دوشنبه ۱۸ اسفند ۱۳۹۹   شماره ۱۳۹۸

گفتگوی وقایع استان با سیما ابراهیمی مستندساز اراکی به بهانه حضور فیلم مستندش در جشنواره «هنر زنده است»

من هنرمند هستم

علاقه بسیاری به ساخت فیلم های مستندی دارم که قصه و سوژه شان کمتر دیده و پرداخته شده، منظورم ماجراهای عجیب وغریب نیست بلکه منظورم دیدن آدم ها و داستان هایی است که به واسطه دور بودن ازشهرها و رسانه ها کمتر دیده می شوند و به آن ها پرداخته نمی شود

متاسفانه حتی بسیاری از افراد تحصیلکرده و آگاه جامعه هم کمتر از دیدن فیلم مستند در سینما استقبـــال می کنند در حالی که شبکه مستند تلویزیون یکی از پر بیننده ترین شبکه هاست که این خود نشانگر پتانسیل بالای فیلم مستند برای استقبال مخاطب است که جا دارد به آن پرداخته شود

فاطمه چاپاری

سیما ابراهیمی متولد شهر اراک، فارق التحصیل کارشناسی ارشد رشته ادبیات نمایشی از دانشگاه سوره تهران است. فعالیت های هنری خود را به عنوان فیلمساز و مدرس دانشگاه در رشته سینما ادامه داده و فعالیتش در رشته سینما را از انجمن سینمای جوان آغاز کرده است.
دراولین تجربه این هنرمند در حوزه فیلمسازی در سال ۱۳۸۲ فیلم داستانی آغاز به چندین جشنواره داخلی وخارجی راه یافت.این فیلمساز اراکی تا به حال ۳ فیلم مستند با همکاری صداوسیمای استان مرکزی ساخته که اولین شان فیلم مستند «دشت ممنوعه» است که جایزه جشنواره رسانه ومنابع طبیعی را از آن خود کرده است، دومین فیلم ابراهیمی مستند «ذلف آباددیارخاموش» است، این اثرعلاوه بر اینکه جایزه های بهترین پژوهش فیلم مستند از جشنواره رشد، بهترین پژوهش مستند ازجشنواره استانی انجمن سینمای جوان کشور و بهترین پژوهش از جشنواره مراکز صداوسیما را از آن خود کرده، به جشنواره فیلم های باستان شناسی رورتو ایتالیا نیز راه یافته است، «من هنرمند نیستم» سومین فیلم مستند وی است که نامش در لیست ۲۴ فیلم کوتاه مستند راه یافته به جشنواره «هنر زنده است» به چشم می خورد، به همین بهانه وقایع استان در گفتگویی با این هنرمند به بـررسی ویژگی های فیلم مستند و مشکلات هنرمندان این شیوه از فیلمسازی پرداخته است.

ایده ساخت این مستند چگونه استارت خورد و چرا فرم مستند را برای ارائه این اثر انتخاب کردید؟
این فیلم به زندگی هنرمندی می پردازد که اصالتاپدرش ازاهالی روستای فشک فراهان است، علاقه این هنرمند به هنرهای تجسمی دیدنی است وسعـی می کند درآثارش نقش اجتماعی هنرمند رادرجامعه امروز ایران به چالش بکشد.آشنایی من بااین هنرمند درجریان برگزاری جشنواره هنر روستایی در روستای فشک فراهان بود که به همت او واهالی روستا برگـزار می شد، این مستند قبلا در چند جشنواره داخلی وخارجی هم حضور داشته است و اکنون برای چندمین بار است که این فیلم در یک جشنواره در حوزه فیلم حضور پیدا می کند. در پاسخ به این سوال که چرافرم مستند را انتخاب کردم می توانم بگویم، علاقه من به شیوه مستند به این دلیل بوده که مستندسازی را بهترین ونزدیک ترین شیوه فیلمسازی برای نشان دادن واقعیت می دانم واز نظر من این شیوه بهترین روش برای بیان هنری بسیاری از اتفاقاتی است که درجهان درحال رخداد است.

من هنرمند نیستم؟ چرا این نام را برای فیلمی که موضوع آن پیرامون زندگی یک هنرمند در جامعه است، انتخاب کرده اید؟
نام این فیلم ازیک پروژه اجرای خیابانی آقای عباسی فراهانی درتهران گرفته شده است که قسمت هایی ازآن هم درفیلم هست، به نظرم این نام که با توافق ایشان به عنوان اسم فیلم انتخاب شده، بهترین نام در بیان روش وی در انجام کارهای هنریش است.

