دوشنبه ۲۱ بهمن ۱۳۹۸  شماره ۱۲۳۰

گفتگوی وقایع استان با «رشاد هاشمی نژاد» سرمربی کانوپولوی اراک درباره وضعیت تاسف بار این رشته ورزشی که روزی اراک قطب آن در کشور بود

معمار خسته

یاسر هویدی

باز هم صحبت از کانوپولو، این رشته پر افتخار ورزشی در اراک است. وقتی به حجم افتخارات کانوپولوی اراک فکر می کنیم همزمان خیلی زود لبخند رضایت از این عملکرد از لبانمان محو می شود و ویدئوی دردناک تمرینات تیم دختران کانوپولوی اراک در یخ و برف دریاچه ایرالکو پشت پلکهایمان نقش می بندد، چندی پیش با ملیکا برون صحبت کردیم و دیدیم که حیف است مردی را نادیده بگیریم که کانوپولوی اراک دربست مدیون اوست؛ رشاد هاشمی نژاد سرمربی زحمتکش کانوپولوی اراک که از همه چیزش برای این ورزش گذشته است. هاشمی نژاد ساعتی با ما بود و از دردهای این رشته گفت، گاهی بغض کرد و حرف زد و گاهی خشمگین شد. این شما و این صحبت های معمار کانوپولوی اراک و استان مرکزی که به گفته خودش دیگر از وضعیتی که بر سر کانوپولوی اراک آورده اند هم خسته شده و هم بریده است.

آقای هاشمی با تشکر از زمانی که به روزنامه وقایع استان اختصاص دادید، کمی بیشتر خود را برای خوانندگان ما معرفی کنید.
سلام و ادای احترام دارم خدمت تمامی مردم خوب و دوست داشتنی اراک و استان مرکزی. ابتدای صحبت هایم باید تشکر ویژه ای از روزنامه شما داشته باشم که کانوپولو را اینقدر حمایت می کنید و پوشش می دهید. اگر اجازه بدهید من خیلی مختصر برخلاف خواسته شما خودم را معرفی کنم و بیشتر به وضعیت کانوپولو بپردازم ولی خوب برای خالی نبودن عریضه من متولد اول فروردین سال ۶۴ هستم و بازیکن اسبق تیم ملی و آنالیزور تیم ملی هم بوده ام. از سال ۹۱ به مربیگری در این رشته روی آورده ام و از همان سال به خاطر نمی آورم که تورنمنتی را بعنوان مربی شرکت کرده باشم و بدون عنوان مسابقات را ترک کنم.طی این سال ها یکبار بهترین مربی کانوپولوی ایران انتخاب شدم و یک بار هم بعنوان بهترین مربی اسلالوم ایران. در رشته های دیگری همچون دومیدانی و ووشو هم سابقه تمرین و حتی کسب عنوان دارم.

