قیمت از مرد، مسئول  همه کار ها درخانه و نگهداری از فرزندان قلمداد می کنند.که بستر برای مقاومت و اعتراض زنان فراهم می شود وخود را در بگو مگو های ساده تا اشکال شدیدتر در درون خانواده نشان می دهد.

عضو هیات مدیره انجمن جامعه شناسی ایران گفت: نکته ای که در این فرایندمهم و قابل تامل است، اینکه در طول این پنج ، شش دهه خانواده گسترده که  با نیازهای خانواده پدرسالارانه و محیطی برای تجدید نسل و تولید اقتصادی_ اجتماعی سازگار بود، رفته رفته با روند شهر نشینی دگرگون شد. به شکل هسته ای شامل پدر، مادر و فرزندان در می آید و عموما این وضعیت سبب می شود آن سازو کار خانواده های پدر سالار اساساً موضوعیت خودش را از دست بدهد،  به عنوان مثال :مشورت گرفتن های درون خانواده گسترده، از ریش سفیدان، گیس سفیدان و بزرگان خانواده جایگاه و موضوعیت خودش را از دست می دهد و آنچه باقی می ماند از یک طرف باقی مانده های ذهنیت های پدرسالارانه در پسران است که به نسل های  جدیدهم منتقل شده و از یک طرف زنانی که مطلقا مایل به استمرار ساختار پدرسالارانه و پذیرش ایده های نابرابر بودن حقوق زن از مرد نیستند. در چنین بستری آنچه ما به عنوان دعواهای خانوادگی، خشونت خانگی، طلاق  وحتی خشونت علیه کودکان شاهد هستیم .چنانکه اشاره شد، به نوعی نمودهای  مقاومت از سرناچاری در مقابل پدر سالاری رنگ باخته از طرف زنان وکودکان در خانه در مقابل مردان (پدر_برادر) است .در شرایطی که هنوز قوانین موجود ساختار گذشته را تاییدمی کنند ودر نتیجه ساختارهای حمایتی از زنان و کودکان در معرض خشونت هم به خوبی شکل نگرفته و قدرتمند نیستند.

این جامعه شناس مردم مدار ادامه داد: در این بستر سبک های زندگی مختلف شکل می گیرند، سبک زنانی که دارای اشتغال هستند، مردانی که شغل خود را از دست داده و باید در خانه بمانند و از طرفی مردانی پذیرای این می شوند که زنان بیرون از خانه کار کنند اما از طرفی مایل هستند سلطه خودشان را حتی درآمد همسرشان که ناشی از استقلال شغلی همسرشان است، کسب کنند، اینجاست که بستر تنش ها پدید می آید و منجر به اعتراض زنان به خشونت خانگی و در وضعیت هایی درخواست های طلاقی که از طرف زنان مطرح می شود در چنین بستری است که ضرورت گفتگوی اعضای خانواده بیش از گذشته حس می شود.

زندرضوی اظهار کرد: افراد در درون خانواده درگذشته گفتگو به معنی دیالوگ  نداشته اند و تک گویی در نظام خانواده حکم بوده و عملا همه اعضای خانواده تابع تصیم یک نفر عموما پدر  بوده اند. گفتگو در نظام خانواده از زمانی آغاز می شود که هرسه طرف( پدر_مادر_فرزندان) بپذیرند که هر  سه از حقوق برابر درگفتگو برخوردار هستند، هر سه حق دارند صحبت کنند و انتظار دارند صحبت هایشان شنیده بشود و از درون این شنیده ها برنامه هایی برای اجرا در خانواده پدید بیاید. پس  نظام خانواده از لحاظ تاریخی مطلقاً گفتگوی به معنی دیالوگ در خانواده ها نداشتیم و این پدیده جدید و بسیار ضروری است زیرا اگر این گفتگوها  به معنی دقیق کلمه شکل بگیرد ما در حقیقت از لحاظ مقاومتی که مادران و فرزندان در مقابل پدرها می کنند و بعضا از طرف پدرها با خشونت  در انواع کلامی، عاطفی، بی توجهی و جسمی_فیزیکی ، پاسخ داده میشود به فضایی خواهیم رسید که همه به عنوان  اعضاء خانواده وصاحبان  حق کنار یکدیگر جمع شده و گفتگو ودرک متقابل را آغاز می کنند.

