نگاهی به فیلم «خجالت نکش» که در سینما عصر جدید اکران می شود/ فرزند بیشتر زندگی بهتر

چهارشنبه ۲ خرداد ۱۳۹۷ شماره ۸۴۷
***
وقایع استان
سحر یاری
***
فرزندآوری یکی از چالش های جامعه امروز ماست. از آنجاییکه کشور ما به سمت پیری می رود تمام تلاش ها برای ترغیب خانواده های جوان برای داشتن فرزند و یا فرزندان بیشتر ادامه دارد؛ اما با توجه به شرایط اقتصادی و اجتماعی در حال حاضر کمتر زوجی ریسک پدر و مادر شدن را می پذیرد و یا تنها به یک فرزند اکتفا می کند. سیاست های فرزند کمتر زندگی بهتر در دهه ۷۰ حالا برعکس شده و هم اکنون همه تمرکز بر فرزندآوری بیشتر و افزایش جمعیت است؛ این تمرکز تا جایی است که به نظر می رسد حتی فیلم هایی سفارشی با این مضمون نیز ساخته می شوند فیلمی همچون «خجالت نکش» که این روزها بر پرده سینماهای کشور قرار دارد و همچنین در لیست اکرانی ماه رمضان پردیس سینمایی عصرجدید اراک قرار دارد. فیلمی که در دل تمام لودگی های و ضعف های خود می خواهد بر این موضوع مهر تایید بزند که آوردن فرزند آن هم در هر شرایطی کار بسیار خوبی است.
این فیلم را رضا مقصودی نوشته و کارگردانی کرده است. مقصودی را پیشتر با فیلمنامه هایی چون «لیلی با من است» و «همیشه پای یک زن در میان است» در سینمای ایران شناخته ایم و حالا این اولین فیلمی است که کارگردانی کرده است.
در معرفی این فیلم اینگونه آمده است: «صنم حق داره خجالت بکشه چندتا بچه بزرگ و عروس داره. سنی ازش گذشته اما قنبر که به فکر پیشرفت مملکته اصلا خجالت سرش نمیشه معتقده «حلال کن هزار کن» خجالت نکش.»
ماجرای این فیلم در مورد قنبر با بازی احمد مهرانفر و صنم با بازی شبنم مقدمی زن و شوهر روستایی اسـت کـه در سـن بالا تصمیـم به بچـه دار شـدن می گیرند. آن ها که حالا پسرانشان ازدواج کرده اند و تشکیل خانواده داده اند احساس می کنند که تنها هستند و نیاز دارند که فرزند دیگری و ترجیحا یک دختر داشته باشند. شاید در ابتدا به نظر برسد که مسئله فیلم فقط بچه آوردن است؛ اما فیلم با وارد کردن بخش هایی از صحبت های رئیس جمهور سابق در خصوص تشویق و اهمیت فرزند آوردن در شرایط کنونی کشور جنبه سیاسی پیدا می کند و البته با این تفاوت که قرار نیست به این موضوع نقدی وارد شود بلکه فیلم به طور کاملا مشخص در راستای حمایت از همین حرف هاست و شخصیت قنبر تا آخر فیلم با اتکا بر همین گفته ها پیش می رود. البته در ابتدا ما شاهد مقاومت صنم به دلیل بی آبرویی و ترس از پسران و عروسانش هستیم ولی قنبر که حالا با شنیدن حرف های داخل تلویزیون مصمم تر شده است. جمله «ما می توانیم» رئیس جمهور را تکـرار می کند و معتقد است کار غیرشرعی قرار نیست انجام دهند. اما مسئله به همینجا ختم نمی شود این زن و شوهر بعد از بچه دار شدن به دلیل همین نگاه ها و سرزنش ها وانمود می کنند که این فرزند خودشان نیست و اتفاق های دیگری برایشان رخ می دهد.
فیلم های کمدی این روزها در سینمای ایران از بازار خوبی برخوردار است و به نوعی فروش آن ها در گیشه تضمین شده است. خجالت نکش هم یک کمدی است؛ ولی شاید تفاوت عمده ای با دیگر کمدی های پرفروش این روزهای سینما این باشد که این کمدی به هیچ وجه تینیجری نیست یعنی نه در آن از سوپراستارهای سینما خبری است و نه قصه عشق و عاشقی بیان می شود. خجالت نکش یک کمدی روستایی است که «زاپاس»، «ایران برگر» نمونه های دیگری از آن بودند که قبل تر در سینمای ایران دیده شدند. خجالت نکش را برخی کمدی شریفی می دانند زیرا معتقدند به اندازه فیلم های کمدی این روزهای سینمای ایران از شوخی های سخیف و جنسی استفاده نکرده است. البته این به معنای این نیست که در آن از لودگی و شوخی هایی از این دست خبری نیست تنها شاید حجم آن ها کم باشد؛ اما نکته مهم دیگری که باید به آن اشاره کرد این است که وقتی قرار است فیلمی در فضای روستایی ساخته شود چقدر فیلمساز به آن آشنایی دارد. آیا تنها لهجه و لباس کافی است؟ قرار نیست آن روستا جغرافیای مشخصی داشته باشد با آداب و رسوم خاص خود؟ آیا ما به دنبال ساخت فضایی فانتزی با بازیگرانی هستیم که حتی از پس لهجه خود برنمی آیند؟ از طرفی چرا باید روستاییان در فیلم های ما بدینگونه افرادی بی اطلاع و با سطح آگاهی و سواد پایین باشند. به نظر می رسد این روستا یک منطقه است که اصلا ارتباطی به ایران و فضای کنونی آن ندارد. مثلا در آن فردی حتی اگر بیکار باشند با یارانه خود زندگی می کنند روستایی که در آن مهاجرت و بیکاری مفهومی ندارد، باغ ها همه سبز و زندگی جریان دارد و تنها دغدغه مردم آن فرزندآوری یک زوج میانسال است. بازی گروه بازیگران این فیلم نیز همان بازی هایی است که در تلویزیون از آن ها شاهد هستیم البته می توان شبنم مقدمی را به دلیل بازی یکدست خود از جمع آن ها فاکتور گرفت.