روزنامه وقایع استان مرکزی پایگاه رسمی اطلاع رسانی نشریه
سه شنبه ۱ خرداد ۱۳۹۷ شماره ۸۴۶
مژگان حیدری: رو در رویش که نشستم با وقار و آرام دفی را در میان دستانش گرفت و محکم و باصلابت شروع به نواختن کرد. طنین نوایی ملکوتی فضای اتاق را پر کرده و ضربه های هنرمندانه و ظریفش بر جان می نشست. با خود اندیشیدم که آیا کلامی هست که این سطح از لذت و عشق را هدیه کند و دل انگیزترین مفاهیم را به عرصه وجود بیاورد. در همین افکار غوطه می خوردم که سکوتی سنگین اتاق را فراگرفت. نگاهی توام با لبخند داشت که بیانگر آمادگی برای گفت و گو بود. او کسی نیست جز مجتبی نهرمیانی که دوران کودکی تا جوانیش را در خانواده ای هنری گذرانده و موسیقی را با همه احساس و وجودش درک کرده است. او از ۸ سالگی تجارب موسیقیایش را آغاز کرده و تا دوره راهنمایی موسیقی را به صورت سماعی پیگیری کرده و از سال ۷۰ به صورت جدی آموزش موسیقی در رشته های دف و تنبک را نزد استادان مختلف پی گرفته است. او تاکنون علاوه بر درس آموزی نزد پدرش از محفل آموزش استادانی چون بهمن رجبی، محمدرضا لطفی، بیژن کامکار و حسین رضایی نیا بهره برده است و همکاری با گروه های پرنیان(۷۷-۸۰)، مهر(۸۳-۸۵)، نوبانگ(۸۰-۸۱)، ارکست مهرگان (۹۰تا۹۲) و گروه فسانه (۸۷ تا کنون) را نیز در کارنامه هنریش دارد. با او در خصوص ارزش موسیقیای اصیل و اهمیت آن در زندگی فردی و نشاط اجتماعی به صحبت نشستم.
موسیقی در زوایای شنیداری بهترین و عالی ترین سطح احساس، امید به زندگی و نشاط را به ارمغان می آورد. اصوات موسیقیایی ابزاری برای تهییج هیجانات، پاسخ به نیازهای روحی، احساسی و انگیختگی نیازهای روحی است که مایه لذت، آرامش و سبکی در انسان می شود. هر صدایی که در طبیعت و محیط پیرامونی ایجاد می شود نوعی موسیقیا در خود دارد که قابل درک شده و می تواند مبنای غلیان احساسات غم یا شادی، خصلت انسان دوستی و یا غرور ملی شود. دربرهه های تاریخی مختلف بشر با بهره گیری از ظرفیت موسیقیایی تصاویر و عواطف ناخودآگاهش را بیدار کرده و یا مفاهیم و تمایلات درونی را با کلام و نوای روحانی و فره بخش درآمیخته و ارائه داده است.
نظام هستی، طبیعت و هرآنچه در اوست برپایه نظم و ریتم خاصی است و هر روح لطیف با نگاه تیزبین رد پای نواهای موزون را در آن می یابد. برای مثال در بدن انسان دم و بازدم ، تپش قلب و حتی زبان رفتاری در اندام ها مبتنی بر نظمی آهنگین است و تارهای صوتی به زیباترین شکل محملی است که دامنه ای از هیجانات، افکار، باورها، ایده و شخصیت هر فرد به واسطه آن ظهور می یابد و مبنای آن نیز بر صوت و موسیقیا قرار دارد.
این نواهای روحانی در وزش باد، ضرب آهنگ باران، گذر رود و هر موجود زنده در آغوش طبیعت نیز هویداست، بنابراین می توان از موسیقی در معنای عام به عنوان روح بیدار و حس زندگانی نام برد.
وقتی نت ها با آرایش الگویی مشخصی در سایه مهارت نوازنده زندگی می یابند کیفیتی آهنگین ایجاد می شود که تاثیر عمیق بر روحیات، سلامتی، باروری تفکر و حس های درونی مخاطب می گذارد و امروزه این اثر شگرف با مقیاس های علمی به اثبات رسیده است.