مدیر طرح گفتگوی ملی خانواده در کشور تاکید کرد: بستر گفتگو در عقب نشینی نظام پدرسالارانه در فرایندی تقریبا۶۰ ساله به جامعه ایرانی  تحمیل شده است و از طرفی ما در  نهاد آموزش  پسرها را را با ارزش ها و هنجارهای آن ، یعنی بربرابری همه جانبه بادخترها با ایجاد فضای ارتباطی میان آن ها آشنا  نمی کند. و عموما پسر حتی بعضا از لحظه آشنایی با دختر  و درگفتگوهای واقعی، دشواری  و فاصله در انتظارات را احساس می کنند. اما از آن مهمتر، شکنندگی خانواده های امروز است .که خود را درافزایش اختلافات خانوادگی وافزایش تقاضای طلاق  و بویژه طلاق های توافقی نمود می یابد. برای اینکه این حلقه معیوب شکسته شود .انجمن جامعه شناسی ایران از دوسال پیش با همکاری کانون گفتگوی امام موسی صدر ،و حمایت معاونت زنان و خانواده ریاست  جمهوری درقالب یک تفاهمنامه، اقدام به اجرای  طرح  ملی گفتگوی خانواده  در ۵۸ شهر کرده است .  تا با تربیت تسهیلگران اجتماعی ، وانجام مساله یابی مشارکتی درچند سطح ، بستر گفتگوی موثر را فراهم آورد و فرایند آن را در مقیاس محدودی عملا نشان دهد. علاوه برآن ، و بطور منظم اسناد آن را در سایت انجمن برای بررسی انتقادی در اختیار همگان قراردهد.

عضو هیات مدیره انجمن جامعه شناسی ایران با اشاره به تاثیران بحران کرونا بر نظام خانواده گفت:  چنانکه اشاره کردم ، گفتگوتنها راه حل  کم هزینه شناخت و حل مشکلات درخانواده است.  اما این تمرین را نداریم و فضای تمرینش را  هم محیا نمی کنیم،دلیل این امر  این است که در ساختار ایران امروز نظام آموزش و پرورش که به عنوان مهمترین بستر گفتگوی شناخته می شود، ساختاری کاملا یک طرفه دارد همه می دانیم در کشورمان آموزش و پرورش نظامی معلم محور است که به آن آموزش بانکی گفته می شود که و آموزش گفتگویی در آن جایگاهی ندارد در حقیقت معلم یک سری ایده ها و اطلاعاتی را به ذهن دانش آموزان در هر  مقطع تحصیلی می سپارد و در امتحان پس می گیرد، بنابراین این سپردن و پس گرفتن تنها یک مونولوگ ایجاد می کند و بطور خیلی جدی در نظام آموزشی ما که نماد آن  کنکور است، کاملا ضد گفتگو است، در واقع نظام آموزشی ما نظام مونولوگ است.

این جامعه شناس مردم مدار ادامه داد: در بستر نظام مونولوگ، آموختن فرایندگفتگوی موثر را  نداریم که بچه ها آن را درون خانواده آورده و با والدین  تمرین کنند. در نتیجه نمی توان گفت  بحران کرونا باعث شده در زمانی که اعضای خانواده را به درون خانواده رانده شده اند، گفتگو موثر را در میان آن هاشکل دهد و البته تاثیر بحران  کرونا در  نبودگفتگو  بین اعضای خانواده جای مطالعه  دارد.

با این حال می توان گفت :تمرین گفتگو متکی به پذیرش تام حرمت دیگران است، این پذیرش  تام حرمت دیگران  در نظام آموزش پرورش واز دوره کودکستان تمرین نمی شود در واقع  درحالیکه نهاد آموزش، تکلیف محور و تنبیه محور است، در نظام گفتگویی اشتباه کردن یک حق انسانی است وتنبیه در آن جایی ندارد.

زند رضوی تاکید کرد: در یک نظام گفتگویی اصل بر پذیرش تام حرمت دیگران است که درنهاد خانواده  این  دیگران ،شامل پدر، مادر، فرزندان است، نکته  بعدی جویایی و کنجکاوی است یعنی اعضای خانواده بالاخص پدرها بایستی نسبت به درک نظرات سایر اعضای خانواده کنجکاو  باشند، پدر باید کنجکاو باشد که فرزندان و همسرش چه ایده هایی دارند که از آن اطلاع ندارد. زمانی که پدر در یک مونولوگ فکر می کند  که نسبت به همه مسائل آگاه و واقف است جویایی و کنجکاوی شکل نمی گیرد هر چند ممکن است در شصت سال پیش این امر به دلیل اینکه پدر در فضای بیرون  خانواده زندگی می کرده اطلاعاتش و تجربه های  از سایر اعضای خانواده بیشتر باشد ولی امروزه این فرصت ارتباطات برای فرزندان و مادران هم تقریبا یکسان فراهم  است پس انتظار جویایی و کنجکاوی در همه اعضاء خانواده بسیار مهم است.

مدیر طرح گفتگوی ملی خانواده در کشور گفت: اصول گفتگو متکی به  حق برابر همه اعضا خانواده درفرایند گفتگو است ما این بستر را بویژه در این ۴۰ سال اخیر فراهم نکرده و برعکس، به دقت تلاش شده که نظام مونولوگ و تک گویی از راس هرم سیاسی تا عمق خانواده تثبیت شود نظام آموزش و پرورش ما در برابر این گفتگویی کردن آموزش مقاومت کرده و همان نظام تک گویی، مونولوگ را عملا تثبت و ادامه می دهد.

