چهارشنبه ۳ شهریور ۱۴۰۰  شماره ۱۴۶۰

گفتگوی وقایع استان با عادل عزیزنژاد هنرمند تئاتر استان

کوچ تلخ

فاطمه چاپاری

مهاجرت هنرمندان از شهرستان های مختلف به پایتخت از مسائلی است که سال ها جامعه هنری کشور با آن درگیر است، به دلیل کمبود امکانات و فضاهای هنری در شهرستان ها بسیاری از هنرمندان به تدریج به پایتخت مهاجرت کرده و فضای هنــری شهرستان ها از وجودشان بی نصیب مانده و کمرنگ می شود، فضای هنری اراک به خصوص در عرصه تئاتر نیز از این مساله بی تاثیر نمانده است.
عادل عزیزنژاد دارای مدرک کارشناسی رشته نمایش از دانشگاه آزاد اراک می باشد کـه فعالیت های هنری خود را از سال ۸۷آغاز نموده و از سال۹۲ با هدف تجربه فضای حرفه ای تئاتر به پایتخت مهاجرت می کند، پس از آن در سه سال پیاپی با نمایش هایش به عنوان نماینده استان تهران به دبیرخانه جشنواره فجر معرفی می شود و با نمایش «یک خانواده محترم» به عنوان کارگردان برتر استان تهران در جشنواره فجر و پس از آن نیز در دوره بعدی این جشنواره با نمایش «گرگ ها کروات نمی زنند» به عنوان نویسنده برتر استان تهران در این جشنواره منتخب می گردد. وی در مدت فعالیت خود در استان مرکزی نیز در آثار نمایشی مختلفی به عنوان بازیگر و کارگردان حضور داشته است که نمایش های «سوغات و سفیر»، «کی»، «بوتیک»، «یک ربع به جنگ»، «پای راست فرمانده»، «کافی شاپ»، «وقتی طبل آخر را محکم زدند» از آن جمله است، عزیز نژاد در آغاز فعالیت های هنری خود در اراک نیز سال های پیاپی موفق به دریافت جایزه بازیگری در جشنواره تئاتر استان مرکزی گردیده و در دوران دانشجویی در ادامه فعالیت هایش بر روی صحنه در جشنواره دانشجویی نقطه موفق به کسب جایزه بازیگری شده است، وی در همین دوران نمایشنامه ای با عنوان ادیپ به نگارش درمی آورد که به عنوان بازیگر نیز در آن نقش آفرینی کرده است، این نمایش در جشنواره هایفست ارمنستان منتخب شده و در این کشور نیز روی صحنه می رود، وی از بازیگران جوانی است که پس از مهاجرت به پایتخت در عرصه تئاتر خوش درخشیده از همین رو وقایع استان در گفت و گو با این هنرمند استان به بررسی پدیده مهاجرت هنرمندان از استان مرکزی و واکاوی این مساله پرداخته است که مشروح آن را در ادامه خواهید خواند.

علت مهاجرت هنرمندان به ویژه در زمینه تئاتر به پایتخت را چه می دانید؟
علت مهاجرت در هر فردی متفاوت است اما دلایل مشترکی را که هنرمندان را وادار به مهاجرت می کند می توان در گستردگی عرصه حرفه ای تئاتر جست و جو کرد، امکاناتی به تدریج در انجمن تئاتر استان مرکزی برای هنرمندان تئاتر در حال فراهم آوری است، که نبود آن در سال های گذشته باعث مهاجرت هنرمندان شده است، متاسفانه ئئاتر این استان که در سال های گذشته در جشنواره ها و اجراهای عموم از سردمداران تئاتر کشور بوده است، این روزها حال خوشی ندارد، و ماه ها شده که هیچ اجرایی در اراک و دیگر شهرستان های استان روی صحنه نرفته است، از همین رو گروه های مختلف بازیگران و کارگردانان با احساس نیازبه حضور در یک فضای حرفه ای دست به مهاجرت می زنند.

مهاجرت هنرمندان در فضای فرهنگی هنری شهر و استان چه تاثیری خواهد گذاشت؟
وقتی در مورد هنرمندان واقعی تئاتر صحبت می کنیم قطعا به دنبال مهاجرت این هنرمندان فضای فرهنگی و هنری استان لطمه خواهد خورد، چرا که این فضا یاران خود را از دست داده و جریان تئاتر با رکود مواجه خواهد شد، برخی از هنرمندان نیز ممکن است به دلایل شرایط های مختلف پس از مهاجرت نتوانند آن طور که شایسته است موفقیت های خود را تکرار کنند و برای ورود به گروه های نمایشی دچار مشکل شوند و این باعث می شود این هنرمندان با سرخوردگی از این فضا کناره گیری کنند و با این اتفاق مـا سرمایه های هنری بزرگ خود را به راحتی از دست می دهیم.