شما مسیر مصاحبه را تغییر دادید و ما هم با کمال میل طبق طبع شما عمل می کنیم برویم سر اصل مطلب و وضعیت کانوپولوی اراک و استان.
حدود ۱۰سال پیش را به خاطر می آورم کــه قایق بر دوش به سد هندودر می رفتیم و در آنجـا تمرین می کردیم همین حالا هم با گذشت ۱۰ سال گاهی پیش می آید که اطرافیان باور نمی کنند که ما کانوپولو و قایقرانی در اراک کار می کنیم و به شوخی می گویند در رودخانه خشکه تمرین می کنید؟ اینها را گفتم که بدانید خون دل خوردم تا به اینجارسیده ایم، خون دل خورده ام تا کانوپولوی اراک یک ملیکا برون در تیم ملی دارد و زجر می کشم وقتی این حجم از بی مهری و بی اعتنایی را به این رشته و این بچه ها می بینم، درد می کشم وقتی صدایم به جایی نمی رسد و فریادم را هیچکس از مسئولان نمی شنود. در رشته پسران هم شاگردان زیادی داشته ام که همیشه اول تا سوم برای بچه های اراک بود و هر دوره در انتخابات تیم ملی از بچه های تیم من ملی پوش داشتیم. بحث من اصلا جنبه خود ستایی ندارد ولی اراک قطب کانوپولوی کشور بود دقت کنید می گویم بود، گذشت و رفت و دیگر نیست.
تمام شد و رفت دوران طلایی کانوپولوی اراک و استان و دلیل آن بی مهری و بی معرفتی مسئولان ورزش اراک است و بس و حتی دیگر مسئولان ارشد استانی و دیگر هیچ چیز نیست. ببینید من نمی خواهم یک طرفه به قاضی بروم، در خصوص اینکه کارخانه آلومینیوم دریاچه را از تیم پسران ـ، خـــود بچه های تیم پسران بسیار مقصر هستند، حالا چرا؟ بی معرفتی کردند و دریاچه درب ورودی داشت و از بچه های تیم پسران ما از فنس بالا رفتند، بی معرفتی کردند و با ماشین هایشان در فضای سبز پارک ایرالکو تیک آف کشیدند همین شد که حراست کارخانه گفت تیم پسران نباشد و من هم گفتم نباشند. می خواهم روشن کنم برای شما که پسران ما هم تقصیر داشتند.
می آیند و می گویند آلومینیوم حمایت نکرد، ببینید کارخانه آلومینیوم یک واحد بزرگ تولیدی است همین هم که بچه ها تا الان به تیم ملی راه یافتند از پیگیری های آلومینیوم بوده و غیر از ایرالکو چه کسی حمایت کرد؟ حاج احمد حسینخانی همه جوره حمایت کرد از ما در آن دوران طلایی که خانه قایقرانی را تاسیس کردیم، هفته ای دوبار تا سه بار حسینخانی کنار بچه ها در تمرین حضور داشت، می خواهم بگویم این که می گویند ایرالکو حمایت نکرد کم لطفی است و بس. ایرالکو نبود کانوپولویی و ملی پوشی هم نبود. ولی خوب همه شبیه حسینخانی نبودند برخوردها سلیقه ای بود بچه های تیم ما رفتند نایب قهرمان کشور شدند و ۵ ملی پوش دادیم و در بازگشت گفتیم لااقل یک پلاکارد برای تیم می زنند ولی نه تنها خبری از این پلاکارد ساده نبود بلکه از تمرین تیم هم جلوگیری کردند.
نکته جـالبی که باید شما حتما منعکس کنید اینکه در حال حاضر هیچ کمکی از سوی مسئولان ورزش اراک و استان و هیات به ما نمی شود ببینید تمام پاروها، قایق ها توپ و محل تمرین همه بصورت شخصی و کمک خانواده ها و یک فرد خیر به نام آقای فراهانی تامین شده است. همین ها هستند که قایقرانی اراک را زنده نگه داشته اند، آقای هویدی اگر می توانی این را درشت بنویس که قایقرانی اراک همین الان هیچ کسی از مسئولان ورزش استانی و اراک و هیات را همراه خود ندارد و تمامی هزینه های اعزام تیم ها یا با آقای فراهانی است یا بــا کمک خانواده ها، اجاره دریاچه را آقای فراهانی به کارخانه پرداخت می کنند، جالب است نه؟ ببخشید مسئولان ورزش استان کجا هستند؟ اداره کل ورزش و جوانان کجاست؟ اداره ورزش اراک کجاست؟ نیستند، اهمیتی نمی دهند به این رشته پر افتخار. قایق های درجه یک را گذاشته اند در انبارها خاک می خورد یا می فروشند به این استان و آن استان، دردناک نیست برای شما؟ شرم آور نیست برای اراک؟ آنوقت ما برای تامین هزینه های اعزام باید از خانواده ها اعانه جمع کنیم.
سه سال است یک تماس با ما نگرفته اند که آیـا زنده اید؟ یا مرده؟ چه شده است؟ چرا آنقدر به کانوپولو بی مهری می شود؟ مگر کم در این رشته در کشور آقایی کرده ایم؟ مگر کم ملی پوش تحــویل داده ایم. یک نکته جالب برایتان بگویم. در دریاچه ایرالکو تمرین می کردیم، آمدند و گفتند آقا کمتر سر و صدا کنید. گفتیم چرا گفتند اینجا لانه غازهاست به غازها استرس وارد می شود سر و صدا نکنید. شرم آور نیست؟ این عاقبت ماست، این عاقبت و شرایط فعلی کانوپولوی پر افتخار اراک است. یک روز دیگر آمدند و گفتند سه تا تخم اردک گم شده شما برنداشته اید؟ ببخشید که اینها را مطرح می کنم، می گویم تا همه بدانند در چه شرایطی کار می کنیم، مردم خوب استان و اراک بدانید که بر این رشته چه می گذرد، ببینید که با چه مشقاتی چراغ کانوپولوراروشن نگاه داشته ایم. می خواهم بگویم خسته شده ام، بریده ام، چقدر فریاد بزنم و به جایی نرسد، اگر یک رشته ای بودیم که درجا می زدیم و مقامی نمی آوردیم دلم نمی سوخت ولی چرا با ما اینگونه رفتار می شود؟ بیایند بگویند چرا اینقدر بی مهری می کنند؟
هیچگونه نظارت و بازرسی بر روی ورزش نیست، هیچکس نمی آید بگوید که آقایان مسئول ورزش استان و اراک و هیات قایقرانی استان و اراک برای این رشته چه کرده اید؟ خیلی صحبت کردم و باید همه مردم استان و اراک وضعیت را بدانند، بهترین تیم ایران را داشتیم و نابود شد، بهترین تیم پسران را داشتیم و با بی درایتی نابودش کردند، تیم بانوان را به هزار فلاکت نگاه داشته ایم، بچه های تیم پسران ما کجا هستند؟ چه می کنند؟ حالا هم نوبت تیم دختران است که تیشه به ریشه اش گذاشتند و اگر همین وضعیت باشد دیر یا زود چراغ این تیم هم خاموش خواهد شد. در پایان تشکر می کنم از تمام بازیکنان با غیرتی که طی این سال ها کنار من بودند و با هم برای اراک افتخار کسب کردیم، تشکر می کنم از بچه های تیم خوب پسران که الان هر کدامشان یک سو است و تشکر می کنم از تیم دختران که این روزهای سخت کنار من مانده اند، از آقای فراهانی حمایت کننده شریف کانوپولوی بانوان تشکر می کنم کـــه اگــر کمک های بی شائبه وی نبود تیمی در حال حاضر وجود نداشت، از خــانواده های بازیکنان قــدردانی می کنم که همراهی شان مایه دلگرمی من است. امیدوارم تمامی صحبت های من را بی کم و کاست منعکس نمایید. بنویس مسئولان ورزش استان فقط به فکر خودشان هستند و بس.