روزنامه وقایع استان مرکزی پایگاه رسمی اطلاع رسانی نشریه
دوشنبه ۱۳ آذر ۱۳۹۶ شماره ۷۳۶
***
وقایع استان
علی امیدی
***
نماینده مردم شازند در گفت‌وگو با ایسنا با تاکید بر واقعی نبودن واگذاری صنایع کشور به بخش خصوصی گفت: در استان مرکزی خصوصی‌سازی صنایع با شکست مواجه شده است. علی ابراهیمی در خصوص موضوع خصوصی سازی پالایشگاه شازند با اشاره به مخالفت مجمع نمایندگان استان مرکزی با واگذاری پالایشگاه به بخش خصوصی اظهار کرد: واگذاری‌های انجام شده به بخش خصوصی به صورت واقعی صورت نگرفته و امروزه تبعات این اقدام، بروز چالش در خصوصی‌سازی است. وی ادامه داد: این نوع واگذاری‌ها یا در قبال رد دیون صورت گرفته یا واگذاری برای مدیریت‌های شبهه دولتی انجام شده است و عملا مدیریت بخش خصوصی در آن اعمال نشده است.
نماینده مردم شازند اظهار کرد: وقتی صحبت از واگذاری به بخش خصوصی مطرح می شود باید به این نکته اذعان کرد که بخش خصوصی متخصص در حوزه پالایشگاه و نفت در کشور وجود ندارد که بخواهیم یک پالایشگاه را به طور واقعی و براساس ضوابط بدان واگذار کنیم. وی با تاکید بر لزوم توجه به اهلیت داشتن در واگذاری‌ها واحدها به بخش خصوصی براساس اصل ۴۴ تصریح کرد: در حال حاضر بخش خصوصی که اهلیت واگذاری پالایشگاه را داشته باشد در کشور وجود ندارد و عملا باید این اقدام منتفی شود. وی ادامه داد: پالایشگاه امام خمینی(ره) شازند جزو مدرن‌ترین پالایشگاه‌های کشور با محصولات ویژه است و بنزین تولیدی این پالایشگاه از نظر کیفیت و سایر آیتم‌های تخصصی این حوزه منحصر بفرد است ولی در شرایط کاملا ایده‌آلی نیستیم که بخواهیم این واحد را به بخش غیر دولتی واگذار کنیم.
ابراهیمی با تاکید بر لزوم بهره‌مندی از این توانمندی مدرن و پیشرفته توسط حاکمیت و عدم واگذاری به بخش خصوصی اظهار کرد: یکی از موضوعات اساسی در حاکمیت سوخت‌رسانی مطمئن به حوزه حمل‌و‌نقل است و واگذاری پالایشگاه شازند و آبادان به بخش خصوصی اشتباهی بزرگ است، این اقدام در پروسه خدمت‌رسانی حاکمیت به مردم اختلال بوجود آورده و تبعات منفی بسیاری دیگر خواهد داشت. وی با تاکید بر اینکه نباید اصل ۴۴ قانون اساسی را به شکل ناصحیح اجرا کرد اظهار کرد: بسیاری از صنایع و واحدهای تولیدی در کشور در سایه اجرای ناصحیح و اشتباه این اصل از بین رفته‌اند یا در حال نابودی هستند از این رو نباید به بهانه این اصل یک مجموعه عظیم نفتی و سرمایه ملی کشور را با سیاست اشتباه واگذاری به بخش خصوصی از بین برد.
شکست را بپذیریم
پدرام سلطانى نایب رئیس اتاق بازرگانی، صنایع، معادن و کشاورزی ایران در کانال تلگرامی خود یادداشتی درباره خصوصی سازی در ایران نوشته که خواندنش با توجه به اتفاقات بوجود آمده در صنایع استان خالی از لطف نیست:
دو سال پیش مهمان تلفنی یک گفتگوی بعد از خبر تلویزیون درباره خصوصی سازی بودم. در آن برنامه مهمانانی از دولت و مجلس حضور داشتند. من پس از اقامه دلایل و شواهدی از کارنامه ٨ ساله خصوصی سازی، اظهار کردم: «خصوصی سازی در ایران شکست خورده است». مجری برنامه در رابطه با این گزاره از مهمانان مجلسی و دولتی خود نظرخواهی کرد و همه ابراز داشتند که موافق این نظر نیستند و خصوصی سازی شکست نخورده است. اکنون دو سال از آن تاریخ و بیش از ١٠ سال از شروع واگذاری ها (بخوانیم خصوصی سازی) می گذرد و اقتصاد کشور بیش از پیش در این باتلاق فرو رفته است و هنوز همان آش و همان کاسه.
