زنان علیه زنان

شنبه ۱۸ آذر ۱۳۹۶    شماره ۷۳۹

نیلوفر ملکی

این روزها کم نمی شنویم از زنان، از خود ویرانی این قشر و از اینکه مثل کوه یخ، میان تنهایی، خشونت و بی عدالتی می شکنند. در صفحات اجتماعی و در میان روشنفکران، نویسندگان و شعرا، سینماگران، پژوهشگران و فعالان اجتماعی از خشونت علیه زنان صحبت می شـود. بیست و پنج نوامبـر هم که از راه می رسد به دلیل اینکه روز جهانی خشونت علیه زنان در آن ثبت شده است، آتشی در تنور ریخته می شود و بحث بی عدالتی و خشونت روا شده به قشر زن داغ می شود. اما آیا زنان فقط زیر فشار خشونت توسط غیر هم جنس خود قرار دارند؟ آیا زنان فقط زیر بار فشار جامعه مردسالار هستند؟

پاسخ منفی است. متاسفانه خود این قشر هم در خشونتی که علیه خودشان می شود سهم بسزایی دارند. از خود می پرسید آیا یک زن می تواند به خود ظلم کند؟ آیا زن ها بر علیه هم خشونت به خــرج می دهند؟ برای پاسخ به این سوالات هم کافی است به اتفاقی که چند روز پیش در فضای مجازی رسانه ای شد نگاهی بیاندازیم. به تازگی در صفحات اجتماعی به عکسی برخوردم همراه با متنی که علی رغم صمیمیتی که در عکس بین دو زن آن هم از جنس موفق و مطرح وجود داشت، مطلبی در حاشیه آن نوشته شده بود که ثابت کرد می توان کنار هم ایستاد، لبخند زد، اما به راحتی به یکدیگر ضربه زد. خشونت را می توان با زیر پا گذاشتن، ندیده گرفتن و تحقیر موفقیت و توانمندی دیگری، اعمال کرد. بهناز شفیعی یکی از مشعل داران بازی های المپیک زمستانی آینده در فیلم «آذر» ساخته نیکی کریمی بازیگر و کارگردانی که همه او را به عنوان زنی روشنفکر و امروزی و البته مستقل از هر گونه تعصب می شناسند، به عنوان بدلکار حضور یافته است. شفیعی در مصاحبه ای اعلام کرد که در فیلم، آموزش موتورسواری به خانم بازیگر داده و این بازیگر هم که همیشه مدافع و فعال در حوزه زنان است پس از پایان کار بهناز شفیعی را در صفحه مجازی بلاک نموده و گفته است بگذار همه فکر کنند من بودم موتورسواری کردم و نه بدلکار، از دستمزد هم خبری نیست! خواندن این پست البته شوکه ام نکرد بلکه بیشتر غم زده ام کرد. غم زده از جنس زن و نه از همه زنان. از آن دسته از آدم هایی که هم جنس من هستند اما عمدی یا غیر عمدی می ایستند رو به روی من. با نقاب و بی نقاب فرقی ندارد اما مسئله مهمتر این است که من، زن و زن هایی که هم صدا و ماتم زده هستیم چرا باید قد علم کنیم در زندگی یکدیگر. شاید اگر به جای رها کردن دیوانــه وار حس های خشونت بار حسادت، رقابت، خودخواهی و منفعت فقط کمی در آغوش کشیدن غم ها و دغدغه های زنانه یکدیگر را بیاموزیم، در این راه تنها نمانیم و باید مسیر سخت و پر فراز و نشیب حمایت از زنان را با کنار هم بودن و با تمام زنانگی خود طی کنیم. حامی هم باشیم، حامی موفقیت ها و حتی شکست ها، غم و شادی های هم جنس های خود را غم و شادی خود بدانیم و نه تنها حق و حقوق خود را پایمال نکنیم بلکه در ستاندن حق هم به یکدیگر یاری رسانیم. باور کنیم محکمترین سدها هم در برابر با هم بودن ما دوام نمی آورد. پس ایمان بیاوریم «نه به خشونت زنان علیه زنان» اولویت دارد بر «نه به خشونت علیه زنان توسط مردان».