نت ها را نمی توان از صحنه حذف کرد

دوشنبه ۲ بهمن ۱۳۹۶   شماره ۷۷۳

نیلوفر ملکی

منع شدن یا سانسور شدن در جوامع مختلف به وفور دیده می شود و اتفاق می افتد و البته این تنها به جامعه ما اختصاص ندارد؛ اما هضم برخی از ممانعت ها و محروم شدن ها سخت تر است. از بین تمام تیترها و عبارت های خاکستری و بعضا شوک آور این روزها خبری در صفحات مجازی توجهم را به خود جلب کرد. علاوه بر همان تیتر خاکستری و شوک آور که از آن حرف می زنم تصویر غم انگیز یک نگاه، بیش از همه مرا به دنبال کردن خبر تشویق کرد. خبر این بود: «نوازنده زن ارکستر ملی اصفهان که از رفتن روی سن منع شده از پشت اجرای دوستانش را تماشا می کند.»
این تصویر را می توانید تجسم کنید؟ بار دیگر قصه غصه بار حذف شدن و نادیده گرفته شدن و این بار هم قشر زنان بیشتر و پر رنگ تر دچار این کم لطفی شدند. زن باشی، آن هم زن هنرمند و پرچالش که با زحمات و سرعتگیرهای بیشتر و متفاوت تر می تواند جایی برای خود و حرفی برای زدن داشته باشد و بعد هم حذفت کنند برای اینکه نمی توانند حضورت را برای نشان دادن هنر و علاقه ات در یک سن جا دهند. علت چیست چرا؟ روشن است که داستان های زیادی از سوی حذف کننده ها مطرح می شود.
اگر بخواهیم از دید اجتماعی و مهم تر از آن انسانی به این ماجرا نگاه کنیم باید به این نکته توجه کنیم که پاک کردن آدم ها از فضا و بسترهای رشد و ترقی در زمینه استعداد و علاقه شان ظلمی است که نه تنها به این افراد وارد می شود بلکه به جامعه و بدنه آن وارد خواهد شد. وقتی عرصه حضور آدم ها در مسیرهای رشد دهنده جامعه به ویژه به بهانه جنسیت آنها مسدود شود در دراز مدت تعداد افراد متفکر، سخت کوش و با درایت در فضای اجتماعی کاهش پیدا کرده و عرصه برای فعالیت های بدون فایده و همراه با بازخوردهای منفی و ناهنجار بیشتر باز خواهد شد. با نادیده گرفتن و بی اعتنایی به استعدادها و توانایی های انسانها مسئله پاک نخواهد گشت. البته کسانی که برای رسیدن به آرزوها و علائق خود سختی کشیده اند قطعا کفش آهنی به پا کرده اند و بدون شک می دانند در مسیر سخت و پر پیچ و خمی پا گذاشته اند و جسارت خود را شاید هر روز آزمایش کرده و در برابر این ناملایمات سر تعظیم فرود نمی آورند و تمام سعی شان را برای اثبات خود بکار خواهند بست و چه می توان گفت جز آن که، دائما یکسان نماند حال دوران غم مخور.