مردم، انتخابات، وعده ها

دوشنبه ۷ اسفند ۱۴۰۲  شماره ۱۸۰۲

مسعود مُشیِّدی/ کنشگر اجتماعی: در تاریخ ۱۱ اسفند ماه سال جاری، دوازدهمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی برگزار خواهد شد. با نزدیک تر شدن به روز انتخابات، تنور وعده و وعیدهای داوطلبان نیز رفته رفته گرم تر شده و هر کدام به روش های مختلف تلاش می کنند برای تکیه بر صندلی مجلس، نظر مردم و نهایتاً آراء آنها را به سوی خود جلب نمایند. مطابق با ادوار گذشته، در این دوره نیز بسیاری از داوطلبان در کارزار تبلیغاتی خود، فهرست بلند بالایی از مشکلات و مسائل آشکار و نهان جامعه و مردم را تهیه کرده و با صرف هزینه های گزاف در مانورهای تبلیغاتی مختلف، وعده حل آنها را به مردم می دهند. متاسفانه اکثر وعده هایی که در این ایام داده می شود یا اصلاً قابلیت تحقق نداشته و یا اینکه اگر قابل اجرا هم باشد، بعد از انتخابات به دست فراموشی سپرده می شود. مردم ما وعده هایی مانند مبارزه با گرانی و فساد، بهبود معیشت، مبارزه با فقر، حل مشکل بیکاری، کنترل نرخ تورم، کاهش آلودگی هوا، عمران و آبادانی راهها و بافتهای مسکونی، کمک به مناطق محروم و کمتر توسعه یافته و …. را که توسط برخی نامزدهای انتخاباتی در ادوار قبل مطرح شد به خاطر دارند. اینها چند نمونه از شعارهای مشترک همه نامزدهایی بود که متاسفانه هیچ کدام عملی نگردید. با همه اینها، نکته دردناک تر ماجرا اینجاست که گویا مردم ما به «شنیدن وعده و ندیدن عمل» عادت کرده اند و مطالبه گر نیستند. اکنون نیز که در آستانه انتخابات مجلس شورای اسلامی هستیم، همین رویه در حال انجام است. در شهر اراک، کارخانه آلومینیوم سازی سال هاست به خاطر فرسوده بودن تجهیزات و عدم فیلتراسیون مناسب جان شهروندان این کلانشهر را تهدید می کند. اکنون نه تنها این مشکل برطرف نشده بلکه نیروگاه شازند نیز با سوزاندن مازوت وضعیت هوای اراک و مناطق اطراف را به یک بحران زیست محیطی بزرگ تبدیل کرده است. این نیروگاه با انتشار حجم زیادی از آلاینده های خطرناک، نفس مردم را به شماره انداخته است. آیا شایسته است کشوری که از نظر مجموع ذخایر گاز رتبه دوم دنیا را دارد، تامین انرژی آن از طریق سوزاندن مازوت انجام شود؟ چرا طرح جامع کاهش آلودگی هوای اراک که از سال ۸۶ به تصویب هیات دولت رسیده است، توسط نمایندگان و مسئولین به جد پیگیری نمی شود؟ آیا این مشکلات فقط در دوران انتخابات باید برجسته شوند؟ علاوه بر اینها، این روزها در کنار وعده و وعیدهای شعارگونه ای که داده می شود، برخی پروژه های عمرانی نیمه تمام در سطح شهر اراک و شهرستان های خنداب و کمیجان نیز دستاویزی شده است برای برخی نامزدها تا بلکه از نمد آن برای خود کلاهی بدوزند. پروژه بیمارستان ولیعصر اراک با گذشت بیش از بیست سال از آغاز احداث آن در حالیکه بنرهای تبلیغاتی چندین دوره انتخابات ریاست جمهوری و مجلس را به خود دیده ولی هنوز به مرحله افتتاح نرسیده است. روند ساخت و تکمیل این پروژه درمانی آنقدر کُند پیش می رود که کم کم تجهیزات و ابنیه آن دچار فرسودگی شده و بیم آن می رود که قبل از افتتاح به آثار باستانی تبدیل شود. آیا ابتدایی ترین نیاز شهروندان استان مرکزی حق برخورداری از یک مرکز درمانی مناسب نیست؟ آیا مردم استان شایسته یک بیمارستان دولتی مجهز نیستند؟ مردم تا کی باید در راهروهای فرسوده و پر ازدحام بیمارستان قدیمی ولیعصر سرگردان و مستاصل باشند؟ از دیگر پروژه های ناتمام که این روزها مورد توجه قرار گرفته تقاطع غیرهم سطح پل دوآب (ورودی منطقه خنداب) می باشد. با اینکه چندین سال از آغاز عملیات اجرایی این پروژه می گذرد، ولی تا افتتاح آن گویا هنوز راه درازی در پیش است. منطقه خنداب جمعیتی بالای۷۰ هزار نفر را در خود جای داده است. این منطقه دارای پتانسیل های بی نظیری در زمینه کشاورزی و گردشگری است. علاوه بر این، تأسیسات آب سنگین نیز در این منطقه واقع شده و تنها راه ارتباطی شهرستانهای خنداب، جاورسیان و روستاهای تابعه آنها با شهر اراک همین تقاطع پل دوآب است. در کنار دیگر محرومیتهایی که در طی سالیان به این منطقه تحمیل شده است، تاخیر در راه اندازی این پل روزانه با جان مردم بازی می کند. بنا به موقعیت شیب دار جاده اراک به توره در این نقطه و به گواه آمار، این تقاطع یکی از مهم ترین نقاط حادثه¬خیز محورهای مواصلاتی استان است و هر هفته تصادف منجر به جرح یا فوت در آن روی می دهد. آیا کسی برای جان و مال این مردم ارزش قائل است؟ آیا هر چهار سال یکبار باید شاهد این باشیم که برخی با وعده و شعار رای مردم را بگیرند، ولی دردی از این مردم را دوا نکنند؟ آیا هزار وعده خوبان نباید یکی وفا بکند؟ گذر زمان به همه این پرسش ها پاسخ خواهد داد.