در مرحله تولید فیلم به چه مشکلاتی برخوردید و چطور حل شان کردید؟
خب می توان گفت مستند سازی یکی از سخت ترین کارهایی است که درجهان وجود دارد چرا که هرلحظه ممکن است اتفاقات جدیدی برای کارو یا شخصیتی که بر اساس او فیلم ساخته شده بیفتد و تمام برنامه ریزی ها وذهنیتی که برای ساخت فیلم وجود داشته رابهم بریزد.به هرحال این پروژه هم مشکلات خود راداشت؛ لوکیشن های متعدد روستا و تهران، برنامه ریزی زمان های فیلمبرداری وهماهنگی با آدم های مختلف جزوسختی های این کاربود که با کمک اهالی روستا وخود آقای فراهانی توانستیم آن ها را مرتفع کرده وکار رابه سرانجام برسانیم.

هدفتان از ساخت فیلم مستند چه بود؛ چه مولفه هایی در این فرم از روایت سینمایی شما را جذب خود کرده؟
من علاقه بسیاری به ساخت فیلم های مستندی دارم که قصه وسوژه شان کمتردیده وپرداخته شده، منظورم ماجراهای عجیب وغریب نیست بلکه منظورم دیدن آدم ها وداستان هایی است که به واسطه دوربودن ازشهرها ورسانه ها کمتردیده می شوند وبه آن ها پرداخته نمی شود، ازنظرمن مستند قطعا رسانه ای است که باعث خواهد شد صدای آن ها شنیده شود.

از نظر شما تجربه حضور در جشنواره ها چه تاثیری روی کار فعالان و علاقمندان فیلم خواهد داشت؟
حضور درجشنواره ومجامع هنری فرصت بسیارخوبی برای هنرمندان است تا با فضا وشیوه های کاری جدید وبه روزآشنا شوند ودرعین حال کارشان دیده شود، به ویژه دررشته هایی مثل مستند وفیلم کوتاه جشنواره بهترین امکان برای دیده شدن وارزیابی این نوع کارها می باشد، درعین حال اگر جوایزی هم کسب کنند سرمایه ای است برای ادامه کارشان درپروژه های بعدی که دارند

به نظر شما بازگشت هزینه از طریق اکــران فیلم های مستند ممکن است؟ برای انجام این کار چه بسترسازی هایی لازم است یا چه راهکار های دیگری می توان برای بازگشت هزینه برای فیلمسازان این حوزه ارائه داد؟
به هرحال مستندسازی هم هزینه بسیاری دارد و برگشت سرمایه برای فیلمساز بسیارمهم است تابتواند به کارخود دراین رشته ادامه دهد، متاسفانه درکشور ما اکران مستند درحدبسیارمحدودی وجودارد ولی من معتقدم آشنایی مردم با مستند، زمینه ای برای اکران بیشترمستند خواهد بود، متاسفانه حتی بسیاری ازافراد تحصیلکرده وآگاه جامعه هم کمتر از دیدن فیلم مستند درسینما استقبال می کنند در حالی که شبکه مستند تلویزیون یکی ازپربیننده ترین شبکه هاست که این خود نشانگر پتانسیل بالای فیلم مستند برای استقبال مخاطب است که جا دارد به آن پرداخته شود.

حرف دیگری نمانده؟
در ادامه کارم، در حال حاضر مشغول تحقیق و پژوهش با رویکرد آداب و رسوم در استان مرکزی هستم که انشالله سال بعد بتوانیم تصویربرداری را شروع کنیم.
درپایان هم امیدوارم شـــرایطی پیش بیاید کــــه جوان های علاقمند به سینما درشهراراک بتوانند کارکنند وازحمایت وهمراهی نهادها ومسئولین فرهنگی بهرمند شوند تا برای شروع کارلازم نباشد که حتما به تهران و پایتخت مهاجرت کنند چرا که با توجه به تعداد زیادی ازپیشکسوتان واساتید رشته سینما که اهل استان مرکزی هستند و استعداد بالای جوانان حیف است که این توانمندی دراستان نادیده گرفته شود.