در سوگ اندوخته های هنری شهر

چهارشنبه ۱۵ شهریور ۹۶   شماره ۶۷۴

سمیه انصاری فر

پیرامون هنر در کشور ما سخن بسیار است؛ از اقبال کم به هنر جدی و پیشرو در کشور ما گرفته تا ممیزی ها و نبود حمایت و امکانات در این عرصه؛ اما چه عوامل و دلایلی باعث می شود که این شرایـط در بیشتــر بخش های فرهنگی و هنری دیده شود. یکی از دلایل اصلی در این روند دولتی بودن آن در کشور ما است. تجربه کشورهای توسعه یافته در جهان نشان می دهد که واگذاری فرهنگ و هنر به بخش خصوصی و متخصصان این حوزه روند رو به جلو و مثبتی خواهد داشت. دولتی و بخشنامه ای بودن فرهنگ و هنر در کشور ما و حمایت نکردن دولت از بخش خصوصی در حوزه‌های گوناگون فرهنگی و هنری و در نتیجه کم‌رنگ بودن نقش آن در این عرصه، باعث شده تا کشور ما همچنان در این حوزه راه به جایی نبرد. حتی اگر نگاه خوشبینانه داشت و گفت این بخش در دست مسئولینی است که دغدغه آن را دارند باز نگاه حاکمیتی مانع از بالندگی و شکوفایی اش شده است. وقتی هنر دولتی باشد روند عمودی خواه ناخواه در آن اعمال خواهد شد و همین یک ترمز برای حرکت رو به جلو و گسترش آن خواهد بود؛ اما مسئله به همین جا ختم نمی شود، قطعا هنرمندان به هر دلیلی با این مسئله کنار آمده اند و پذیرفته اند که دولت متولی این بخش است؛ ولی همین شرایط حداقلی نیز به دلیل عدم برنامه ریزی های مناسب و سیاست گذاری های صحیح نمی تواند بهره وری کافی برای هنرمند داشته باشد و به مرور باعث نزول آثار خلق شده و در کنارش سطح سلیقه مخاطب می شود. این مسئله هم در سطح کلان و هم خرد خودنمایی می کند. نمونه بارز آن را می توان در همین شهر خودمان در عرصه های مختلف به شکل آشکاری دید. وقتی برنامه ریزی ها تسلسل وار از بالا به پایین ایراد دارد نتیجه اش می شود تکه پاره هایی که به نام هنر در شهر نامیده و دیده می شود. بعنوان مثال کنسرت های متعددی که برخی در پایین ترین سطح از سوی برخی هنرمندان غیربومی ارائه می شود که در نتیجه آن هم هنرمند بومی و حرفه ای از معرض توجه خارج می شود و هم سلیقه مخاطب به قهقرا می رود قطعا تنها برگزاری یک برنامه و ارائه بیلان کاری مهم نیست. متاسفانه در استان دغدغه های مسئولین فرهنگی هرگز به برنامه های مدون و طولانی مدت برای هنر، هنرمندان و هنردوستانش ختم نمی شود و این باعث شده تا شهر اراک همان اندوخته هنری هم که داشته را به تدریج از دست دهد.