یکشنبه ۱۷ اسفند ۱۳۹۹ شماره ۱۳۹۷

نقش بی رنگ رسانه در پاندمی کرونا

محدثه کاظمی 

پژوهشگر رسانه

معلم مدرسه غایب است و کلاس بدون معلم قابل کنترل نیست. معاون سر کلاس حاضر می شود تا سر و صداها آرام شود. وقتی درس و تکلیفی در میان نیست، سر و صداها همچنان ادامه پیدا می کند. چاره ای جز بردن دانش آموزان به حیاط نمی ماند. بچه های کلاس دیگری در حیاط ورزش می کنند و با اضافه شدن بچه های این کلاس، در حیاط کوچک مدرسه، تعداد بچه ها دو برابر می شود و سر و صداها افزایش میابد، معاون فقط سوت می زند و به سکوت امر می کند اما در هیاهوی بچه ها صدای سوت شنیده نمی شود، ابزار ورزشی و سرگرمی کم است و نمی تواند همه را مشغول کند پس هیاهو ادامه می یابد. انتظار سکوت از بچه هایی که معلم ندارند، حیاط مدرسه شان کوچک است و ابزار ورزشی و سرگرمی لازم را ندارند، انتظار سنگینی است. در دوران کرونا همگی به ماندن در خانه دعوت شدیم و بهترین راه جلوگیری از کرونا، همین نکته ذکر شد. ماندن در خانه، نیاز به تامین امکانات داخل منزل دارد. با رواج فرهنگ آپارتمان نشینی، جمعیت زیادی از خانواده های ایرانی در آپارتمان ها زندگی می کنند، آپارتمان هایی که اغلب آنها متراژ پایینی دارند و حال در این فضای کوچک می بایست قرنطینه شد، نوبت به سرگرمی ها برای گذر این زمان می رسد. منهای بازی ها و سرگرمی هایی که هر خانواده برای خودش ایجاد کرده، از رسانه ملی انتظار می رفت تا برنامه های نسبتا خوبی را در رادیو و تلویزیون پخش کند که شاید به سهم خود، سرگرمی ایجاد کرده و باشد که انگیزه ای شود برای مردم که حداقل برای سپری کردن زمان خود در خانه، دلیل با ارزشی داشته باشند. اما برنامه ها به گذشته خود همچنان وفادار ماندند و تمام تلاش های خود را مبذول کردند که مبادا تغییر اساسی در کنداکتورها، ایجاد کنند و جز تغییر مجری ها و تغییر دکور برنامه ها، اضافه کردن مسابقه های تقلیدی و فشردن دکمه تکرار برنامه های تولید شده قدیمی، ثابت قدم به راه خود و برنامه سازی شان ادامه دادند. باز هم همان آش و همان کاسه! ماجرا همان کلاس بی معلم شد که هر چه معاون سوت میزد و دعوت به سکوت می کرد، کارساز نبود. مخاطبی که می توانست به رسانه ملی پناه ببرد، پناه دیگری چون فضای مجازی را انتخاب کرد تا محدوده اختیار و عمل خویش را افزایش دهد و بتواند این ایام قرنطینه را در خانه بگذراند. این بار نوبت ارتباطات بود که به میدان بیاید و سنگ تمام بگذارد و آنقدر سرعت اینترنت را مطلوب کند که کلافگی را برای کاربرانش کامل کند. مدرسه ابزار و تجهیزات ورزشی و سرگرمی لازم را نداشت و معاون سوت می زد که ساکت باشید!
ای کاش وقتی قرار است معلم نیاید، تلاش کنیم که برای کلاس بی معلم، وسایل ورزشی و سرگرمی لازم را تهیه کنیم، در غیر این صورت مدام سوت نزنیم و حکم به سکوت و رعایت آرامش ندهیم. چون فایده ای ندارد. یک بچه بی معلم، بدون ابزار و تجهیزات ورزشی و در یک حیاط مدرسه کوچک چقدر می تواند در سکوت به سرببرد؟!