موسیقی سنتی و اصیل ایرانی ظرفیتی ناب و هنری تمام قد است که ضمن آثار روانی و درمانگری، انتقال مفاهیم و هویت بخشی کارویژه مهم دیگری نیز دارد و آن تقویت پیوستار روانی جامعه و بسط نشاط اجتماعی است. ذات هنر موسیقیایی همراستایی با طرب و سرخوشی است و تار و پود آن با نوازش روح و روان ارتباط مستقیم دارد.
سازهای ایرانی از هر نوع کوبه ای، زهی و یا بادی اگر با مضامین عمیق و اشعار فاخر بزرگان درآمیزد به آسانی با مخاطب ارتباط داشته و می تواند بهترین ابزار انتقال پیام های مهم و گفتمان سازی فرهنگی، بهبود مناسبات رفتاری و اخلاقی، اشاعه صمیمیت و ارائه عواطف و احساسات جامعه در مجرای صحیح باشد.
به گفته محققان و کارشناسان امر سرمایه اجتماعی و مولفه های نشاط در جامعه در سال های اخیر توازن خود را از دست داده و در حد انتظار نیست.
جامعه ناشاد درهای گشاده به گذرگاه های تاریک آسیب و بزه دارد چرا که هیجانات طیف های مختلف مردمی از راه موثر تخلیه نشده و انگیزش کافی برای خلاقیت و پیشبرد امور در سطوح فردی، جمعی و اجتماعی وجود ندارد.
ظرفیت های موسیقی به عنوان نوازشگر روح و لازمه نشاط اجتماعی باید به صورت اصولی هدایتگری شود و هنر و اهالی آن نباید در نگاه تصمیم سازی به عنوان حیاط خلوت و بخش حاشیه ای نگریسته شوند.
جامعه پویا گام هایش را آگـاهانه و با حضور مولفه های تولید شادمانی برمی دارد چرا که پایین بودن سطح امید به زندگی لایه های اضطراب و افسردگی و احساسات انباشته را قطورتر می کند و این مانعی جدی در پیشبرد مناسبات است.
انسان به عنوان محور توسعه پایدار برای گذران زندگی نیاز دارد که در سطح جسمی و روحی تغذیه شود و یکی از مهمترین منابع تغذیه روح و روان در کنار توسعه فرهنگ کتابخوانی و ایجاد کرسی های گفت و گو و هم اندیشی ، توجه به هنر و دنیای زیباشناسی است که موسیقی به عنوان یکی از شاخه های آن می تواند نقش آفرین و موثر باشد.
در دوران رنسانس از موسیقی به عنوان دارویی برای پیشگیری از بیماری ها و درمانگری بهره گرفته می شد. شاید اساس بهره مندی از موسیقیا در مذاهب نیز تاثیری است که این نوای روحانی بر روان و ارضای هیجانات درونی دارد.
کوتاه سخن اینکه استفاده هدفمند از هنر موسیقی در عرصه تصمیم سازی و امور اجرایی جامعه نشانه هوشمندی کارگزاران و تصمیم سازان است چرا که ظرفیت بالای موسیقی کمک می کند که احساسات ناهوشیار در کانون های جمعیتی بروز کند و سطوح بالاتری از اعتماد و امید در جامعه شکل بگیرد. تنها یک انسان آرام، پخته و با نشاط می تواند به محرک ها و برنامه ها در جامعه پاسخ موثر دهد و برخورد غیرکارشناسی با موسیقی و انحلال کنسرت ها نه تنها کارساز نیست بلکه در آینده تاثیر خود را در ریزش مولفه های نشاط در جامعه نشان خواهد داد.
هنر موسیقی سرمایه گرانمایه و میراثی ارزشمند است که آمیختگی با حکمت و فرزانگی، صلح و آراستگی و شادکامی دارد و باید از این فرصت در راستای تقویت انسجام اجتماعی ، پویایی فرهنگ بومی و بسط نشاط و انگیزش در جامعه نهایت بهره را برد.
