سه شنبه ۲۱ اسفند ۱۳۹۷   شماره ۱۰۶۰

گفتگوی «وقایع استان» با «علیرضا فتحی» کاپیتان تیم بسکتبال با ویلچر هیات اراک

موفقیت در کمال آرامش

یاسر هویدی

تیم بسکتبال با ویلچر هیات اراک توانست مسابقات نهایی لیگ برتر کشور را که با حضور ۸ تیم برگزار شد، با کسب مقام سومی به پایان برساند. یکی از با ثبات ترین و پایدارترین تیم های ورزشی اراک و استان که سالیان زیادی در سطح اول کشور رقابت می کند، تیم بسکتبال با ویلچر اراک است که انصافا توانسته همواره با کسب مقام های ارزنده به اعتلای نام اراک و استان مرکزی کمک نماید. در میان هیات های ورزشی نیز بسکتبال با ویلچر اراک همواره با برنامه ریزی هایی همسو و با وجود بودجه های ناچیز توانسته است در سطح بالایی عرض اندام نماید. به مناسبت افتخار آفرینی اخیر این تیم به سراغ یکی از بهترین ورزشکاران اراک یعنی «علیرضا فتحی» کاپیتان ارزنده و خوش اخلاق تیم بسکتبال با ویلچر هیات اراک رفته ایم تا هم از چند و چون مسابقات اخیر این تیم آگاه شویم و هم این زمینه را مهیا نماییم که مخاطبین روزنامه با یکی از بهترین و با اخلاق ترین ورزشکاران استان مرکزی بیشتر آشنا شوند.

ضمن تبریک بابت افتخار آفرینی اخیرتان، خودتان را بیشتر معرفی کرده و بگویید که این رشته را از چه سالی آغاز نمودید؟
من علیرضا فتحی کاپیتان بسکتبال با ویلچر اراک متولد سال ۱۳۵۷ در اراک هستم، متاهل و دارای دو فرزند می باشم. بسکتبال با ویلچر را از سن ۱۷ سالگی و در سال ۱۳۷۴ شروع کردم و بصورت مداوم از آن سال تا کنون مدام بر روی ویلچر توپ به دست این ورزش را دنبال می نمایم.

چرا این رشته را برای فعالیت های ورزشی خود انتخاب نمودید؟
من با توجه به معلولیتی که دارم همواره در سنین نوجوانی به دنبال این بودم که به ورزش روی بیاورم و نمی خواستم این محدودیتی که در فیزیک من وجود دارد باعث شود از فضای ورزش و رقابت و قهرمانی و تندرستی ودر نهایت فضای جامعه دور بمانم به همین خاطر به توصیه یکی از دوستان نزدیک این رشته را انتخاب نمودم وقتی سوار بر ویلچر شده و توپ بسکتبال را در دست گرفتم حس کردم معلولیت و محدودیتی در کار نیست و با توجه به آرامشی که این ورزش به من داد تصمیم به دنبال نمودن بسکتبال با ویلچر به صورت حرفه ای گرفتم.

و شروع به کار شما در این رشته دقیقا سال ۷۴ بود؟
بله تمرینات خود را از همان سال و در بدو آشنایی با این رشته شروع کردم بسیار مشتاق و علاقه مند به این رشته بودم که این میل و کشش روز به روز در وجود من افزوده می گردید بعد از ۳ سال که به این ورزش می پرداختم و با حضور در چندین دوره مسابقات کشوری به لطف خدای بزرگ به تیم ملی کشورم دعوت شدم و از آن سال تاکنون بصورت پیوسته یکی از ملی پوشان کشور در این رشته می باشم و اگر محرومیت تیم بسکتبال با ویلچر ایران بمدت ۵ سال از مسابقات برون مرزی نبود الان با آمار قابل توجهی در بازی های ملی خدمت شما نشسته بودم.مقام های قهرمانی ارزشمندی را با تیم شهر و استان در مسابقات گوناگون کشوری کسب کرده ام که حضور من در این سال های بسکتبال با ویلچر اراک سراسر توام با افتخار و خاطرات خوب می باشد.این رشته به افزایش توان روحی من کمک بسیاری نمود و با توجه به معلولیت بسکتبال باعث شد هیچگونه کاستی و خلا روحی و روانی در زندگی و جامعه نداشته باشم.

