روزنامه وقایع استان مرکزی پایگاه رسمی اطلاع رسانی نشریه
یکشنبه ۲۳ دی ۱۳۹۷ شماره ۱۰۱۹
***
عباس لعل بار. سردبیر
***
در ابتدا بگویم که به شخصه نه با نحوه انتقاد آیت الله دری به شورای شهر اراک موافقم و نه دل خوشی از عملکرد شورای پنجم دارم. با این حال، مرتضی سورانه عضو اصلاح طلب شورای شهر اراک در واکنش به اظهارات آیت الله دری نجف آبادی که نسبت به انتخاب سعید نادری به عنوان شهردار اراک انتقادات تندی بیان داشته بود، مطلبی بیان کرده است که جای نقد دارد، وی اظهار داشت: «شورای شهر و فراکسیون امید سیاسی کار و باند باز نیست». وی همچنین می افزاید: «اگر این شورا سیاست باز بود هرگز پای تاجران به اراک نمی‌رسید، این شورا بدون حساسیت به سوابق سیاسی افراد در ابتدای تشکیل و اولین انتخاب خود گزینه هایی را مطرح و در نهایت با اولویت دادن به تجربه و مهارت و تخصص، مهندس تاجران را با اکثریت قریب به اتفاق به سمت شهردار برگزید و تا آخرین روز حضور با اکثریت نسبی از ایشان برای اصلاح مدیریت شهری و رشد و توسعه شهر و تکمیل پروژه‌ها حمایت نمود». نگارنده قصد نقد یا به چالش کشیدن سخنان وی را ندارم ولی به همین بخشی از سخنان سورانه که در بالا آوردم انتقاد جدی دارم. به عقیده من اتفاقا در همین جمله سورانه می توان پی به سیاسی بودن شورای شهر و فراکسیون امید برد، چرا؟ به این دلیل که داود تاجران با سیاسی کاری تمام و به دلیل رد درخواست های برخی اعضای فراکسیون امید شورای شهر، آن گونه که خود مدعی است، چنان از طرف این فراکسیون تحت فشار قرار گرفت که در زمان رفتن از اراک گویی با مخالفت اکثریت اعضای شورا و با فشار نیروهای خارج شورا به سمت شهرداری اراک رسیده بود!
سورانه از حمایت اکثریت نسبی سخن می گوید در حالی که در ماه های پایانی حضور تاجران، تنها سه عضو از هشت عضو فراکسیون امید حامی وی بودند و مابقی از مخالفان سرسختش. من معتقدم شورای پنجم کاملا سیاسی است وگرنه هیچ گاه دو تن از اعضای شورا، خود را مجبور نمی کردند برخلاف میل باطنی و با اجبار سیاسیون خارج شورا به فرد یا مصوبه ای که توسط این افراد تحمیل شده است، رای دهند. من هم مثل سورانه امیدوارم که بزرگان استان همچنان با بزرگ منشی و حمایت از شورا اجازه دهند قانون فصل الخطاب همگان باشد تا بدخواهان نتوانند با وهن نهاد مردمی شورا و نماد دموکراسی و خرد عمومی و ایراد اتهام فرصت خدمت برگزیدگان مردم را سلب نمایند و سرمایه اجتماعی و پشتوانه مردمی حاصل شده را تباه سازند، ولی به شرط آن که شورا خود به دست خودش شانش را به ته دره نفرستد.
