فریاد مظلومیت دلیجان را بشنوید

شنبه ۲۴ مهر ۱۴۰۰   شماره ۱۴۸۱

فریاد مظلومیت دلیجان را بشنوید

رحمان دلاوری

شهروند دلیجانی

دردی که شهرستان دلیجان به آن گرفتار است و در سال های پس از شهرستان شدن همیشه گریبانگیر آن بوده، این است که هیچ تناسبی بین مرزهای جغرافیایی و واقعیت های فرهنگی، اجتماعی و تاریخی این شهرستان وجود ندارد و همین امر باعث شده شهرستان های همجوار آن که هر کدام متعلق به استان دیگری هستند و اتفاقا هر دو از قدرت و نفوذ خاصی در حاکمیت برخوردارند هر از گاهی به دلایلی درست یا غلط ادعاهایی را درباره مالکیت بخشی از شاکله سرزمینی شهرستان دلیجان مطرح کنند و اتفاقا به واسطه همان نفوذ و قدرت در پیشبرد و اثبات ادعای خود موفق هم بوده اند و نتیجه اش جدا شدن مشهد اردهال در زمانی و باقی ماندن اختلافات تا هم اکنون، احداث دیواره و دریاچه سدی که نه به نام و نه به کام دلیجان و منطقه ویژه حیات وحشی که به نام شهر دیگری قباله زده اند، بوده است. طنز تلخی که سوغات دلیجان گز اصفهان و سوهان قم است شاید بخشی ریشه در همین واقعیت های تلخ دارند. همین دردها باعث شده که مردم این شهرستان به حق و درست چون یتیمی آواره گاه مطالبه پیوستن به قم دارند و گاه به کاشان و اصفهان! عمق حقیقت این است که شهرستان دلیجان را با هر معیار و محکی بسنجی هیچ تعلقی به استان مرکزی ندارد و بحث و دعوا بر سر حدات آن که هر روز مشتری و مدعی تازه ای دارد بحثی عبث و بیهوده است و البته با تجربه ای که از گذشته دارم با مطالبه گری در این زمینه کاملا مخالفم چرا که صاحبان قدرت و کارگردانان سیاست این دعوا را صرفا در حد زرگری میخواهند و مردم را برای بازیگری! بنابراین شخصا دوست ندارم بازیچه این بازی بی مزه تکراری باشم و به کسی هم توصیه نمی کنم که اینگونه باشد. اما در خصوص برنامه استان قم برای جذب سرمایه گذاری بخش خصوصی در اراضی حریم دریاچه سد پانزده خرداد با کیفیتی که برای جذب سرمایه گذار اطلاع رسانی شده است شاید در نگاه اول دخالت یک استان دیگر در مایملک استانی دیگر، گستاخانه و تحقیر آمیز بنظر برسد اما این موضوع از جنبه هایی نیز قابل بررسی است که نشان می دهد نه تنها این اتفاق، نامبارک نیست بلکه می تواند به تعیین تکلیف خیلی از مسائل بینجامد و برای اولین بار این دعوا منافع دلیجان را نیز تامین کند و مبارک هم باشد.
-۱پارک جنگلی پانزده خرداد دلیجان در یک قرارداد ۳۰ ساله بصورت اجاره به شهرداری دلیجان واگذار شد و طرح سرمایه گذاری خوبی برای جلب مشارکت خصوصی در آن نیز فراهم گردید اما قرارداد معیوب اداره کل منابع طبیعی استان هیچ جذابیتی را برای بخش خصوصی فراهم نکرد و علیرغم جذابیت ها و پتانسیل های فراوان این منطقه، شهرداری و شورا هیچگاه نتوانست در امر جذب سرمایه گذار موفق باشد و نتیجه اینکه شهروندان همیشه حسرت سرمایه ارزشمندی را می خورند که هیچگاه نتوانسته تفرجگاهی مستقل را برای آنها به ارمغان آورد.
-۲پیرو نکته اول کاملا مشهود است که شهرداری دلیجان حداقل در منطقه پارک جنگلی تلاش زیادی داشته که منشاء تحول در حاشیه دریاچه سد باشد اما بدلیل عدم همکاری موثر منابع طبیعی و وجود قوانین خشک و دست و پاگیر، فروغی نداشته و در آینده نیز نخواهد داشت مگر اینکه قفل هایی که بر پیکر این قرارداد بسته اند با درایت و شجاعت مسئولان استانی باز شود که چنین انتظاری نیز عبث و بیهوده است.
-۳ از نظر بنده و اکثر شهروندان دلیجانی مساله مهم، رونق سرمایه گذاری و آبادانی در اراضی حاشیه دریاچه سد و ایجاد یک تفرجگاه با استفاده از ظرفیت و پتانسیل این منطقه است که سالها به آرزوی دست نیافتنی برای آنها تبدیل شده است و تنها چیزی که اصلا اهمیت ندارد این است که چه کسی این رونق و آبادانی را به ارمغان می آورد حال استان قم باشد یا استان مرکزی!
بنابراین بحث و دعوا بر سر سهم خواهی را به جای مردم باید به مدیران دو استان واگذار کرد و توصیه بنده این است که فرش قرمز را برای کسی پهن کرد که قدرت انجام کار دارد و خیرش به مردم این منطقه می رسد. برای یک بار هم اجازه دهید به جای آنکه وسط گود معرکه باشیم کنار گود بشینیم و جنگ قدرت را میان صاحبان قدرت تماشا کنیم. در این گود هر کس برنده بود گوارای وجودش و البته گوارای وجود مردم دلیجان. این روزها مردم می پرسند، وقتی مسئولین استان مرکزی در این سال ها اراده و اهتمامی برای رونق این منطقه نداشته و برعکس ترمزی هم در این مسیر بوده اند اکنون که مسئولان استان قم پاشنه برکشیده اند که طرحی نو در اندازند چرا خودمان با دست خود مانع این اتفاق باشیم؟!