«وقایع استان» گزارش می دهد؛ کمپین ها و بیانیه های هنرمندان در حمایت از روحانی/سلفی برای ایران

چهارشنبه ۲۰ اردیبهشت ۹۶ شماره ۵۸۲
وقایع استان:
نقش نخبگان و افراد خاص در انتخابات همیشه مورد اهمیت است. در این میان هنرمندان همیشه بیشتر مورد توجه عموم مردم بوده اند و با گسترش فضای مجازی اظهار نظرها در مورد کاندیداها و سویه گیری شان نسبت به جریان های مختلف در این فضاها دیده می شود. اینکه برخی اعتقاد دارند که هنر مستقل است و نباید با سیاست درآمیخته شود نمی تواد خیلی درست باشد. نگاه به تاریخ نشان می دهد که هنر در ارتباط با تمامی شرایط یک جامعه بسترش نیز تغییر می کند و بسیاری از سبک ها، ژانرها، مکتب ها و وقایع هنری در ارتباط با شرایطی که اغلب منشا سیاسی دارند شکل گرفته اند. تاثیر انقلاب ها و جنگ ها بر هنر نمونه بارز آن است. البته هنری که در خدمت حکومت و دولت باشد قطعا هنری سفارشی است؛ ولی هنرمند نیز بیشتر به دنبال دولتی است که بتواند شرایط بهتری را برای فعالیت او ایجاد کند، بنابراین طبیعی است که بخواهد نظر و دیدگاه خود را بازگو کند. هرچند بر اساس سوابق می‌‌توان پی برد که حمایت هنرمندان از یک کاندیدای ریاست جمهوری کلیدی و تعیین کننده نیست اما این حمایت در بسیج و تهییج گروهی از مردم به خصوص طبقه متوسط برای همراهی با یک کاندیدا تا حدودی تاثیر روانی دارد.
همانطور که می بینیم این روزها نیز کمپین های مختلفی در حمایت از برخی کاندیداها از سوی هنرمندان راه اندازی شده و مردم را به آن دعوت می کنند. برخی از هنرمندان حتی در همایش ها و ستادهای انتخاباتی شرکت کرده و حمایت خود را اعلام می کنند. در همین راستا بیانیه‌ای با امضای دو هزار نفر از اهالی قلم، فرهنگ و هنر در حمایت از دکتر روحانی منتشر شده است. این بیانیه به امضای اسامی مطرحی در حوزه‏‌هاى مختلف فرهنگ اعم از ادبیات، سینما، تئاتر، انیمیشن، موسیقى، هنرهاى تجسمى، روزنامه‌نگارى، ترجمه و نقد و نظر و پژوهش و فعالانى از تمام حوزه‌هاى فرهنگى روی سایت‌های مختلف قرار گرفت و اسامی مطرحی چون احمد پوری، لیلی گلستان، ابوتراب خسروی، سهیل محمودی، مازیار میری، ساعد باقری، حسین پاکدل، لیلی رشیدی، فریدون عموزاده خلیلی، امیرشهاب رضویان، نگار اسکندرفر، اسدالله امرایی، عبد الجبارکاکایی، افشین علا، ستاره اسکندری، مژده دقیقی و مصطفی رحماندوست از جمله این چهره‌های فرهنگی هستند که این بیانیه را امضا کرده‌اند. در این بخشی از این بیانیه آمده است: «{ما}به ایران می اندیشیم، به ایرانی که در چشم جهانیان جایگاهی داشته باشد که شایسته آن است، به ایرانی که شهروندان شریفش از آرامش، امنیت، احترام، امید به زندگی و رفاهی برخوردار باشند که شایسته آنند. به ایرانی پاک از دروغ، نیرنگ و عوام فریبی، به ایرانی که در آن نویسندگان، هنرمندان و اهالی قلم بدون هراس از محدودیت های غیرقانونی، به آفرینش، خلق و نشر ادبیات و هنر خویش بنشینند و امید داشته باشند آنچنان که شایسته است قدر بینند و بر صدر نشینند و مطمئن باشند کار اهل فرهنگ به خودشان سپرده می شود.
ما با تکیه به تمامی این باورها، در انتخابات ریاست جمهوری به دکتر حسن روحانی رای می دهیم که با تمام محدودیت ها، فشارها و موانعی که وجود دارد، برای تحقق این باورها، گام برداشته اند و امید آن داریم که در دوره جدید ریاست جمهوری خویش، بیش از پیش به وعده های خود و مطالبات به حق اهالی فرهنگ و هنر پای بفشارند و در دفاع تمام قد از قانون و حقوق مردم در همه سطوح آن، از پای ننشینند. صدای فرهنگ در دولت جدید طنین بیاندازد، مطالبات اهالی فرهنگ بیش از پیش شنیده شود و دست معارضان و خشونت طلبانی که سد راه رشد و اعتلای فرهنگ و هنر هستند، از دامن سرزمین ما کوتاه شود.»
فعالیت دیگری که در حمایت از دولت کنونی دیده می شود ثبت عکس سلفی است. یعنی هنرمندان با ثبت یک سلفی از خود، دلایل شان را برای حمایت از روحانی در دوازدهمین انتخابات ریاست جمهوری بنویسند.
