جامعه ای که یکپارچه «کیمیا» شد

یکشنبه ۳۱ مرداد ۹۵   شماره ۳۹۷

سرمقاله- نیره یوسفی راد

ورزشکاران زن ایران سال هاست که با وجود مقررات تبعیــض آمیز و کمبــود امکانات در مسابقات بین المللی پیشرفت می کنند و باعث ارتقاء رتبه ایران می شوند. پیروزی آنها به دل اکثر ایرانیان شادی و افتخار می بخشد، اما عده ای را نگران و دلخور می کند. نخستین حضور زنان در ورزشگاه‌های ایران به بازی ایران و بحرین در مقدماتی جام جهانی ۲۰۰۶ بازمی‌گردد. در این بازی که ایران به جام جهانی صعود کرد، علاوه بر زنان، رئیس جمهور وقت ایران نیز از تماشاگران ویژه بود. فیلم آفساید، که درباره دخترانی است که برای ورود به ورزشگاه آزادی تلاش می‌کنند نیز در طول همین بازی فیلمبرداری شده‌است. بار دیگر با همبستگی زنان کره‌ای، چهار دختر ایرانی توانستند در سال ۱۳۷۸ وارد ورزشگاه آزادی شوند.در آغاز سال ۱۳۸۵ محمود احمدی‌نژاد، رئیس جمهور ایران با ارسال نامه‌ای به رییس سازمان تربیت بدنی خواستار فراهم کردن امکانات حضور زنان در ورزشگاه‌ها شد.این نامه با اظهارنظرهای متفاوتی در میان مسئولین کشور، نمایندگان مجلس شورای اسلامی و خبرگزاری‌های خارجی همراه شد و با مخالفت صریح گروهی نتوانست آن را به اجرا بگذارد و از تصمیم خود صرف نظر کرد. بهتر است مسئولین و سیاستگذاران ورزشی و امور زنان در نظر بگیرند که حضور زنان در عرصه ورزش چه به عنوان ورزشکار و چه به عنوان تماشاگر یک حق است و هدف اصلی آن رشد خود زن و به انتخاب شخص اوست. اگر حضور زن در ورزش پیامدهای مثبت دیگری برای اجتماع – مثل افتخار و یا تلطیف فضا- دارد، آن هدف اصلی نیست تا زن ابزار محسوب شود. نگاه ابزاری به زن در واقع نگاهی ست که زن را تنها برای مادر شدن و خدمت به خانواده بداند و به این بهانه او را از بقیه فعالیت های اجتماعی و حرفه ای مثل ورزش بازدارد. وظیفه مسئولین این نیست که زنان را تنها به عنوان ابزار تولید مثل ببینند بلکه وظیفه آنها این است که از حق زن دفاع کنند. یکی از این حقوق حق برخورداری از امکانات لازم برای پیشرفت در ورزش حرفه ایست. اگر مسئولین به نقش مادری اهمیت می دهند باید شرایطی را فراهم کنند که مسئولیت مادری مانع دیگر فعالیت های اجتماعی و حرفه ای زن نشود. بسیاری از مدال آوران ورزشی دنیا مادر هستند.
امیدواریم با کسب اولین مدال زنان ورزشکار ایرانی در تاریخ مسابقات المپیک حساسیت ها بر مقوله ورزش زنان کاهش یابد. این اتفاق خجسته نه تنها خودباوری و اعتماد به نفس را در زنان ایرانی افزایش داد بلکه نشانه هایی روشن از خواست و توان زنان ایرانی را به منصه ظهور رساند.