آن مناظره شروعی شد بر این که من در مورد شکست کنکاش بیشتری بنمایم. گوشهایم به این واژه حساستر شدند و از کف جامعه تا سطوح بالا به دنبال شنیدن اعتراف به شکست می گشتم. اما هرچه بیشتر جستم کمتر یافتم. در دروس مدرسه و دانشگاه به دنبال درسهایی درباره شکست گشتم و ندیدم مطلبی که شکست را توضیح و پذیرش شکست را یاد داده باشد. سعی کردم کتابهایی در این باره بیابم، به جز چند ترجمه معدود هیچ تولید وطنی در این باره نیافتم. تعجبی نداشت که با جستجو در کتب خارجی به تعداد زیادی کتاب در این رابطه برخورد کردم.
برای چه درباره شکست می نویسم؟ برای اینکه دریافتم ما ملتی هستیم که نیازمند درک مفهوم شکست هستیم و نیازمند شجاعت قبول شکست. آنچه که در رابطه با شکست در فرهنگ و ادب ما وجود دارد بیشتر از مفهوم مجسم شکست نیست، یعنی شکست در یک جنگ یا یک نبرد و دست آخر یک مسابقه. چون از این مفهوم گریزانیم، بازه قضاوت ما در خصوص اعمالمان از بیشینــه «پیروزی مطلق»شــروع می شود و تا کمینه «اشتباه» کشیده می شود و در آنجا پایان می یابد. یعنی ما یا کاملاٌ پیروزیم، یا نسبتاٌ پیروزیم یا توهم پیروزی داریم و یا، در حد نهایت شجاعت و صداقت خود، اشتباهی مرتکب شده ایم. از این نکته نگذرم که در قضاوت کردن شکست دیگران بسیار مهارت داریم.
نگاهی به وضعیت بنگاههای اقتصادیمان بیاندازیم! از آنجا که شکست را، در این معنا ورشکستگی، حاضر نیستیم بپذیریم، بنگاههای خصوصی و دولتی فراوانی داریم که هر روز بدهکارتر، غیربهره ور تر و فرسوده تر از روز قبل می شوند و به مراحل تخریب و ویــرانی وارد شده اند و بسیاری حتی به ورطه نابودی افتاده اند. وضعیت خانواده ها را نگاه کنیم! ازدواجهای ناموفق، شکست، در این معنا طلاق، را نمی پذیرند. زوجین سالها با بی مهری، بغض، کینه و نفرت ادامه می دهند و روح روان یکدیگر را به مرز نابودی می کشانند.
وقتی به کارنامه کشورى خود نگاه می کنیم مصادیق زیادی پیدا می کنیم که جای پذیرش شکست در آنها خالی است. از خصوصی سازی گفتم. در حوزه اقتصادی از این شکستهای نپذیرفته کم نداریم؛ یارانه ها، سیاست ارزی، طرحهای نیمه تمام، سیاستهای اشتغال، سهام عدالت، توسعــه صادرات، قــاچاق کــالا، سرمایه گذاری خارجی، بهره وری و… به حوزه های دیگر نگاه کنیم! آب و محیط زیست کشور، محرومیت زدایی، مبارزه با قاچاق مواد مخدر، مهاجرت مغزها و سرمایه ها، قانونگذاری، سلامت اداری، سیاستهای فرهنگی، توسعه روابط با همسایگان و… کار ما این شده است که مرتباٌ از شکست دیگران بگوییم و از پیروزی خود. خاکروبه های ناکامی هایمان را زیر فرش پنهان می کنیم و به خــودمان مدال افتخار می دهیم. ما سال هاست که از خودمــان داریم شکست می خوریم، انگشت اتهام را به سوی دیگران نگیریم و تا به نقطه بی بازگشت نرسیده ایم شکستهایمان را بپذیریم. با پذیرفتن شکست داشته های اندکمان را از نابودی نجات می دهیم.