وضعیت کنونی بسکتبال با ویلچر در اراک و استان مرکزی را چگونه ارزیابی می نمایید؟
خوب حضور قدرتمند تیم های اراک و استان مرکزی طی سالهای متمادی اخیر خود گواه این است که این رشته یکی از موفقترین رشته های ورزشی معلولین در سطح کشور به حساب می آید من برای مثال کارنامه بسکتبال با ویلچر هیئت اراک را در امسال برای شما شرح می دهم که همراه با دو مقام سومی در دو دوره مسابقه سطح اول کشوری بود. ما توانستیم در مسابقات سراسری قهرمانی کشور با تیم استان مرکزی به مقام سوم دست پیدا کنیم همچنین در مرحله نهایی لیگ برتر که اخیرا با حضور ۸ تیم اول کشور بصورت متمرکز برگزار شد با بدشانسی از دستیابی به مقام قهرمانی بازمانده و به سکوی سوم بسنده کـردیم.این شهر و خطه استان مرکزی پر است از استعدادهای معلولی که می توانند با کمی توجه برای سالهای متمادی در این رشته ورزشی بدرخشند.

برنامه های پیش روی شما چیست؟ آیا خیال خداحافظی ندارید؟
خیر من اصلا به خداحافظی در حال حاضر فکر هم نمی کنم چون قویا احساس می کنم که میتوانم به افتخار آفرینی برای استان مرکزی و شهرم ادامه دهم. از برنامه آینده پرسیدید که باید عنوان کنم تمرین، تمرین و بازهم تمرین که امیدواریم بتوانیم در دوره آینده مسابقات لیگ برتر ناکامی خود را در جهت کسب مقام اول جبران نماییم.

مشکلات عمده ورزشکاران این رشته ورزشی چیست؟
ببینید وقتی انسان با معلولیت تصمیم می گیرد که به ورزش هم روی آورد و آنرا بصورت حرفه ای و در مسیر قهرمانی ادامه دهد بایستی تا آنجا که از دست مسئولین بر می آید بسترهای لازم را برای وی مهیا نمایند، چرا؟ چون یک معلول با محدودیتی نهادینه شده به زندگی می پردازد حــالا که با همه سختی ها می خواهد ورزش حرفه ای انجام دهد باید به او توجه بیشتری نمود که متاسفانه در اراک استان و حتی کشور ما در این زمینه ها بسیار مشکل داریم و از نظر زیرساخت های لازم و استاندارد برای ورزش معلولین ما در شرایط خوبی به سر نمی بریم. ببینید یکی از مهمترین ابزار این رشته ویلچر می باشد که تمامی ویلچرهــــای تیم ما ۱۰ سال است که مشغول به کار می باشند که ویلچرهایی بمراتب حرفه ای تر به بازار آمده و ما توان تهیه آن را نداریم.
یکی دیگر از مشکلات ورزشکاران معلول در تمامی رشته ها معضل رفت و آمد و ایاب ذهاب آنها به سالن های ورزشی است، معلولین چون نمی توانند با وسایل نقلیه عمومی تردد کرده و خود را به محل تمرین برسانند بایستی بصورت شخصی برای رسیدن به سالن های ورزشی هزینه نماید که این امر باعث می شود فشار مالی بسیاری به خانواده ها و ورزشکاران وارد شود.در پایان صحبت هایم جا دارد از خانواده و همسرم نهایت قدردانی را داشته باشم، همچنین از مسئولان می خواهم معلولان ورزشکار شهر و استان را تنها نگذارند و با توجه بیشتر به ما و دیگر ورزشکاران معلول کشور به رشد و پویایی ورزش معلولین و سرزندگی و افزایش روحیه نشاط معلولین کمک نمایند.