بازتولید شعارهای بی سرانجام

چهارشنبه ۲۰ اردیبهشت ۹۶ شماره ۵۸۲
سامان بدر. فعال رسانه ای
در این دور از انتخابات ریاست جمهوری با پدیده هایی روبه رو هستیم که به جای این که بیشتر روی اقدامات خود تاکید کنند به گرته برداری از افراد و کاندیداهای داخلی و خارجی دست زده اند. به نظر می رسد بحران هویت سیاسی از سویی و عدم شناخت کافی مردم از کاندیداهای ریاست جمهوری آن ها را به نمادگرایی و تعریف خود به عنوان الگویی از شخصیت های دیگر سوق داده است.
بسیاری از این نمادها که در بسیاری از انتخابات ریاست جمهوری دنیا وجود دارد برگرفته و الهام گرفته از شخصیت و هویت کاندیداها است.بعضی از این نمادها همچون جنبش رابعه ، دولت مردم آبراهام لینکن و یا جنبش مبارزه با وال استریت به صورت اتفاقی بوجود نیامده ، اما در ایران بی هیچ شباهتی به افکار و آرای بعضی ها تلفیق یافته است. کاندیداهای ما دوست دارند برنی سندرز و یا مبارز جنبش وال استریت باشند بی آنکه در سابقه مدیریتی آن ها چنین چیزی دیده شود.
دوست دارند شهید بهشتی شوند بی آن که مثل ایشان زیر آماج حملات تند مخالفین قرار گرفته باشند. حتی گاهی دوست دارند از نمادهای کسانی استفاده کنند که به واقع نقدهای جدی به آن ها وارد است. آن هایی که از نماد رابعه اخوان المسلمین و محمدمرسی استفاده می کنند آیا خود را مشابه بنیادگرایان مصر می دانند که اقداماتشان موجب بن بست در بهار عربی مردم مصر شد؟
این بازتولید شعارها و نمادهای دیگران به مانند همه اتفاقات تکراری تاریخ به شکل کمیکی عرضه شده است و به نوعی از همان بحران هویت سیاسی است که نمی تواند برای توده مردم جذابیتی ایجاد کند. ما از فرهنگ منحرف التقاطی دهه پنجاه و شصت که باز هم به نوعی دارای هویت سیاسی بود به سمتی می رویم که چیزی جز تکرار نمادها و شعارهای افراد مختلف نیست که قرار است تنها یک نفر به دوربین زل بزند و آن ها را به عنوان یک کلید واژه تکرار کند.