در میان هنرمندان مختلف یکی از چهره هایی که به دلیل حمایت از یک کاندیدای خاص در دوران قبلی انتخابات همیشه اظهاراتش مورد توجه بوده استاد محمدرضا شجریان است. محروم شدن از صدای ربنای او در ایام رمضان اولین واکنش به انتقاد او از دولت آن زمان بود هرچند در این دولت نیز حصر تلویزیونی وی شکسته نشد (مساله ای که روحانی در مناظره تلویزیونی نیز به آن اشاره کرد) و حتی کنسرت هایش نیز لغو شد. قطعا نظر وی در تصمیم بسیاری تاثیر دارد و البته همه می دانند که دیدگاه وی به کدام سمت نزدیک است. این روزها در خبرگزاری ها و شبکه های مجازی نامه ای منتسب به استاد خطاب به روحانی منتشر شده است با این مضمون:
«حسن آقای روحانی
این حقیقت دارد که تو هیچ وقت از آن دست سیاست‌مدارهایی نبودی که من دوست‌شان دارم. نه شبیه مصدق اسطوره‌‌وار بودی، نه مانند بازرگان صاحب اصول؛ نه شبیه خاتمی روشن‌فکر و نه مانند میرحسین مقاوم. چهار سال پیش فرض کردم که تو خیر الموجودینی، تنها انتخاب ممکن تا بشود به منهدم نشدن این کشور امیدوار ماند. یادم هست که نومید رای دادم و یادم هست که هیچ‌وقت حاضر نشدم رییس‌جمهور صدایت کنم، رییس‌جمهورِ من یکی تمام این سال‌ها در بن‌بست اختر محصور بود. حالا اما بعد از گذشت این سالیان می‌خواهم بگویم کاری که تو به اتفاق جواد ظریف و بیژن‌زنگنه در چهار سال گذشته انجام دادید، چیزی شبیه معجزه بود. شما یک ماشین در حال سقوط به دره تحویل گرفتید و نه فقط توانستید جلوی فاجعۀ سقوط و فروپاشی را بگیرید که قادر شدید ماشین را به سمت بالا بکشانید. شما توانستید تورم پنجاه درصدی را به نه درصد تقلیل دهید، رشد اقتصادی منفی را به رشد مثبت تبدیل کنید، اجماع جهانی علیه ایران را بشکنید، شر تحریم‌های گزنده را از سر این کشور کم کنید، سهم نفتی ما در اوپک را احیا سازید، از سنگینی جو امنیتی بکاهید و… اینها همه در حالی رخ داد که قیمت نفت نسبت به دوران معجزۀ هزارۀ سوم به کمتر از یک سوم کاهش یافته بود، دل‌واپسان یک‌روز می‌خواستند وزیر مملکت را زیر بتن دفن کنند و روز دیگر از دیوار سفارت عربستان بالا می‌رفتند، ترامپ بر سر کار آمد و بر طبل تشنج کوبید و…
این روزها دوباره ایام انتخابات است. رقبا از آسمان طبق طبق وعده نازل می‌کنند. دروغ است که چون رگبار بر ما می‌بارد: یارانه سه برابر و کارانه پرداخت و زباله برق‌ساز و شغل مهیا… تو اما دروغ نمی‌گویی، می‌دانی این میهن، رمق این قبیل تاخت‌و‌تازها را ندارد. می‌‌دانی جز بهبود بخشیدن آهسته اما مستمر شرایط کسب‌وکار، هیچ راه نجات دیگری نداریم و همین دانستن انگار که خلع‌سلاحت کرده، خسته‌ای گویا، حیران به دهان آنان نگاه می‌کنی که وعده از پی وعده می‌دهند، بی پشتوانه؛ دروغ از پی دروغ می‌گویند بی شرمساری.
این همه نوشتم که بگویم به اندازۀ یک رای از آن هجده میلیون رای، مایلم از تو بخواهم آن روزها را به یاد بیاوری که حقوق‌دان بودی و برابر سرهنگ‌ها سینه‌سپر کردی تا ما را از شر گازانبر در امان نگه داری. می‌خواهم که آن روزها را به یاد بیاوری و دوباره همان بشوی که به کلید تدبیر و امید مجهز بود و بانی امیدواری برای ملتی شد. ما به همان حسن‌روحانی محتاجیم تا دوباره بتوانیم با افتخار پشت‌سرش جمع شده و یک‌پارچه گردیم تا این ملک را از طوفان‌های در پیش رو عبور دهیم. لطفا باز همان باش که در تاریک‌ترین لحظات چهل سال گذشتۀ این کشور شجاعانه از نور گفت و امیدوار ماند. از یاد مبری کاش که در این وانفسا، تو دقیقا همان سیاست‌مداری هستی که ایران ما به آن احتیاج دارد: واقع‌بین، باهوش، توسعه‌گرا و منعطف. لطفا ناامیدمان نکن آقای رییس‌جمهور. محمد رضا شجریان.» البته بعد از انتشار این نامه روابط عمومی خانواده شجریان، این پیام را تکذیب کردند. در بخشی از این تکذیبیه آمده است: محمدرضا شجریان این روزها در خانه مشغول مداواست و خبرهای سیاسی و مناظره‌های تلویزیونی را دنبال نمی‌کند. این روزها خبرهای مختلفی از هنرمندان و حتی ورزشکاران در حمایت از دولت فعلی به گوش می رسد که نشان می دهد کدام سمت و سو برایشان مهم تر است.