عضو هیات مدیره انجمن جامعه شناسی ایران ادامه داد: به عنوان نمونه همین عمومی کردن مفهوم ” فاصله گذاری اجتماعی”  علی رغم اصلاح اشتباه خود در سازمان بهداشت جهانی است ، در کشور ما برآن  مفهوم اشتباه تاکید می شود. چرا؟

فاصله اجتماعی یکی از پدیده های مانع  گفتگو است، عنوان می شود.که کرونا ضرورت ایجاد کرده که افراد از یکدیگر فاصله داشته باشند اما  این فاصله “فاصله فیزیکی” است. در حالی که وقتی فاصله اجتماعی مطرح می شود  یعنی من  توانایی “پذیرش تام حرمت های دیگران” را ندارم که این دیگران ممکن است فرزندانم، همسایه ام، یا یک گروه قومی دیگر ویا یک مخالف عقیده ام  باشد.در حالی این روزها همه نیاز داریم با یکدیگر گفتگو داشته باشیم فقط فاصله یک متر ونیم را حفظ می کنیم.

وی با بیان اینکه ماندن اعضای خانواده در خانه باعث نمی شود که گفتگو موثر بین آن ها شکل بگیرد، گفت: زیرا گفتگو بینشی تازه است که دراین بینش پذیرش تام حرمت دیگران، جویایی و کنجکاوری را باید در دورنش داشته باشد باید بتواند فرضیات را به تعلیق دربیاورد، یعنی از قبل تصورات برچسب زننده به یکدیگر نداشته باشند باید در گفتگو شتاب کنار گذاشته شود، داشتن ذهن باز و آماده پذیرش، گوش فرادادن به هنگام شنیدن، گرایش به یادگیری، جانبداری سازنده و به خویشتن و خویش ناظر بودن این ده اصل سازنده بینش گفتگویی است، اما این بینش به تنهایی کافی نیست بلکه مهارت گفتگو بر اساس این ده اصل با تمرین دایمی در کنار مربی توانا فراهم می شود.

این جامعه شناس مردم مدار تاکید کرد: کرونا کمک چندانی به شکل گیری نظام گفتگویی در درون خانواده نکرده و نمی کند و برای این که این گفتگو حاصل شود باید در مقیاس اجتماعی و در کل نظام آموزش  و پرورش کشور بینش گفتگویی پذیرفته شود.

از طرفی نظام تک گویی و نظام عامرانه، پدرسالارانه، مرد سالارانه بایستی بپذیرد آن نگاه به جهان، نگاهی است که امروز پایه های عملی آن از بین رفته است. خانواده از واحد تولید اجتماعی و تجدید نسل تبدیل به خانواده های با افرادی که در خانواده هسته زندگی می کنند و زنان به اندازه مردان حقوق برابر دارند و درخواستشان رسیدن به این حقوق برابر است.تاثیر سو بحران کرونا بر نظام خانواده دارای یک روزنه مثبت است و اینکه تقاضای برای گفتگو موثر متکی بر اصول گفتگویی ده گانه را بیشتر می کند.

مدیر طرح گفتگوی ملی خانواده در کشور گفت: دلیل اینکه در برخی از خانواده ها در دوران قرنطینه شاهد افزایش خشونت خانگی هستیم، بدین خاطر است که در ساختار این خانواده ها آن نگاه سنتی پدرسالارانه که برابری حقوقی زنان با مردان را بر نمی تابد حاکم است و در برابر  شنیدن صدای همسر و فرزندان تنها واکنشی که می تواند نشان دهد  همان واکنش باستانی مردسالارانه که از آن به عنوان  یکی از انواع خشونت  یاد کردیم.

با همه آنچه گفته شده، پیشنهادم این است که از این فرصت در کنارهم بودن در دوره “در خانه بمانیم” بیشترین بهره را درخانواده ببریم، پدر وپسرهای خانواده را تشویق کنیم که به تناوب نقش هایی را که به طور تاریخی برعهده مادر وخواهر بوده است را مسئولانه برعهده بگیرد: آشپزی کند،به منظم کردن وسایل آشپزخانه بپردازد،ظرف بشوید،به کوچکترها در درس های شان کمک کند،قصه بخواند ویادبگیرد نوزادان را حمام کند.این فعالیت ها اگر توسط پدرها و پسرها ، همانند یک بازی_فعالیت با علاقه وجدیت تمرین شود، کمک می کند که پسرها در خانه بیاموزند که  تقسیم کارهای خانه به مردانه وزنانه یک کلیشه است و می تواند تغییر کند و جاودانه نیست .به نظرم این اولین قدم در ورود عملی همه اعضاء خانواده برای ورود به دیالوگ در درون خانه وخانواده است.