روزنامه وقایع استان مرکزی پایگاه رسمی اطلاع رسانی نشریه
چهارشنبه ۲۶ مرداد ۱۴۰۱
علی ناهیدی نژاد: اخیرا صحبت‌هایی از بعضی مسئولان درخصوص تالاب میقان منتشر شده که حقیقتا جای تعجب دارد؛ مثلا اشاره به مطالعات دهه ۶۰ درخصوص تعریف منطقه. هرچند نفس اشاره به ۴۰ سال گذشته درکنار خود مطلب جای بحث دارد اما اکنون بهتر است چند مسأله را مدنظر قرار دهیم:
۱- تالاب میقان، نه با دهه ۶۰ بلکه با همین ماه‌ها قبل تفاوت دارد! کافیست تصاویر ماهواره‌ای بروز را بررسی و مقایسه کنیم. بستر تالاب آیا بخاطر فعالیت‌های معدنی، نسبت به همین چند ماه قبل تغییراتی نداشته است؟
۲- جنابان مسئول حتما می‌دانند دهه‌ها قبل، رودخانه‌های فصلی و با آب شیرین و علاوه بر آن، بارش حداقل ۳۰۰ میلیمتری سالانه، تامین کننده آب شیرین تالاب بودند؛ آیا اکنون وضعیت همین است؟ آیا ده‌ها آب بند تحت عنوان عملیات آبخیزداری در حوضه آبریز تالاب میقان بنا نشده است؟ آیا نفس همین طرح‌ها مورد بحث نیست؟ طرح‌های آبخیزداری در پیشگیری از سیلاب بارها بحث شده‌اند؛ اما سوال این است اساسا سیلاب چرا خسارات سنگین وارد می‌کند؟ آیا نباید سراغ فعالیت‌های انسانی از جمله عدم رعایت حریم رودخانه‌ها در برهم زدن طبیعت مناطق را گرفت و بعد سراغ بحث فعالیت‌های انسانی دیگر نظیر آبخیزداری با بنای سازه در مسیر طبیعی آب رفت؟ این چگونه طرح‌هایی هستند که اساسا با برهم زدن حالت طبیعی دامنه‌ها و دره‌های کوه‌ها، دنبال پیشگیری از سیلابی هستند که از قضا هم در خیلی از اوقات، مسیر طبیعی بستر رودخانه را به سمت مأمن خود طی می‌کند و این سازه‌های انسانی اند که در حریم و بستر رودخانه‌ها بنا شده اند؟
۳- خیلی چیزها تغییر کرده است. دهه‌ها قبل مگر این همه چاه عمیق و نیمه عمیق در دشت میقان بود؟ مگر در بالادست شمال تالاب، در گذشته سد وجود داشت تا آب‌های سطحی فصلی را مثل امروز جرعه جرعه هم به تالاب نرساند؟ این فعالیت‌ها در آینده کجا را با نتایج منفی مواجه خواهد کرد؟
صحبت از محیط زیست اراک، صحبت از حق حیات صدها هزار انسانی است که سال‌هاست رنج دوران کشیده اند و از آلودگی هوا تابشان طاق شده است. بنابراین هنگام سخن گفتن از مسائل مختلف، اولین و نخستین اولویت، عدم تحمیل مشکلات جدید به جان طبیعت منطقه است و مسئولیت انسانی همگانی می‌طلبد.
