قضاوت ممنوع

دوشنبه ۱۳ آذر ۱۳۹۶   شماره ۷۳۶

فرشته غلامی

وای به روزی که یکی بفهمد فلانی مبتلا به ویروس HIV است آن وقت است که به خودشان اجازه هرگونه تحقیر و توهین را می دهند و هزار و یک انگ به او می چسبانند که معلوم نیست چه خطایی مرتکب شده که چنین بلایی سرش آمده و از آن پس است که نگاه های تحقرآمیز شروع می شود. دوست و آشنا هم دیگر با او رفت و آمد نمی کنند و می گویند«فلانی ایدز گرفته و نباید به او نزدیک شد.» بدون آنکه بدانند HIV تنها یک ویروس است و ایدز مرحله پیشرفته‌ای از این ویروس است که بیمار را در آستانه مرگ قرار می‌دهد. در کشور ما بیشتر از آنکه ایدز را به عنوان یک بیماری بشناسند بدان انگ می گذارند همین ها هم سبب می شود تا افراد مبتلا به این ویروس خود را در گوشه و کنار پنهان کنند و گذشته از آن، اگرچه سالها درخصوص این بیماری هشدارهایی می دهند اما مسئولان هم از دادن آمارهای واقعی درخصوص این بیماری واهمه دارند. در کش و قوس کمبود آمار از تعداد مبتلایان به این ویروس اما بنابر آخرین آمار وزارت بهداشت ۶۶ هزار تن در کشور که به HIV مبتلا شده‌اند، مورد شناسایی قرار گرفته‌اند. در این میان فقط یک سوم مبتلایان برای پیشگیری از ابتلا به ایدز و درمان به مراکز درمانی مراجعه می‌کنند و بقیه از ترس انگی که به آنها خواهد خورد یا بیکار شدن از کار و از دست دادن ارتباطات اجتماعی‌شان این بیماری را پنهان می‌کنند. در تقویم رسمی کشور هم از تاریخ ۱۰-۱۶ آذر ماه هفته اطلاع رسانی ایدز نامگذاری شده است. این زمان فرصت مناسبی است در جهت آموزش و اطلاع رسانی در زمینه یکی از مهمترین بیماری های عفونی که امروز همه جوامع و ملل مختلف به نوعی دست به گریبان آن هستند. اکنون تقریبا سه دهه از عمر این بیماری در کشور می گذرد اما همچنان سطح فرهنگ و نحوه برخورد جامعه با آن در طول این مدت رشد نکرده است. هر چند سطح سواد جامعه مقداری راجع به این بیماری پیشرفت کرده ولی هنوز ما این بیماری را در کمال شرمساری یک مسئله اخلاقی می‌دانیم و همین امر به ظاهر ساده باعث شده است که اکثریت این بیماران به هیچ وجه وارد سیستم‌های درمانی نشوند و اصلا تمایلی به آگاهی و سیر تحول این ویروس در بدن خود نداشته باشند. اینکه این تفکر و ذهنیت در کشور ما از کجا شکل گرفته چندان بدیهی نیست اما همچنان انگ و تهمت به افراد مبتلا به HIV مهم ترین مسئله است در حالی که با پیشرفت‌های جدید پزشکی فرد وقتی متوجه می‌شود آغشته به ویروس HIV است با درمان درست و به موقع می‌تواند یک زندگی کاملا عادی و با کیفیت داشته باشد و حتی هیچ وقت وارد فاز بیماری ایدز نشود. اینکه همه ساله فقط در اول دسامبر روبان قرمز به سینه خود وصل کنیم یا هفته ای را به این بیماری اختصاص دهیم و فلان مسئول و کارشناس درخصوص این بیماری سخنانی را مطرح کند راهکار نیست. خوشبختانه کمیته‌های اجرایی ایدز در کل کشور فعال هستند ولی سنجش میزان موفقیت آنها را فقط می‌توان از یک طریق سنجید و آن هم کاهش انگ اجتماعی نسبت به این گروه از بیماران و تحقق شعار «سلامتی حقی برای همه» است.