گزارش وقایع استان از کمرنگ شدن یک کار خیر اجتماعی/دیوار مهربانی فرو ریخت

دوشنبه ۲۰ دی ۹۵ شماره ۵۰۲

روشنک مشتاق
وقایع استان

هنوز یک سال از سر و صدای دیوار مهربانی در برخی از شهرهای ایران نمی گذرد، که این دیوارها کم کم در بین مردم رنگ باختند. دیواری که با شعار«نیاز نداری بذار، نیاز داری بردار»قرار بود به جایگاهی برای افراد نیازمند، کارتن خواب، بی بضاعت و… تبدیل شود تا بتوانند سرمای زمستان را در زیر گرمی و مهربانی این دیوار به بهار برسانند به دیواری خالی تبدیل شد که فقط از آن دیوار رنگارنگ، چند میخ چوب لباسی باقی مانده و دریغ از یک لباس برای سرمای زمستان این افراد. سال هاست که عادت کرده ایم در ابتدای هر چیز آنقدر موضوع را بزرگ کنیم و در بوق و کرنا کنیم، و بعد یواش یواش بی خیال شویم. موضوع دیوار مهربانی همانند موضوعات دیگر اجتماعی امان سر و صدای زیادی به پا کرد، چند روزی از آغاز به کار اولین دیوار مهربانی نگذشته بود که تیتر روزنامه ها و رسانه ها شروع شد و همچنین این دیوار با پیام مهربانی بازتاب زیادی در رسانه‎های جهانی داشت، دیواری که در پس ناآرامی های خاورمیانه نشان از رواج فرهنگ مهربانی در کشور ایران داشت.دیواری که در گذشت چند روز از پا گرفتنش از همه دیوارهای جهان بیشتر مورد توجه قرار گرفت و برخلاف دیوار که همیشه نشان از مقاومت و سختی می دهد، این بار نماد مهربانی شد.اما این دیوار که از همان ابتدا نظرات متضادی را به دنبال داشت و پر از حاشیه بود امروز بعد از گذشت چند ماه خراب شده است و همه مهربانی ها دود شد و رفت هوا.گویا این دیوارها عمرشان به سر آمده، در همین شهر اراک این دیوارها رنگ باختند. این شماره به چند دیوار مهربانی در شهر سر زدیم اما میخ های زنگ زده، خالیه خالی بود. دیواری که هنوز پابرجاست اما مهربانی مردم ته کشیده است.
برخی معتقد بودند این دیوار نمایش دهنده فقر در جامعه است اما برخی دیگر آن را عاملی برای رواج کمک و همیاری به همنوعان می دانستند. اما چه شد که مهربانی رخت بست؟ این شماره با تعدادی از مردم شهر اراک در رابطه با نظرشان نسبت به مهربانی که بر روی دیوار میخکوب شد و در طی کمتر از یک سال رخت بست گفت و گو کردیم.
علیرضا می گوید:«وای این دیوار نماد مهربانی بود، چند بار مادرم لباس هایمان را که دیگر اندازه امان نبود را به دیوار هدیه داد ، به نظرم که خیلی حیف است که این روزها با وجود سرمای اراک این دیوارها خالی است.»
سبحان می گوید:«نزدیک مدرسه ما در خیابان ملک یک دیوار مهربانی بود، امسال این دیوار هنوز وجود دارد، هر روز که به مدرسه می روم و نگاهی به آن می کنم خالی است، پارسال اینطور نبود. حتی چند بار لباس هایی که از خشکشویی گرفته بودند و تمیز و پلاستیک کشیده بود را بر روی دیوار نصب می کردند اما امسال خبری نیست.»
مریم ساکن شهرصنعتی است، او می گوید:« در همین شهرک یک دیوار مهربانی داریم، هرچند از پارسال کم رونق تر است اما هنوز هم افرادی هستند که مهربانی اشان را با دیگران تقسیم می کنند»
سروین می گوید:«به نظر من جایی که این دیوارها قرار داشتند خوب نبود، مثلا در خیابان ملک اینقدر رفت و آمد زیاد است که فرد نیازمند خجالت می کشد از این دیوار لباس بردارد، شاید یکی از دلایل عدم استقبال از این دیوارها جای نامناسب آنها بود.»
حسین می گوید:«به نظر من که این لباس ها به دست مستحق ها نمی رسد و معتادها و دزدها این لباس ها را بر می داشتند،با وضعیت اقتصادی حال حاضر، همه ما در اطرافمان چند نفر را که نیازمند واقعی باشند می شناسیم و لباس هایمان را به آنها هدیه می دهیم و احتیاجی به دیوار مهربانی وجود ندارد.به نظرم این دیوار فقط فقر را در جامعه نشان می دهد و کمکی به رفع آن نمی کند چون لباس ها به دست نیازمندش نمی رسد.»
از حس بخشش لذت ببریم
عادت کرده ایم همیشه مسئولان را مقصر بدانیم، بی توجه به این که در تقسیم مهربانی ها باید اول خود دست به کار شویم، از موضوع بی خانمانی، کارتن خوابی و تا گورخوابی همه و همه مسئولان را مقصر دانستیم اما بهتر است در وهله اول از خود شروع کنیم، از دید تنبیهی خود به دیگران بکاهیم. از همن امروز شروع کنیم سر به کمد لباس هایمان بزنیم، مطمئنا در کمد لباس های ما تعداد زیادی لباس وجود دارد که مدت هاست آنها را به تن نکرده ایم، از همین لباس ها شروع کنیم، دستی به سر و رویشان بکشیم، اگر احتیاج به شست و شو و اتو دارد این کار را بکنیم و بعد دیوار مهربانی را دوباره رونق بخشیم، به این فکر کنیم شاید کودکی، اگر یک لایه لباس بیشتر داشته باشد، بهتر بتواند درس بخواند، پدری از نخریدن کفش کودکش سرافکنده به خانه نرود، شاید ارزان ترین لباس در کمد ما همان که مدت هاست آن را به گوشه کمد انداخته اید بتواند آبروی یک فرد را بخرد.