جلوگیری از این پدیده چگونه امکان پذیر خواهد بود؟
می توان با ایجاد امکاناتی در شان هنرمندان فعال در این عرصه در استان و اختصاص بودجه برای فعالیت گروه های مختلف نمایشی در استان باعث دلگرمی این هنرمندان شده و مانع از مهاجرتشان شد و امر دیگری که در این مورد می تواند بسیار راهگشا واقع شود حمایت هایی است که انجمن نمایش و ریاست آن و متولیان این امر در اداره فرهنگ و ارشاد استـــان می توانند ارائه دهند و با رایزنی در سالن های دولتی تهران نوبت اجرای نمایش برای هنرمندان شهرستانی را فراهم نمایند، در بسیـاری از شهرستان های کشور این اتفاق رخ داده، این امر نه تنها باعث دیده شدن فعالیت های هنرمندان تئاتر استان در پایتخت خواهد شد بلکه این اقدام بچه های تئاتر را با مسئولان بالادستی در انجمن آشتی خواهد داد و مانع از مهاجرت هنرمندان خواهد بود.

هنرمندانی که مهاجرت می کنند چگونه می توانند در تقویت فضای هنری شهر نقش داسته باشند و چه بستری برای این امر لازم است؟
هنرمندانی که از استان مهاجرت می کنند نباید ارتباطات خود را با هم قطارانشان در استان قطع کنند، هنرمندان باید با یکدیگر به گپ و گفت بپردازند تا بتوانند اطلاعات خود را به مشارکت بگذارند، کسی که در فضای حرفه ای تر قرار گرفته نمایش های بیشتری را خواهد دید و در ورکشاپ ها و کلاس های بیشتری شرکت خواهد داشت و می تواند این اطلاعات را با همشهریان خود در اشتراک بگذارد، هرچند امروز در عصر ارتباطات می توان از هر نقطه ای به منابع اطلاعات دست یافت اما به طور کلی عدم ارتباطات بین هنرمندان بومی حاضر در استان و هنرمندانی که دست به مهاجرت زده اند فضای خوبی را رقم نخواهد زد، باز هم با حمایت انجمن می توان بسترهایی را ایجاد کرد تا هنرمندان در قالب ورکشاپ اطلاعاتی را که بدان دست یافته اند را با همکاران خود به اشتراک بگذارند، حتی می توان اقداماتی را صورت داد تا با کمک هنرمندانی که از استان مهاجرت نموده اند گروه های دیگر نمایشی در اراک اجرا داشته باشند این در جهت ایجاد ارتباط که یکی از اهداف اصلی هنر تئاتر است بسیار موثر خواهد بود.

حرف پایانی…
من در همه مصاحبه ها عنوان نموده ام که متولد اراک بوده و خاک صحنه تئاتر این شهر را خورده ام، در تئاتر امروز استان نباید احترام به پیشکسوتانی که راه را برای ما هموار کرده اند کمرنگ شود، حلقه تئاتر استان خیلی گسترده نیست پس چه بهتر که هر کسی که در این حلقه حضور دارد احترام ها را رعایت کند، چرا که این امر باعث تقویت گروه خواهد شد، ما نباید تنها به حرف زدن بپردازیم منظورم نداشتن نقد و تحلیل نیست منظورم این است که باید دائم در حال اجرا و تمرین باشیم، آروزی موفقیت برای نسل بعد از خودم در تئاتر و جوان تر ها دارم، هر چند من هم جوان هستم اما کسانی که در نقطه آغاز این هنراند باید عرصه را به دست گرفته وخستگی ناپذیر از پیشکسوتان ارزشمند استان بیاموزند. تئاتر استان مرکزی در کنار تمام امکاناتی که نیازمند آن است احتیاج به یکرنگی دارد چرا که این مهم بی نهایت در فضای تئاتر استان گم شده است، ما باید با یکرنگی برای تئاتری که بزرگترها و پیشکسوتان آجر به آجر آن را بنا نهاده اند تلاش نماییم.