من هرچی میگم، واسه خودتِ دختر

پنجشنبه ۲۷ آبان ۹۵ شماره ۴۶۷

سعید خطایی پور
وقایع استان

تمامیت خواهی و احساس مالکیت یکی از رفتارهای غلط ایرانیان است. موضوعی که در زندگی روزمره جامعه نیز همـــواره بـــه چشم می خورد. اگرچه عده ای در راستای اصلاح این روند برآمده اند اما بدون شک در تغییر عادات غلط یک جامعه «زمان» نقش تعیین کننده ای دارد. در واقع نمی توان فرهنگ یک زندگی مدنی و مطابق با خواسته های انسان مدرن را در قالب یک مجموعه به جامعه تزریق کرد. هرچند بدون تلاش برای انجام تغییرات اگر صدها سال هم بگذرد هیچ اتفاق روشنی رخ نمی دهد. نگاهی به جامعه ایران نشان می دهد تلفیق تمامیت خواهی با مرد سالاری مشکلات بسیاری را برای زنان به وجود آورده است. زنان ایرانی که به دلیل وابستگی های اقتصادی و اجتماعی همواره در موضع ضعف بوده اند ناچار به پذیرش تصمیم هایی هستند که برایشان گرفته می شود. تصمیماتی که شاید اختلاف بسیاری با خواست و نظر خود آنها داشته باشد. یکی از این تصمیمات اجازه ندادن به آنها برای حضور در ورزشگاه ها و تماشای مسابقات ورزشی است. موضوعی که علت مشخصی را نمی توان برای آن یافت. برآیند نظر مخالفان این حضور بر این است که ما می خواهیم شان و منزلت زن را حفظ کنیم و اصلا چه نیازی به حضور زنان در ورزشگاه وجود دارد. از طرف دیگر آنها معتقدند که حضور زنان در ورزشگاه موجب فساد می شود، چراکه ورزشگاه ها عمدتا محیط های مناسبی نیستند. امـــا مخالفان تنها به کلی گویی های این چنینی بسنده می کنند که در منطق جامعه امروز جایی ندارد. بیان این موضوع که آیا نیازی به حضور زنان در ورزشگاه حس می شود یا نه، اشتباه است. چرا که سوال اصلی چیز دیگریست. باید پرسید: چرا باید زنان وارد ورزشگاه‌ها نشوند؛ چراکه حضور زنان در ورزشگاه یک مساله طبیعی است. جامعه از زن و مرد تشکیل شده و به طور طبیعی زن و مرد باید همه جا حضور داشته باشند. اینکه مانع حضور یک بخش از جامعه در ورزشگاه‌ها شویم جای سوال دارد نه برعکس آن. به نظر می رسد پافشاری بر این موضوع بیشتر رویکرد سیاسی دارد، چرا که تحمل و شجاعت تغییر دیدگاه در کشور ما بسیار کم است. پافشاری ای که یکی از حقوق مدنی جامعه زنان را از آنها گرفته است.